La Charreada in de VS | Folkstreams

La Charreada in de VS

De charreada maakt deel uit van de Mexicaanse cultuur sinds tenminste de koloniale periode toen het grootste deel van het zuidwesten van de Verenigde Staten nog tot Mexico behoorde. In die tijd strekte de veeteelt – een industrie waarvoor uitgestrekte weidegronden nodig waren – zich uit over het hele Mexicaanse gebied, vooral aan de noordelijke grens (Arnade 1961, Brand 1969, Chevalier 1972, Le Compte 1986). De veefokkerij vereiste werknemers die bekwaam waren in de technieken van het berijden en vastbinden om het vee over grote stukken land te leiden. Herraderos (brandmerken van vee) en rodeo’s (bijeenrapen van vee) werden regelmatig gehouden om het vee te sorteren, tellen en brandmerken (Bishko 1952:509; Myers 1969:26; Chevalier 1972:111). Deze twee evenementen, waarbij de vaardigheden van de ruiters werden vertoond en de paarden in het touw werden getrokken, liepen vooruit op de hedendaagse charreada.

Als een cultureel gebruik dat dateert van voor en de grens tussen de VS en Mexico overschrijdt, verbindt de charreada symbolisch Mexicanos aan beide zijden van de grens als één volk. Niettemin wordt de charreada in elke natiestaat anders gepositioneerd. De charreada, die wordt beschouwd als een unieke Mexicaanse traditie, werd in Mexico formeel geïnstitutionaliseerd in de postrevolutionaire periode van de late jaren 1920 en de jaren 1930. Bovendien werd deze prestigieuze, door de staat gesanctioneerde sport, de charreada “het Mexicaanse polo” genoemd, omdat hij grotendeels, maar niet uitsluitend, wordt beoefend en gecontroleerd door de elite van Mexico.

In de Verenigde Staten geniet de charreada niet dezelfde bevoorrechte status en wordt hij gesteund door een overwegend ondergeschikte arbeidersbevolking. In feite is de officiële charreada pas in het begin van de jaren 1970 ontstaan. Vóór de jaren 1970 waren de jaripeos, die hoofdzakelijk bestonden uit stieren- en bronc-wedstrijden, in feite de enige vorm van Mexicaanse rodeo die in de Verenigde Staten werd beoefend. Maar tijdens de Chicano Beweging van het begin van de jaren 1970, nodigden Chicanos, op zoek naar manieren om hun Mexicaans erfgoed nieuw leven in te blazen, leden van de Federación Nacional de Charros in Mexico uit om hen te helpen de charreada in de V.S. te vestigen. Sindsdien is de charreada aanzienlijk gegroeid en wordt momenteel beoefend in het grootste deel van de Verenigde Staten.

Heden ten dage is de charreada tamelijk gestandaardiseerd aan beide zijden van de grens. De charreada’s worden meestal op zondag gehouden en beginnen rond het middaguur met een desfile (optocht) met alle deelnemers, een saluut voor de Mexicaanse vlag en het spelen van de Marcha de Zacatecas, die de charros beschouwen als het tweede volkslied van Mexico. Tijdens het officiële evenement zorgt een banda (een koperblazers- en slagwerkensemble) of mariachi (een regionaal volksensemble) voor muzikaal vermaak.

De officiële wedstrijd bestaat uit negen suertes of rij- en tuigwedstrijden voor mannen. De negen suertes omvatten: (1) cala of een reining competitie waarbij de beheersing van het paard wordt getoond; (2) piales en el lienzo of een lopend paard aan de achterbenen vastbinden te paard; (3) colas of bull tailing; (4) jinete de novillos of stier rijden; (5) jinete de yeguas of wilde merrie rijden; (6) terna of “team bull roping”; (7) “manganas a pie” of “roping” van de voorbenen van een paard te voet; (8) “manganas a caballo” of “roping” van de voorbenen van een paard te paard; en (9) “paso de muerte” of “springen van een lopend paard zonder zadel naar een lopende wilde merrie”. Sinds 1992 is de escaramuza, een vrouwelijk precisie rijteam dat paardrijdvaardigheden toont door de uitvoering van gechoreografeerde patronen in de arena, formeel ingesteld als een officieel competitief evenement.

