Invloed van de puriteinse godsdienst op de heksenvervolging in Salem

De puriteinse godsdienst en de invloed ervan op de heksenvervolging in Salem

Achtergrondinformatie

De heksenvervolging in Salem in 1692 was een gebeurtenis die een jaar duurde en waarbij godsdienst de massahysterie in een kleine kolonie aanwakkerde. De processen bestonden uit beschuldigingen van hekserij tegen honderden mensen, en voor de ongelukkigen zou het hun dood betekenen. Deze processen en het bewijsmateriaal dat ermee gepaard ging, waren allemaal gebaseerd op het idee van het goede, dat verbonden was met God, versus het kwade, dat verbonden was met de duivel. De Puriteinen waren een kolonie mensen uit Engeland die ontsnapten aan de gevolgen van de Glorieuze Revolutie en in Salem, Massachusetts terechtkwamen. Zij kwamen naar Amerika in de hoop een nieuw leven te beginnen onder de heerschappij van een nieuwe kerk, omdat zij geloofden dat de kerk in Engeland corrupt was. Ze vormden een nieuwe religie gebaseerd op christelijke en katholieke ideeën en beschouwden zichzelf als alwetend. Er was een sterk geloof dat iedereen hun manier van leven moest volgen om heilig te leven en een sterkere band met God te hebben. De puriteinen baseerden hun overtuigingen ook op het idee dat men, om dit gewenste zuivere leven te bereiken, de verleidingen en slechtheid van de duivel moest vermijden. Toen zich in hun gemeenschap vreemde onverklaarbare gebeurtenissen begonnen voor te doen, wendden de Puriteinen van Salem zich tot hun godsdienst voor een verklaring. Vrouwen, kinderen en sommige mannen begonnen zich te gedragen op een manier die tegen hun strikte geloof indruiste en de enige plausibele verklaring voor hen was dat God boos was geworden en de duivel had gestuurd om hen te straffen. In een poging hun relatie met God te herstellen, geloofden de Puriteinen dat hun enige kans was zich te ontdoen van de kwade geesten van de Duivel die de overhand leken te nemen. Men geloofde dat de duivel de kleine gemeenschap was binnengedrongen en de ziel van sommige bewoners had overgenomen in de vorm van een heks. De puriteinen waren zo wanhopig om terug te keren op het pad van de gerechtigheid dat zij de heksenpaden begonnen om de stad te zuiveren. Zij geloofden dat wat zij deden moreel juist was en dat het hun plicht tegenover God was om zich te ontdoen van de heksen die hun gemeenschap hadden bezeten. Religie was de drijvende kracht achter de heksenvervolging in Salem. Alles wat er in Salem gebeurde had te maken met het idee dat men een of andere afspraak met de duivel had gemaakt. Het merendeel van de heksenprocessen was gericht op vrouwen, omdat zij als minderwaardig werden beschouwd ten opzichte van mannen en jaloers op hen waren. In de ogen van de wet was al het bewijs van hekserij gebaseerd op hun religieuze overtuigingen en niet op fysiek bewijs.

