Lederhuid

Illustratie van de circulatie en de lagen van de lederhuid

Papillaire lederhuidEdit

De papillaire lederhuid is de bovenste laag van de lederhuid. De papillaire regio bestaat uit los areolair bindweefsel. Het is genoemd naar zijn vingervormige uitsteeksels, papillen of dermale papillen genaamd, die zich uitstrekken naar de opperhuid en ofwel terminale netwerken van bloedhaarvaten of tactiele Meissner’s corpuscles bevatten.

Dermale papillenEdit

papillae dermis

D020405

A16.0.00.010

H3.12.00.1.03001

Anatomische terminologie

De dermale papillen (DP) (enkelvoud papilla, verkleinwoord van Latijn papula, ‘puistje’) zijn kleine, tepelachtige uitsteeksels (of interdigitaties) van de dermis in de opperhuid. Aan het huidoppervlak van handen en voeten verschijnen ze als epidermale, papillaire of wrijvingsrichels (in de volksmond vingerafdrukken genoemd).

Bloedvaten in de dermale papillen voeden alle haarfollikels en brengen voedingsstoffen en zuurstof naar de onderste lagen van de epidermale cellen. Het patroon van ribbels dat zij produceren in handen en voeten zijn deels genetisch bepaalde kenmerken die zich voor de geboorte ontwikkelen. Zij blijven hun leven lang grotendeels ongewijzigd (behalve in grootte) en bepalen daarom de patronen van vingerafdrukken, waardoor zij nuttig zijn voor bepaalde functies van persoonsidentificatie.

De papillen van de lederhuid maken deel uit van de bovenste laag van de lederhuid, de papillaire lederhuid, en de ribbels die zij vormen, vergroten het oppervlak tussen de lederhuid en de opperhuid aanzienlijk. Aangezien de belangrijkste functie van de lederhuid het ondersteunen van de opperhuid is, wordt hierdoor de uitwisseling van zuurstof, voedingsstoffen en afvalstoffen tussen deze twee lagen sterk vergroot. Bovendien voorkomt de vergroting van het oppervlak dat de lederhuid en de opperhuid van elkaar loskomen door de verbinding tussen beide lagen te versterken. Naarmate men ouder wordt, hebben de papillen de neiging af te vlakken en soms in aantal toe te nemen.

De huid van de handen en vingers en de voeten en tenen staat bij forensische wetenschappers bekend als wrijvingskammenhuid. Het is bekend bij anatomisten als dikke huid, volaire huid of haarloze huid. De huid heeft verhoogde ribbels, een dikkere en complexere opperhuid, een groter zintuiglijk vermogen en de afwezigheid van haar en talgklieren. De ribbels verhogen de wrijving voor beter grijpen.

Dermale papillen spelen ook een centrale rol bij de vorming, groei en cyclus van haren.

In slijmvliezen worden de aan dermale papillen gelijkwaardige structuren over het algemeen “bindweefselpapillen” genoemd, die interdigiteren met de rete pegs van het oppervlakkige epitheel.Dermale papillen zijn minder uitgesproken in dunne huidgebieden.

Reticulaire lederhuidEdit

De reticulaire lederhuid is de onderste laag van de lederhuid, die zich onder de papillaire lederhuid bevindt, en bestaat uit dicht, onregelmatig bindweefsel met dicht opeengepakte collageenvezels. Het is de voornaamste plaats waar de elastische vezels van de lederhuid zich bevinden.

De reticulaire regio is gewoonlijk veel dikker dan de bovenliggende papillaire dermis. Het dankt zijn naam aan de dichte concentratie van collagene, elastische en reticulaire vezels die er doorheen geweven zijn. Deze eiwitvezels geven de lederhuid haar eigenschappen van sterkte, rekbaarheid en elasticiteit. In het reticulaire gebied bevinden zich de haarwortels, talgklieren, zweetklieren, receptoren, nagels en bloedvaten. Door de oriëntatie van de collageenvezels in de reticulaire lederhuid ontstaan spanningslijnen, de zogenaamde lijnen van Langer, die van enig belang zijn bij chirurgie en wondgenezing.