Laat de schil zitten als u een knoflookpers gebruikt

Een goede kok is een ruimdenkende, nieuwsgierige kok. Maar toen ik mijn vriend zijn knoflookpers zag pakken, trok mijn gezicht in een veroordelende grijns. Ik gooide een aantal ernstige schaduw.

“Maak je geen zorgen, maak je geen zorgen,” zei mijn vriend. “Ik weet hoe ik het goed moet gebruiken.”

Paraat ding. Hij dacht dat ik twijfelde aan zijn knoflookpers vaardigheden. Hij realiseerde zich niet dat ik alleen al de aanwezigheid – het idee! het bestaan! – van de pers haatte.

Wat mijn vriend vervolgens deed, veegde de veroordelende uitdrukking van mijn gezicht.

Eerst opende hij de pers en stopte er een ongepeld teentje knoflook in.

Toen sloot hij de pers en kneep in het handvat, waardoor goudkleurig, geurig knoflookgehakt vrijkwam.

“Wat is jouw probleem?” vroeg mijn vriend. Mijn uitdrukking was van schimmig naar ongelovig gegaan.

“De schil!” Zei ik. “Waar is de schil?”

Mijn vriend opende de pers. De schil, natuurlijk, zat erin, ontdaan van knoflook, maar nauwelijks gescheurd. Niets ervan, zelfs geen spikkeltje, had zich vermengd met het knoflookgehakt op de snijplank.

Op dat moment veranderde mijn mening over de knoflookpers. Voor dat moment zag ik de pers als een onhandig en overbodig stuk gereedschap. Als ik dan toch de tijd moest nemen om een teentje knoflook te pellen, kon ik net zo goed 30 seconden extra tijd nemen om er met mijn mes overheen te gaan, toch?

Maar nu ik wist dat je de knoflook niet hoefde te pellen? Dit was een spel wisselaar. Niet te vergeten een tijdsbesparing. Visioenen van knoflook mojo-ook niet te vergeten Epi’s Food Editor Rhoda’s knoflook olie-raasde door mijn hoofd. Hak 8 tenen knoflook? Maak er 20 van. Maakt mij niet uit. Ik heb een knoflookpers! Eigenlijk, nee dat heb ik niet. Ik wees naar de pers van mijn vriend. “Kan ik die lenen?” Dat was weken geleden. Ik heb hem nog steeds niet teruggebracht.