Julia de Jongere

Omstreeks 5 of 6 v. Chr. liet Augustus haar trouwen met Lucius Aemilius Paullus. Paullus had een familierelatie met haar als haar eerste halfneef, daar beiden Scribonia als grootmoeder hadden: Julia’s moeder was een dochter van Scribonia van Augustus; Paullus’ moeder, Cornelia, was een dochter van Scribonia voortvloeiende uit haar eerder huwelijk met Publius Cornelius Scipio Salvito.

Paullus en Julia hadden een dochter, Aemilia Lepida en mogelijk een zoon, Marcus Aemilius Lepidus (hoewel de laatste ook de zoon van Marcus Aemilius Lepidus (consul 6) kan zijn geweest). Volgens Suetonius bouwde zij een groot pretentieus landhuis. Augustus had een hekel aan grote overdreven huizen en liet het afbreken.

Julia werd in 1774 in Grotto in de Golf van Salerno verbeeld door Joseph Wright of Derby.

In 8 werd Julia volgens antieke geschiedschrijvers verbannen omdat zij een verhouding had met Decimus Junius Silanus, een Romeins senator. Zij werd naar Tremirus, een klein Italiaans eiland, gestuurd, waar zij een kind baarde. Augustus verwierp het kind en beval het te ontmaskeren, of op een berghelling te laten sterven. Silanus ging vrijwillig in ballingschap, maar keerde onder het bewind van Tiberius terug.

Ergens tussen 1 en 14 werd haar echtgenoot Paullus als samenzweerder in een opstand terechtgesteld. Moderne historici denken dat Julia niet verbannen werd wegens overspel, maar wegens betrokkenheid bij de opstand van Paullus. Livia spande samen tegen de familie van haar stiefdochter en ruïneerde hen, volgens sommigen. Dit leidde tot openlijk medelijden met de gevallen familie. In 29 n. Chr. stierf Julia op hetzelfde eiland waar zij twintig jaar eerder in ballingschap was gestuurd. Vanwege het overspel dat Julia pleegde, verklaarde Augustus in zijn testament dat zij nooit in Rome begraven zou worden. Zij werd overleefd door een dochter, mogelijk een zoon, en door verscheidene kleinkinderen.