Naast de formele evenementen, biedt de charreada gewoonlijk een aantal andere activiteiten die zorgen voor een bredere deelname. Buiten de arena trekt de geur van Mexicaanse lekkernijen zoals carnitas (varkensvlees), barbacoa (Mexicaanse barbecue), elotes (maïskolf), en menudo (pensstoofpot), evenals de alomtegenwoordige popcorn, frisdrank en bier, mensen naar de kraampjes. In de constante stroom van mensen tussen de arena en de eetkraampjes bieden de conjuntos norteños (een accordeonensemble uit de grensstreek) hun diensten aan voor geïmproviseerde serenades en dansjes. Na afloop van de wedstrijden verzorgen de artiesten een show van een of twee uur, vaak gevolgd door een dansconcert in de open lucht.

Als sport is de charreada aan beide zijden van de grens in wezen hetzelfde. Maar zoals Elsa Lopez Jimenez, freelance schrijfster voor verschillende charro-magazines in Baja California en directrice van een escaramuza-team, scherpzinnig opmerkt:

In de Verenigde Staten wordt charrería intenser beleefd vanwege de nostalgie naar het vaderland. En ik neem mijn petje af voor de charros van de Verenigde Staten, want zij bevinden zich in een ander land, worstelen met tegenslagen, maar desondanks komen zij er goed vanaf en hun strijd zal niet tevergeefs zijn.

Sinds de vaststelling van de grens tussen de V.S. en Mexico, en in strijd met het Verdrag van Guadalupe, hebben Mexicanos grote tegenspoed ondervonden in hun pogingen om hun culturele identiteit en taal in de Verenigde Staten te behouden. De “English Only”-beweging, de voortdurende anti-immigratiegevoelens en het recente verbod op positieve actie zijn recente voorbeelden van de ongunstige omstandigheden die de Mexicaanse culturele identiteit in de Verenigde Staten voortdurend bedreigen. Als gevolg hiervan zijn de inspanningen ter bevordering van de Mexicaanse cultuur en de Spaanse taal naar de binnenlandse arena verbannen. Letterlijk en figuurlijk is de lienzo charro (rodeo arena) dus een arena geworden waarin de deelnemers proberen hun geschiedenis en erfgoed terug te krijgen.

Reflecterend op de speciale betekenis van de charreada voor Mexicanen die in de Verenigde Staten wonen, merkt charro Henry Franco op:

In de Verenigde Staten, naar mijn mening, is het veel belangrijker omdat je omringd bent met allerlei andere sporten en de Mexicaan moet zichzelf vinden in die niche, in dat bepaalde gebied waar hij thuishoort, het gebied waar hij zich trots kan voelen. Een gebied waar hij kan genieten van het eten, de muziek, de folklore, de sfeer, de taal en het gevoel alles te kunnen zeggen of eten of doen wat hij voelt omdat iedereen van hetzelfde geniet. En we willen hen blijven laten voelen dat ze, ook al zijn ze in de Verenigde Staten geboren, een achtergrond hebben om verdomd trots op te zijn. Word een goede burger, maar vergeet je afkomst niet. Dat is een deel van de training.

Referenties Cited

Arnade, Charles W.

1961 Cattle Raising in Spanish Florida, 1513-1763. Agricultural History 35:116-124.

Bishko, Charles Julian

1952 The Peninsular Background of Latin American Cattle Ranching. The Hispanic American Historical Review 32:491-515.

Brand, Donald D.

1969 The Early History of the Range Cattle Industry in Northern Mexico. Agricultural History 35:132-139.

Chevalier, Francois

1972 Land and Society in Colonial Mexico: De grote hacienda. Berkeley: University of California Press.

Confederación Deportiva Mexicana, a.c.

1991 Reglamento oficial charro: Reglamento de las competencias, de los competidores, damas charras y escaramuzas. Mexico: Comisión Nacionál del Deporte.

Le Compte, Mary

1986 Any Sunday in April: The Rise of Sport in San Antonio and the Hispanic Borderlands. Journal of Sports History 13 (2):128-146.

Myers, Sandra

1969 The Ranch in Spanish Texas, 1691-1800. El Paso: Texas Western Press, University of Texas.

Nájera-Ramírez, Olga

1994 Engendering Nationalism: Identity, Discourse, and the Mexican Charro. Anthropological Quarterly 67(1):1-14.

1996 The Racialization of a Debate: The Charreada as Tradition or Torture? American Anthropologist 98(3): 505-511.

2002 Haciendo Patria: La Charreada en de vorming van een transnationale identiteit. In Transforming Latino Communities. Eds. Carlos Velez-Ibañez en Anna Sampaio met Manolo Gonzalez-Estey. Boulder, CO: Rowman and Littlefield Press.