Josh Homme over Iggy Pop: ‘Lemmy is gone. Bowie is weg. He’s the last of the one-and-onlys’

Wie had kunnen vermoeden, toen David Bowie, Lou Reed en Iggy Pop de rock’n’roll opnieuw uitvonden naar hun eigen evenbeeld, dat het de man zou zijn die met blote borst in gebroken glas rondrolde, die als laatste overeind zou blijven?

Daar is hij dan, een New Yorkse hotelsuite binnenstrompelend, vers van het beoefenen van de serene Chinese Qigong-oefening: een vergrijsde baard, gebleekt haar, een huid van gesmolten leer. Iggy heeft scoliose, één been anderhalve centimeter korter dan het andere en hij is maar 1,80 meter, maar hij is nog steeds twee keer zo indrukwekkend als de volgende. Zelfs wanneer de volgende man de torenhoge Queens Of The Stone Age frontman (en drummer van Eagles Of Death Metal) Josh Homme is, hier herschapen als aanbiddende fanboy.

Nu 68, realiseerde Iggy zich dat hij misschien nog maar één laatste kans had om een “echt album” te maken, net zo geweldig als die eerste drie Stooges inspanningen, of zijn twee weergaloze door Bowie geproduceerde Berlijnse platen. Hij stuurde een bericht naar Homme, die op zijn beurt Arctic Monkeys-drummer Matt Helders en vaste QOTSA-sideman Dean Fertita recruteerde. Samen trokken ze de woestijn in en kwamen terug met Post Pop Depression, een griezelige, bochtige albumplaat die seks en dood mengt met galgenhumor; Iggy’s bariton onderstreept door Homme’s woestijnblues.

Wat hebben ze geleerd? “Ik heb van hem geleerd hoe lang ik kan leven, vooral omdat ik weet dat ik nu kan doen wat ik wil en toch terug kan stuiteren,” zegt Helders. Misschien, maar zou iemand zonder Iggy’s hagedissen-DNA kunnen leven zoals hij heeft gedaan en overleven?

Toch heeft Iggy altijd meer in zich gehad dan de zelfdestructieve karikatuur. Hij is een punker met het hart van een dichter, Walt Whitman in een leren broek. Hij zit samen met Homme in New York om het nieuwe album te bespreken dat zijn zwanenzang zou kunnen zijn.

Hoe hebben jullie elkaar voor het eerst ontmoet?

Iggy We ontmoetten elkaar op de Kerrang! awards in 1912, of wanneer het ook was. Ik kreeg een lifetime achievement award. Heb je iets gekregen?

Josh Ik werd dronken, dat is het zo’n beetje.

Iggy, waarom nam je contact op met Josh om Post Pop Depression te maken?

Iggy Ik was op zoek naar het maken van hoogwaardig, niet-band solowerk, waar je echt beide voeten in de aarde zet. Ik had er omheen gedraaid: een album in het Frans, of een soundtrack, of een album van een reünieband. Ik wilde de beste vinden en hij is de beste. Ik stuurde hem een dossier over mij per FedEx: geschreven vorm, geen e-mail. Ik stuurde hem drie essays die ik had geschreven over mijn seksleven over specifieke mensen. Ik stuurde hem ook een interview dat ik had met een vooraanstaand criticus hier in New York over zijn zorgen over mijn carrière. Ik stuurde hem wat poëzie over…

Josh Chairs!

Iggy Ik ben een groot deel van mijn leven dakloos geweest. Ik heb nu woningen, en ik hou van stoelen. In deze ene woning had ik er 34. Ik heb Afrikaanse stoelen. Ik heb Normandische stoelen. Ik heb Louis XVI stoelen. Ik heb Franse clubfauteuils uit de jaren ’30. Ik schreef dat ik me afvroeg wat er met mijn favoriete stoel zou gebeuren als ik er niet meer was.

Josh Toen ik zijn pakketje kreeg, was dat zo inspirerend, en een beetje overweldigend. Ik heb drie maanden lang niets teruggestuurd.

Iggy Ik dacht dat je misschien walgde van de seksuele details. “Jij vieze oude man!”

Josh Je kon het niet weten, maar het raakte me in de roos. Ik heb het gevoel dat ik altijd al een frequentie heb uitgezonden. De frequentie pingde eindelijk terug, en jij was het. We wierpen een breed net van interesses. We spraken veel over Duitsland.

Iggy Ik stuurde hem een zeer technisch specifieke beschrijving van hoe The Idiot en Lust For Life precies werden gemaakt. Wat we gebruikten om ze te maken, kleine dingen over de sfeer.

