Kun je stoppen met introvert zijn? Waarschijnlijk niet, volgens de wetenschap

Je zult groeien en veranderen, zoals we allemaal doen, maar in je kern zul je altijd introvert blijven.

Eén van mijn vroegste herinneringen is dat ik op de vloer van een gymzaal zit, met een felgekleurde parachute voor me. Ik ben omringd door veel andere kinderen van mijn leeftijd. Mijn moeder vertelt me dat dit de kleuterschool is. Op dat moment gillen de andere kinderen van plezier als de parachute opborrelt tot wat lijkt op een reusachtige paddestoel, en dan met een brul naar beneden klapt.

Maar ik, ik ben verlamd. Niet van angst, maar van iets dat ik in mijn volwassen jaren ben gaan omschrijven als overprikkeling. In mijn herinnering is de hele plek te luidruchtig, te hectisch voor mij om te genieten van de activiteit die mijn leeftijdsgenoten zo gemakkelijk opwindt. Een volwassene moedigt me aan om een parachute op te pakken, maar ik weiger stilletjes. Er gebeurt zoveel om me heen dat het overweldigend is.

Noch mijn ouders noch ik wisten het toen, maar ik ben introvert.

Toen ik ouder werd, vertoonde ik alle vroege tekenen van introversie. Ik was gevoelig voor mijn omgeving. Ik trok me vaak urenlang terug van mijn familie en vrienden in de eenzaamheid van mijn slaapkamer. Ik verloor mezelf gemakkelijk door alleen te spelen, en hoewel ik een kleine groep vrienden had van wie ik zielsveel hield, raakte ik uitgeput alleen al door bij hen in de buurt te zijn – zozeer dat ik me afvroeg wat er met me aan de hand was.

Al deze tekenen bij elkaar vormen zo ongeveer de definitie van een introvert persoon uit het tekstboek. Bijna 30 jaar later is er niet veel veranderd.

Als je bent zoals ik, vraag je je misschien af waarom je introvert bent. Ben je zo geboren, of is er iets in je leven gebeurd waardoor je er een bent geworden – zoals de manier waarop je bent opgevoed of een traumatische gebeurtenis? En zul je ooit ophouden introvert te zijn?

Recent onderzoek heeft enkele antwoorden. Laten we eens kijken.

Introversie zit in je genen

In 2004 stelden de Harvard-psychologen Jerome Kagan en Nancy Snidman een vraag: Groeien verlegen, voorzichtige baby’s op tot verlegen, voorzichtige volwassenen? Ze ontwierpen een reeks experimenten om een antwoord te vinden.

In één studie stelden ze baby’s bloot aan dingen die nieuw voor hen waren en registreerden hun reacties. Sommige baby’s reageerden sterk – ze maakten lawaai, huilden en zwaaiden met hun armen en benen. Andere baby’s reageerden kalm en namen de nieuwe stimulans in zich op met het gemak van een kat die in de middagzon ligt te luieren.

Jaren later keerden Kagan en Snidman terug naar de mensen in hun studie en namen contact met hen op. Wat zij ontdekten was dat de baby’s die als “zeer reactief” werden beschouwd, over het algemeen opgroeiden tot voorzichtige en angstige volwassenen. De “laag reactieve” baby’s daarentegen waren sociale volwassenen die niet bang waren om risico’s te nemen.

Hun studie laat ons iets belangrijks zien over wat psychologen “temperament” noemen.”

Temperament vs. Persoonlijkheid

De bevindingen van Kagan en Snidman suggereren dat er een direct verband is tussen ons gedrag als jonge kinderen en ons gedrag als volwassenen – met andere woorden, onze genen. Wat hun studie raakt is temperament, dat is onze algemene manier om de wereld te benaderen: introvert of extravert, voorzichtig of stoutmoedig, serieus of vrijgevochten.

