Lycantropie

Lycantropie, (van Grieks lykos, “wolf”; anthropos, “mens”), psychische aandoening waarbij de patiënt gelooft dat hij een wolf of een ander niet-menselijk dier is. Ongetwijfeld gestimuleerd door het ooit wijdverbreide bijgeloof dat lycantropie een bovennatuurlijke aandoening is waarbij mensen daadwerkelijk de fysieke vorm van weerwolven of andere dieren aannemen, komt de waan het meest voor bij mensen die geloven in reïncarnatie en de transmigratie van zielen. Gewoonlijk wordt iemand geacht de gedaante aan te nemen van het gevaarlijkste roofdier van de streek: de wolf of de beer in Europa en Noord-Azië, de hyena of het luipaard in Afrika, en de tijger in India, China, Japan en elders in Azië; maar ook andere dieren worden genoemd. Zowel het bijgeloof als de psychiatrische stoornis zijn verbonden met het geloof in dierlijke beschermgeesten, vampiers, totemisme, heksen en weerwolven. De folklore, sprookjes en legenden van vele naties en volkeren vertonen bewijzen van lycanthropisch geloof.

Britannica Quiz

44 Vragen uit Britannica’s Populairste Gezondheids- en Geneeskunde Quizzen

Hoeveel weet je over de menselijke anatomie? Hoe zit het met medische aandoeningen? De hersenen? Je moet heel wat weten om 44 van de moeilijkste vragen uit Britannica’s populairste quizzen over gezondheid en geneeskunde te beantwoorden.

Verhalen over mensen die in beesten veranderden gaan terug tot in de oudheid. In delen van het oude Griekenland werden weerwolfmythen, vermoedelijk stammend uit de prehistorie, verbonden met de Olympiaanse religie. In Arcadië, een streek die geteisterd werd door wolven, bestond er een cultus van de Wolf-Zeus. De berg Lycaeus was het toneel van een jaarlijkse bijeenkomst waar de priesters een offermaaltijd zouden bereiden met vlees dat vermengd was met menselijke delen. Volgens de legende werd degene die ervan proefde een wolf en kon hij niet meer in een mens veranderen tenzij hij zich negen jaar lang onthield van mensenvlees.

De Romeinen kenden dit bijgeloof ook. Wie door middel van toverspreuken of kruiden in een wolf zou zijn veranderd, werd door de Romeinen versipellis (“wolfskin”) genoemd.

Verhalen over de weerwolf (in het Frans: loup-garou) werden in de Middeleeuwen in Europa alom geloofd. Bandieten speelden op dit bijgeloof in door soms een wolfshuid over hun harnas te dragen. In die tijd waren mensen ongewoon vatbaar voor het ontwikkelen van de waan dat zij zelf wolven waren; verdachte lycantropen werden levend verbrand als zij werden veroordeeld. Slechts zelden werd hun toestand erkend als een psychische stoornis. Hoewel het bijgeloof niet meer algemeen is, zijn er nog sporen van in sommige primitieve en geïsoleerde gebieden. Zie ook weerwolf.