Heb je het gehad over het schrijven met David Bowie?

Iggy Ja. The Passenger is deels geschreven over het feit dat ik tot in het oneindige door Noord-Amerika en Europa heb gereden in Davids auto. Ik had geen rijbewijs of een voertuig.

Josh Het is zo’n nachtelijk nummer. Als je ooit als nachtganger in een vreemde stad bent geweest, begrijp je dat nummer.

Waren jij en Bowie tijdens die tournee niet gearresteerd?

Iggy We werden gearresteerd in Rochester, New York . Ik was erg nerveus, helemaal tot we bij de rechtbank aankwamen. David zorgde altijd voor me. Hij kocht een pak voor me! Ik heb hem later alles terugbetaald wat ik hem ooit schuldig was, maar op dat moment had ik gewoon niet genoeg poen.

Met de dood van Bowie en de terreuraanslagen in Parijs, vond u het tijd om over uw eigen sterfelijkheid te schrijven? Heb je het gevoel dat je nu moet rocken omdat het leven zo kort is?

Iggy Music kan een herinnering zijn dat je dichtbij bent. Zoals een ring van een schedel.

Josh Dat idee van talismannen, om een toetssteen van je eigen sterfelijkheid te hebben… zo veel van de wereld van vandaag gaat over het niet focussen op wat er daarna is. Blijf gefocust op het kopen van iets! Of iets van die strekking. Om te leven terwijl je weet dat het dichtbij is, en je kunt jong of oud zijn, het maakt niet uit. In staat zijn om het daar te houden, zelfs op armlengte afstand… Ik denk dat je beter leeft door dat bewustzijn. Bewustzijn is veel waard.

Iggy Ik weet niet zeker wat de huidige waardering van eer is, in de huidige tijd.

Josh Ik weet hoe belangrijk het is in de woestijn.

Iggy Ja, precies. Ik wilde over die dingen schrijven.

Josh Ik hou ervan dat we deze snelle kleine praatjes hebben en ze gaan in de liedjes. Het is geen onzin. Ze zijn zo echt als het maar kan. Dat is iets wat ik echt geleerd heb op deze sessie: “Oh, vind je dat leuk? Laten we het nemen en beginnen te gebruiken, dan. ” Met de nonchalance waarmee je het doet. Er is een onschuld die moeilijk te doen is.

Hoe evolueerden die discussies in liedjes als American Valhalla?

Iggy Nou, iemand gebruikte eerder dat jaar de uitdrukking “Hard pill to swallow” om me te beledigen. Ik nam het negatief op en dacht: “Ik weet dat dit een geweldige zin in een liedje gaat worden.” Ik dacht: “Wat is de pil die moeilijk te slikken is?” Het is weten dat je gaat sterven. Het is omgaan met je eigen sterfelijkheid. Het is genoeg geld moeten uittrekken tot ik 90 ben, maar aan de andere kant… ik moet er niet aan denken!

Josh We hadden het over de verschillende vormen van de hemel, en de manieren om erin te komen. Bij Valhalla moet je iemand tegenkomen die jou waardig is.

Iggy Josh vergeleek Valhalla met het islamitische paradijs. Ik antwoordde met: “Is er een Amerikaans Valhalla? In Amerika willen we het nu. Dus waar is het? Is het Las Vegas? Is het sociale zekerheid? Waar?

Denk je na over je erfenis?

Iggy Waar ik aan denk is het gevoel dat ik het ga verknallen. Ik heb een beeld van mezelf in een bejaardentehuis met een stel andere oude kerels en een flanellen badjas met gaten erin, wachtend op iemand. Zelfs 15 jaar geleden, zei mijn accountant nog: “Je zult nooit arm zijn, maak je geen zorgen.” Maar ik maak me wel zorgen. Ik maak me voortdurend zorgen. Het maakt me gek.

Is dat goed voor de muziek, als het je hongerig houdt?

Iggy Dat is waar. Houellebecq heeft een geweldige zin waarin hij zegt: “Money is an excellent motivator for a great piece of art.”

Josh Zolang het risico maar aanmoedigt. Veiligheid staat gelijk aan de dood. Als je een bepaalde status bereikt, of leeftijd, of een monetair ding, spelen mensen het op veilig, ze verliezen het perceel, ze stoppen met zichzelf, ze kopiëren zichzelf. Ze zijn bang. Ze zeggen: “Ik speel alleen de blues!” En dan zeg ik: “Wat, waarom?”