Temperament is anders dan persoonlijkheid, die volgens onderzoekers flexibeler is. Persoonlijkheid wordt in de loop van een mensenleven opgebouwd, een verzameling kenmerken die ons uniek maken, zoals kerstballen op een boekenplank, die telkens op een andere ervaring worden gestapeld. In tegenstelling tot temperament, dat stabieler is, verandert onze persoonlijkheid naarmate we ouder worden, leren en groeien.

Introversie wordt beschouwd als een temperament – een algemene manier om de wereld te benaderen – dus voor de overgrote meerderheid van de mensen zal het in de loop der tijd niet dramatisch veranderen. Eens een introvert, altijd een introvert. Sterker nog, uit onderzoek blijkt dat de meeste mensen introverter worden naarmate ze ouder worden.

Extroversie is gekoppeld aan Dopamine

Een andere vrij recente studie onthulde een ander stukje van de genetische puzzel. Hoe hebben ze dat gedaan? Met gokken.

In 2005 vroegen onderzoekers Michael Cohen en zijn collega’s vrijwilligers om wat tijd te besteden aan het spelen van kansspelen terwijl ze waren aangesloten op een hersenscanner. Van sommige vrijwilligers werd vastgesteld dat ze introvert waren, terwijl anderen extrovert waren. Het zal geen verbazing wekken dat wanneer de deelnemers een gokje waagden in het spel, de introverte en extraverte personen verschillend reageerden.

Wanneer ze wonnen, vertoonden de mensen in beide groepen een schok van hersenactiviteit. Maar de extraverte mensen hadden een veel sterkere reactie in twee gebieden van de hersenen: de amygdala, die emotionele stimuli verwerkt, en de nucleus accumbens, die centraal staat in het beloningscircuit van de hersenen en het dopaminesysteem.

Met andere woorden, zowel de introverte als de extraverte mensen genoten van het winnen, maar de introverte mensen kregen er minder een kick van.

Ze namen ook een DNA-uitstrijkje en keken naar de genetische profielen van de vrijwilligers. De deelnemers die meer hersenactiviteit vertoonden door te winnen, hadden ook een gen dat de gevoeligheid voor dopamine verhoogt, wat soms de “feel good” neurotransmitter wordt genoemd, omdat het is verbonden met plezier en beloning.

Deze studie suggereert dat introverte en extraverte mensen beloningen op een verrassend verschillende manier verwerken. Het draagt ook bij aan het groeiende bewijs dat introversie deel uitmaakt van je DNA en vanaf je geboorte in je zit.

Kan een introvert veranderen in een extravert?

Als auteur die over introversie schrijft (en de oprichter van de website die je nu leest), hebben mensen altijd vragen voor me als ze erachter komen wat ik doe. Vaak, bij een glas wijn op een netwerkbijeenkomst of een etentje, biechten ze stilletjes dingen op als, “Ik was extravert totdat ik op de middelbare school werd gepest. Het trauma veranderde me in een introvert persoon.” Of: “Ik was introvert tot ik leerde hoe ik mezelf moest profileren.”

Ik begrijp wat ze zeggen. We groeien allemaal en veranderen in de loop van de tijd (meestal ten goede), en onderzoek bewijst dit. Trauma en verdriet kunnen ons ook veranderen, ons in onszelf keren om het radioactieve lek van pijn in te dammen, zelfs extroverte mensen.

Persoonlijk was ik vroeger verlegen en had ik een gebrek aan zelfvertrouwen, tot mijn dertiger jaren, wanneer velen van ons zich op hun gemak beginnen te voelen in onze eigen huid, zoals het eindelijk vinden van een spijkerbroek die past. Praat met iedereen die me kent sinds mijn kindertijd, en ze zullen zeggen dat ik een heel ander mens ben dan vroeger, op een bepaald niveau.

Maar op andere manieren ben ik nog steeds dezelfde. Ik breng nog steeds graag tijd alleen door. Mijn favoriete hobby’s zijn solo-activiteiten, zoals lezen, schrijven of alleen sporten. Ik heb nog steeds maar een paar goede vrienden, en ik hecht meer waarde aan diepgang in relaties dan aan breedte. Hoewel ik me er minder ongemakkelijk bij voel, raak ik nog steeds snel uitgeput van gezelligheid.