De puriteinse religie

De puriteinse religie begon in Engeland als een reformatie in pogingen om de kerk te zuiveren. Deze was gebaseerd op de ideeën van Maarten Luther en Johannes Calvijn, omdat deze mannen het niet eens waren met de Rooms-Katholieke kerk. Maarten Luther geloofde dat de leer van de Bijbel de bron was waarin het bereiken van verlossing mogelijk werd gemaakt, terwijl Johannes Calvijn geloofde dat God de ultieme bron van macht was. De Puriteinen die Engeland verlieten en naar Amerika kwamen vormden de Massachusetts Bay Colony waarin zij bekend werden als de Amerikaanse Puriteinen. De twee belangrijkste ideeën van de reformatie waren dat de Bijbel de hoogste autoriteit had en dat individuen een directe relatie met God hadden en dat dit niet gebeurde via een instituut of een priester. Er waren vijf belangrijke geloofsovertuigingen binnen deze religie, waaronder absolute soevereiniteit, menselijke verdorvenheid, predestinatie, verbondstheologie en individualisme. Absolute soevereiniteit was het idee dat God totale controle heeft, en dat er niets gebeurt zonder zijn medeweten. Een voorbeeld hiervan is te zien toen dominee Samuel Parris een preek hield waarin hij zei: “Onze Heer Jezus Christus weet hoeveel duivels er in zijn kerk zijn, en wie het zijn.” Wanneer we kijken naar het grotere geheel van de puriteinse religie van goed versus kwaad, komt het altijd terug op God die macht heeft over ieders leven. De menselijke verdorvenheid is gebaseerd op de erfzonde, die verwijst naar het verhaal van Adam en Eva. Eva at van de verboden vrucht omdat ze de verleiding van de slang niet kon weerstaan, Adam zou haar daden ook volgen. Dit leidde er uiteindelijk toe dat zij God niet gehoorzaamden en de zonde in de wereld lieten komen. Adam en Eva maakten de mensheid slecht door hun daden. De enige manier om de integriteit van de menselijke natuur te redden is God te dienen en een zuiver leven te leiden. God geeft de mensen de mogelijkheid om op Hem te reageren en zij moeten hier eeuwig dankbaar voor zijn. Predestinatie is het vermogen van God om te bepalen of mensen gered of uitverkoren zouden worden en wie verdoemd zou worden. De puriteinen geloofden dat alleen ware volgelingen van God uitverkoren konden worden om naar de hemel te gaan, omdat God kennis had van ieders ware bedoelingen. Hoewel God het geloof van een persoon bepaalt, heeft hij wel de macht om verschillende uitkomsten te veranderen op basis van de daden van een individu, dit verwijst naar Gods vergevende aard. Als iemand naar de duivel wordt gelokt en een zonde begaat, dan was die persoon nooit echt een puritein en zou daarom naar de hel verdoemd moeten worden. Zonde was onaanvaardbaar, en de Puriteinen probeerden een perfect leven te leiden. Zij geloofden vaak dat al het plezier dat geluk bracht een manier van de duivel was om iemand te lokken en zijn ziel over te nemen. Verbondstheologie komt voort uit de ideeën van het calvinisme, en is gebaseerd op de relatie tussen God en degenen die hem volgen. Het omvat het belang van sociale en burgerlijke relaties tussen andere volgelingen, alsook de organisatie van de kerk. De puriteinen verwierpen de kerk van Engeland omdat zij geloofden dat de kerk een zelfbesturende instelling moest zijn. Hun godsdienst verschilde vooral in die zin dat zij geloofden in persoonlijke relaties met God en dat deze relaties niet via een priester moesten worden onderhouden. Het laatste aspect van de vijf belangrijkste overtuigingen van de puriteinen is het individualisme, dat voortkomt uit het idee van persoonlijke relaties met God. Mannen en vrouwen mochten de Bijbel voor zichzelf interpreteren om zo een sterkere relatie te ontwikkelen. Dit gaf individuen ook de mogelijkheid om over zichzelf na te denken. Historica Lori Wilson benadrukte dat

De Puriteinse doctrine benadrukte dat alles in Gods handen was. Geluk en gezondheid kwamen toe aan hen die God zegende. Redding was een geschenk van God. In de erediensten legden de puriteinen de nadruk op bijbellezing, gebed en prediking, en zij geloofden in genade, toewijding, gebed en zelfonderzoek om religieuze deugdzaamheid te bereiken. De puriteinen geloofden ook dat God Satan toestond om diegenen te verleiden en te kwellen die van het pad der rechtschapenheid afdwaalden en immoreel handelden of diegenen wier geloof God op de proef wilde stellen.

Er zijn twee vijanden die de mensen in deze religie zouden omringen, de ene is zichzelf, omdat zij geboren zijn met de aard om te zondigen, en de duivel die rondgaat in de hoop dat verleiding hen van God zal afleiden. Hoewel gezegd wordt dat mensen met de erfzonde geboren worden, doet Gods vergevende natuur de erfzonde teniet als de mensen de bedoelingen van de Duivel begrijpen. Gods vergevende natuur maakt dat hij een onweerstaanbare genade heeft waardoor mensen tot hem aangetrokken worden. Als de mensen bereid zijn zich aan God toe te wijden, worden zij als heiligen beschouwd, wat betekent dat zij kunnen volharden en de boosaardigheid van de duivel kunnen doorstaan. De Puriteinen geloofden ook in het manifeste lot, wat Gods manier was om te zeggen dat hun godsdienst de beste was, en daarom was het de plicht van de Puriteinen om anderen te bekeren.