Wat zou je doen als je een kind was dat nu een band begon?

Iggy Laat me je vertellen, de manier waarop ik begon was ik nam de poten van een Farfisa orgel en ik zette het op de vloer. Ik zat met mijn benen gekruist en probeerde kunstmuziek te maken. Ik schreef liedjes over voorhistorische muizen! Dat was het eerste nummer dat ik probeerde uit te werken met de jongens van de Stooges. Maar het spel in de lokale club, en in de balzaal in Detroit, was het andere ding. De eerste keer dat ik als zangeres optrad, droeg ik een bange pruik en een zwangerschapsjurk en bediende ik instrumenten die ik zelf had gemaakt van autowrakken. Alles om het anders te maken. De jongens in de groep zeiden: “Kunnen we niet gewoon de Rolling Stones zijn?” Ik wilde overstijgen.

Hoe zie je de toekomst van de muziekindustrie?

Iggy ik haat het. Een deel van de aanloop naar deze plaat was als het sparen voor een auto. Ik wist voordat ik Josh contacteerde dat ik een bedrag in gedachten had van mijn eigen geld dat ik wilde uitgeven om een goed album te maken. Het kon me geen reet schelen, en ik wilde niet dat iemand zich met mij bemoeide, want ik ben mijn hele leven al genaaid! DEZE MENSEN!

Josh We hebben dit zelf betaald, en als je dat doet vergeet je alles over die wereld.

Iggy Dat doe je echt. Maar zodra ze binnen zijn, kunnen ze het niet helpen. Ze opereren door de behendige toepassing van negatieve energie.

Josh Ik hou van deze situatie omdat ik er bedreven in ben geworden een mes tussen mijn tanden te zetten en tegen de muur te kruipen terwijl het feest aan de gang is. Als je eerst klaar bent met je plaat kun je zeggen: “Dat is het. Wie wil het hebben?”

Er zijn vreselijke “supergroepen” geweest. Was er een risico dat jullie de zoveelste zouden zijn?

Josh Maar dit is een Iggy Pop-plaat! Ik zal eerlijk zijn, als ik mag: Ik speel het “Wat als?” spel niet. Wat als je lul in een slang verandert en je in je gezicht bijt?

Iggy Ik heb het gevoel dat het uiteindelijk een Iggy-plaat is geworden, maar ik heb supermannen. Het zijn allemaal supermannen. Ik ben het kleinste ding, maar het is als: “Nou het was mijn idee…”

Moet je nog steeds vechten tegen de verleiding om je lul eruit te halen?

Iggy Nee, ik vecht er niet tegen. Als ik in de verleiding kom, ga ik ervoor.

Josh Dude, het is Iggy!

Iggy Op het podium voel ik dat ik alles kan doen waartoe ik in staat ben. Ik zou er geen probleem mee hebben. Ik heb de laatste tijd een paar keer mijn kont laten zien. De laatste jaren heb ik af en toe wat schaamhaar laten zien. Steeds minder. Vorig jaar heb ik 16 shows gedaan en ik denk niet meer dan zes stagedives. Misschien zeven. Af en toe… Het kwam tevoorschijn bij een show in Frankrijk, herinner ik me…

Josh Ik hou daarvan: “Het kwam uit.” Het kwam er vanzelf uit.

Iggy Soms als ik geen reactie kreeg, dacht ik: “Wat moet ik doen?!” Het komt gewoon van binnenuit.

Het wordt al laat. Iggy gaat de nacht in op zoek naar wat pho, maar Josh is nog niet klaar. Hij is zo’n innemende hype man dat je je voorstelt dat als hij wat jonger was, hij een Fuck Yeah Iggy Tumblr zou runnen. Hij trekt me mee naar een andere kamer, steekt een American Spirit op, en begint aan een 20 minuten durende soliloquy over zijn held.

“Lemmy is weg. Bowie is weg. Hij is de laatste van de one-and-onlys,” zegt hij. “Er was lef voor nodig om hem te zijn: een klein ventje met een grote lul die mensen in Detroit de stuipen op het lijf joeg. Iedereen zou een knie moeten knielen voor Iggy. Hij verdient het. Hij is er nooit gekomen, meestal door zijn eigen hand, maar hij heeft de shit gemaakt die meer bands heeft voortgebracht dan enig ander persoon, ooit. Kom maar op met die standbeelden, stelletje klootzakken!”

Post Pop Depression komt uit op vrijdag 18 maart via Caroline International

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafen}}{highlightedText}}