Dus als mensen zeggen dat een gebeurtenis hen definitief in een introvert of extrovert heeft “veranderd”, is dat niet helemaal juist. Je kunt niet “veranderen” in een introvert of extravert, net zoals een hond niet kan veranderen in een paard.

Hoewel, je kunt als introvert leren je energie te beheren, vertrouwen te ontwikkelen, en te socialiseren op een manier die voor jou werkt. Evenzo kunnen extraverte mensen de waarde leren kennen van eenzaamheid en het rustiger aan doen. Maar dat is wat het is – leren om iets te doen wat je van nature niet zou doen.

We doen dit soort dingen de hele tijd op andere gebieden van ons leven. Als kind had ik bijvoorbeeld een hekel aan gymles, en op de universiteit was de zweetlucht van de sportzaal genoeg om me de lange weg er omheen naar de les te laten nemen. Ik at pizza, friet en junkfood met overgave. Jaren later, toen ik kilo’s begon aan te komen en mijn cholesterol te hoog was, leerde ik mezelf te genieten van lichaamsbeweging en gezonde voeding. Ik ben van nature geen atleet of een evangelist voor clean eating, maar ik heb geleerd de waarde ervan in te zien.

Hoe we jonge introverte mensen behandelen is belangrijk

Laten we even teruggaan naar het onderzoek van Kagan en Snidman naar baby’s. Het is de moeite waard erop te wijzen dat niet alle zeer reactieve baby’s hetzelfde bleken te zijn. Wanneer deze snel van streek geraakte baby’s werden opgevoed door ouders die overdreven beschermend waren, werden ze als volwassenen voorzichtiger en geremder. Aan de andere kant, wanneer deze baby’s ouders hadden die moed en gezelligheid op een gezonde manier aanmoedigden, groeiden ze uit tot veel minder angstige mensen.

Dit laat zien dat hoe we introverte mensen behandelen – vooral wanneer ze jong zijn – van groot belang is.

Hoe kunnen we jonge introverte mensen helpen? Door hun aangeboren introverte aard te accepteren en te eren. Door ze te laten zien dat er niets mis mee is als ze tijd voor zichzelf nodig hebben. Soms, door ze te helpen uit hun comfortzone te komen op een gezonde, niet-traumatische manier. En het allerbelangrijkste, door hen te leren hun introverte behoeften te eren en hen te helpen hun volledige potentieel te bereiken in een “extroverte” wereld.

Doe mee aan de introverte revolutie. Een e-mail, elke vrijdag. De beste introverte artikelen. Meld je hier aan.

Stop met proberen introverte mensen te ‘repareren’

We kunnen ons DNA niet veranderen (nog niet tenminste). Als je introvert bent, blijf je dat je hele leven. Je zult altijd een algemene voorkeur hebben voor kalme, minimaal stimulerende omgevingen en plezier beleven aan het doorbrengen van gezonde tijd alleen.

En dat is oké, want er is niets mis met introvert zijn.

Het wordt tijd dat we ophouden introverte mensen te zien als gebroken mensen die gerepareerd moeten worden. Ze hebben nodig wat ze nodig hebben, en daar is niets mis mee, net zoals niemand zou zeggen dat extroverte mensen die sociale tijd nodig hebben, verkeerd zijn. Als we introversie niet langer zien als het resultaat van een trauma of een karakterfout, zullen we allemaal kunnen profiteren van de sterke kanten van introverte mensen.

Je vindt het misschien ook leuk:

• Je wordt introverter naarmate je ouder wordt, volgens de wetenschap
• Waarom zijn introverte mensen zo graag alleen? Hier is de wetenschap
• 25 Illustraties die de vreugde van het alleen-leven als introvert perfect weergeven