It All Began in a Place Called Hope

Bill Clinton werd geboren als William Jefferson Blythe III op 19 augustus 1946, in het stadje Hope, Arkansas. Hij werd vernoemd naar zijn vader, William Jefferson Blythe II, die drie maanden voor de geboorte van zijn zoon bij een auto-ongeluk om het leven was gekomen. De moeder van Bill Clinton, Virginia Cassidy Blythe, zocht een manier om zichzelf en haar nieuwe kind te onderhouden en verhuisde naar New Orleans, Louisiana, om verpleegkunde te studeren. Bill Clinton verbleef bij de ouders van zijn moeder in Hope. Daar werd hij omringd door vele familieleden die hem liefde en steun gaven en die een belangrijke rol speelden in zijn opvoeding.

De grootouders van Bill Clinton, Eldridge en Edith Cassidy, brachten hem sterke waarden en overtuigingen bij. Ze bezaten een kleine kruidenierswinkel net buiten Hope, en ondanks de segregatiewetten van die tijd, stonden ze mensen van alle rassen toe om goederen op krediet te kopen. Ze leerden hun jonge kleinzoon dat iedereen gelijk is en dat mensen niet verschillend behandeld mogen worden vanwege hun huidskleur. Dit was een les die Bill Clinton nooit heeft vergeten.

Zijn moeder keerde in 1950, toen haar zoon vier jaar oud was, uit New Orleans terug met haar diploma verpleegkunde. Later datzelfde jaar trouwde ze met een autoverkoper genaamd Roger Clinton. Toen Bill Clinton zeven jaar oud was, verhuisde het gezin naar Hot Springs, Arkansas. Hot Springs, bekend om zijn natuurlijke minerale warmwaterbronnen, zijn landschappelijke schoonheid en zijn racebaan, was groter dan Hope en bood betere kansen op werk. Roger kreeg een beter betaalde baan als service manager voor zijn broer’s autodealer-schip en Virginia kon een betere baan vinden als anesthesist. In 1956. werd Bill Clinton’s halfbroer, Roger Clinton, Jr., geboren. Toen zijn broer oud genoeg was om naar school te gaan, liet de jonge Bill zijn achternaam wettelijk veranderen van Blythe in Clinton.

In 1960 werd John F. Kennedy gekozen tot president. Twee jaar later, toen Bill Clinton een laatstejaars op de middelbare school was, werd hij geselecteerd om naar Washington D.C. te gaan om deel te nemen aan Boys Nation, een speciale leiderschapsconferentie voor jongeren. De jonge mannen van Boys Nation en de jonge vrouwen van Girls Nation werden uitgenodigd in het Witte Huis voor een ontmoeting met president Kennedy. Bill Clinton was een van de eersten die president Kennedy de hand mocht schudden in de rozentuin. Die gebeurtenis was een van de meest gedenkwaardige, belangrijke ervaringen uit zijn jeugd. Daarna wist hij dat hij een verschil wilde maken in het leven van de mensen van Amerika door president te worden.

Datzelfde jaar hield Dr. Martin Luther King, Jr., zijn historische “I Have aDream”-toespraak aan de voet van het Lincoln Memorial in Washington, D.C. BillClinton zag de toespraak op televisie en was zo diep geraakt door Dr. King’s woorden dat hij ze uit zijn hoofd leerde. Hij bewonderde Dr. King’s gave om een duidelijke visie over te brengen en zijn vermogen om mensen samen te brengen om naar een gemeenschappelijk doel toe te werken. Dr. King werd een van Bill Clintons helden.

Geïnspireerd door het succes van deze leiders, gedijde de jonge Bill op het harde werk dat zijn academische en buitenschoolse activiteiten vereisten. Als actief lid van zijn kerk zamelde hij geld in en organiseerde liefdadigheidsevenementen. Het belangrijkste was dat hij leerde met mensen te werken en een goede burger te zijn. In zijn vrije tijd las hij graag. Enkele van zijn favoriete boeken waren The Silver Chalice, The Last of the Mohicans, The Robe, and Black Beauty.

Saxofoon spelen was zijn favoriete bezigheid. Hij hield van muziek, oefende elke dag en speelde in jazzensembles. Elke zomer ging hij naar een bandkamp in de Ozark Mountains. Zijn harde werken betaalde zich uit toen hij een van de beste saxofonisten van zijn school werd en eerste werd in de saxofoonsectie van de staatsband.

Bill Clinton zag in dat de universiteit weliswaar duur zou zijn, maar dat het hem de opleiding zou geven die hij nodig had om zijn doelen te bereiken. Zijn harde werk op school, gecombineerd met zijn muzikale kwaliteiten, leverden hem veel academische en muziekbeurzen op. Met behulp van die beurzen en leningen van de regering kon hij naar Georgetown University in Washington D.C. Hij koos voor Georgetown omdat het een uitstekend programma voor buitenlandse dienst had; hij was ook enthousiast om in de hoofdstad van het land naar school te gaan.

Tijdens zijn Bachelor of Science in International Affairs werkte hij als stagiair in het kantoor van Arkansas Senator J. William Fulbright. William Fulbright.Daar leerde hij hoe de overheid werkte en hoe het was om politicus te zijn.Hij bewonderde senator Fulbright om zijn prestaties en overtuigingen.

Toen Bill Clinton in 1968 zijn studie afrondde, won hij een Rhodes-beurs, waarmee geselecteerde studenten aan de Universiteit van Oxford in Engeland konden studeren. Tijdens zijn studie aan Oxford, studeerde hij regering en speelde hij rugby. Na zijn terugkeer in de Verenigde Staten ging hij rechten studeren aan Yale University. Op Yale bleef hij hard werken. Hij behield zijn interesse in de regering door campagne te voeren voor een kandidaat senator in Connecticut. Ook ontmoette hij Hillary Rodham, met wie hij later zou trouwen.

Toen hij in 1973 afstudeerde aan de rechtenfaculteit, keerde Bill Clinton terug naar Arkansas om rechten te doceren aan de Universiteit van Arkansas in Fayetteville. Daar kon hij zich concentreren op zijn doel zich kandidaat te stellen voor een politieke functie. In 1974 kreeg hij zijn eerste kans toen hij zich kandidaat stelde voor het Congres tegen de zittende Republikein John Paul Hammerschmidt. Hoewel hij de race verloor, leerde Bill Clinton veel over politiek en ontmoette hij mensen die zijn leven lang vrienden zijn gebleven. Hillary was bij hem in Arkansas en hielp hem met campagne voeren. Ze begon ook les te geven aan de Universiteit van Arkansas. Ze trouwden op 11 oktober 1975.

In 1976 werd Bill Clinton verkozen tot procureur-generaal van Arkansas. Twee jaar later werd hij op tweeëndertigjarige leeftijd de jongste gouverneur van de Verenigde Staten. Als gouverneur van Arkansas concentreerde hij zich op de verbetering van het onderwijssysteem en de aanleg van betere wegen. Op 27 februari 1980 werd Chelsea Victoria, de dochter van de Clintons, geboren. De Clintons beschrijven deze dag als de gelukkigste uit hun leven.

Later dat jaar verloor gouverneur Clinton in een nipte verkiezingsstrijd de race voor een tweede ambtstermijn van de Republikein Frank White. Omdat hij vond dat hij nog niet alles had bereikt wat hij wilde doen, stelde hij zich kandidaat als Democraat voor de volgende gouverneursverkiezingen. Hij voerde campagne in de hele staat en verzekerde de kiezers dat hij hun behoeften zou aanpakken, en in november 1982 werd hij herkozen.

Opnieuw was zijn belangrijkste doel als gouverneur het verbeteren van de kwaliteit van het onderwijs in de staat. Hij verhoogde de salarissen van leraren en startte een programma voor het testen van leerlingen na de derde, zesde en achtste klas. Hij moedigde ook de ouders aan om deel te nemen aan het onderwijs van hun kinderen. Zijn nieuwe onderwijsnormen zorgden ervoor dat elk kind in Arkansas, ongeacht de grootte of rijkdom van zijn of haar gemeenschap of de hoogte van het gezinsinkomen, goed onderwijs zou krijgen.

Van augustus 1986 tot augustus 1987 was gouverneur Clinton voorzitter van de National Governors’ Association. In die tijd leidde hij de inspanningen van de gouverneurs om het sociale stelsel en de onderwijssystemen van de staten te hervormen.

In de herfst van 1991 vond gouverneur Clinton dat het land iemand nodig had met een nieuwe visie en een nieuw plan, en hij besloot zich kandidaat te stellen voor het presidentschap. Hij vond ook dat hij de ervaring en de beste ideeën had om ons land ten goede te veranderen. Hij wilde de gezondheidszorg versterken, het schoolsysteem verbeteren en bovenal de economie versterken en nieuwe banen scheppen. Hij bracht zijn boodschap het land in door van deur tot deur te gaan, één-op-één gesprekken met mensen te voeren in town hall meetings, en in verschillende talkshows te verschijnen.

Na een lang voorverkiezingsproces werd gouverneur Clinton genomineerd als de Democratische presidentskandidaat. Hij koos senator Al Gore uit Tennessee als zijn vice-presidentskandidaat. Samen gingen Bill Clinton en Al Gore per bus op weg om de mensen van Amerika te ontmoeten en te horen wat hun zorgen en hun hoop voor de toekomst zijn. Ze voerden campagne volgens het concept “mensen op de eerste plaats”: de Amerikaanse droom behouden, de hoop van de middenklasse herstellen en de toekomst van de kinderen van het land terugwinnen.

Op de verkiezingsdag van 3 november 1992 kwamen een recordaantal kiezers naar de stembus om hun stem uit te brengen. Bill Clinton werd verkozen tot 42e president van de Verenigde Staten en Al Gore tot 45e vicepresident. Zij waren erin geslaagd de mensen samen te brengen in hun pogingen ons land te veranderen.

Zijn leven lang heeft president Clinton zich ingezet om een verschil te maken in het leven van anderen. Voor hem betekent Hope meer dan een klein stadje in Arkansas; het betekent werken om ervoor te zorgen dat elke Amerikaan de kans krijgt om zijn of haar droom te vervullen.

In 1996 stelde het succesvolle Clinton-Gore-team zich kandidaat voor herverkiezing, met de belofte leiderschap te blijven tonen bij het bouwen van de brug naar de 21e eeuw, het aangaan van de uitdagingen van het land, en het beschermen van onze waarden. Op 5 november 1996 werd Bill Clinton opnieuw door het Amerikaanse volk gekozen voor een tweede ambtstermijn als president van de Verenigde Staten.

Tijdens beide regeringen heeft Bill Clinton zich ingezet om ons land vooruit te helpen en ervoor te zorgen dat alle Amerikanen het beste uit hun eigen leven kunnen halen.Dit is een tijdperk van enorme mogelijkheden – een tijd waarin meer Amerikanen dan ooit in staat zullen zijn om hun dromen te verwezenlijken. Maar het is ook een tijd die veel uitdagingen met zich meebrengt. President Clinton is van mening dat we, om het beste uit dit spannende tijdperk te halen, kansen moeten bieden, persoonlijke verantwoordelijkheid moeten eisen, en als nationale gemeenschap moeten samenkomen.