De Duivel en Hekserij

Zoals eerder vermeld, draait de Puriteinse godsdienst rond de goede aard van God en de slechtheid van de Duivel. Dominee Deodat Lawson, een dominee van Salem, beschrijft de Duivel als “zowel onvermoeibaar als onverbiddelijk, zou hij alle middelen gebruiken om zijn doelen te bevorderen. Satans buitengewone krachten stelden hem in staat de mensen aan te vallen, hetzij rechtstreeks, hetzij door een deel van de mensheid of andere schepselen in te zetten”. Ongeacht Gods controle, had de Duivel nog steeds de mogelijkheid om mensen te beheersen, omdat zij zwak waren voor zijn verleidingen. De duivel werd geassocieerd met zonde en alles wat geluk of plezier bracht werd gezien als toegeven aan hem. Het was hun doel om een zuiver leven te leiden, vrij van zonde en “degenen die ervan beschuldigd werden heksen te zijn, riepen gevoelens op die verband hielden met vrijheid, diversiteit, seksualiteit en vijandigheid, gevoelens die de puriteinen met veel moeite wilden onderdrukken”. Dit komt voort uit het idee dat heksen hun ziel aan Satan zouden verkopen en in zijn boek zouden schrijven in ruil voor magie en krachten. Lawson stelt dat: “Heksen de instrumenten zijn waarmee hij in het geheim de lichamen en geesten van anderen kan aantasten en verdrukken”. De duivel had het vermogen om zich in een persoon te verhullen in de vorm van een heks. Hekserij ging in tegen alle praktijken binnen de puriteinse religie en ieder individu dat werd beschuldigd van het zijn van een heks werd onderworpen aan een goddelijke straf die ook bekend stond als de toorn van God. Heksen werden verondersteld witte en zwarte magie te beoefenen. Witte magie was meer gebaseerd op het voorspellen van de toekomst of het ontvangen van geluk door middel van verschillende voorwerpen, en zwarte magie werd gebruikt met de bedoeling schade toe te brengen of te moorden. Witte magie leek onschadelijk te zijn en was een populaire associatie met tienerverveling, hoewel dit nog steeds reden was om als heks te worden beschouwd, omdat magie van de duivel afkomstig was.

Het geloof in de duivel en zijn associatie met hekserij

Het geloof in de duivel en zijn associatie met hekserij is iets dat de Puriteinen niet konden bewijzen met fysiek bewijs. Het was gewoon een geloof dat van invloed was op de manier waarop zij de oorzaken van verschillende gebeurtenissen verklaarden om zo een gevoel van controle in hun leven te brengen. Bovendien was het een manier om God hun ware toewijding te tonen, omdat zij licht wierpen op de mensen die tegen zijn leringen en ideeën ingingen. Veel bewijs werd geleverd door het gedrag van de beschuldigden, want men geloofde dat heksen “kwaadaardige geesten, ongeduldige mensen en vol wraakgevoelens” waren. Een bekend voorbeeld van het vreemde gedrag van de beschuldigden is het verhaal van Betty Parris, de dochter van dominee Samuel Parris, en haar nicht Abigail Williams, die in stuiptrekkingen uitbarstten en angstaanjagende visioenen zagen. Hierdoor konden zij op hun beurt in het leven van anderen kijken en beschuldigingen uiten tegen degenen die hen zogenaamd bezaten met de magie van hekserij die door de duivel werd geleverd. Betty’s moeder zei dat ze haar dochter aantrof “helemaal alleen zittend aan haar borduurwerk, haar handen in evenwicht maar onbeweeglijk, haar ogen starend naar een onzichtbaar voorwerp. ‘Betty’ zei de moeder dan, en het kind begon heftig te schreeuwen alsof het betrapt was op een daad van schuld, en als ze onder druk werd gezet om uitleg te geven, begon ze betekenisloos te brabbelen”. Behalve dat vreemd gedrag een belangrijke indicator van hekserij was, was een andere manier om iemand te beschuldigen het zien van visioenen of dromen, omdat men geloofde dat God dan zou onthullen wie deze onheilige mensen waren. De getuigenis van Sarah Bibber, Mary Walcott, Johanna Childen en Susannah Sheldon tegen Sarah Good is een voorbeeld van de vele manieren waarop het zien van een verschijning bewees dat iemand onheilig was. Sarah Good was een van de eerste vrouwen die van hekserij werd beschuldigd en wel door Abigail Williams en Ann Putman. In Sarah Bibbers getuigenis verklaarde zij: “Ik zag de verschijning van Sarah Good naast mijn bed staan, en zij trok het gordijn opzij en sloeg het laken neer en keek naar mijn kind van vier jaar oud, en op dat moment werd het kind getroffen door een geweldige aanval die mijn man en ik nauwelijks konden houden”. Mary Walcott verklaarde: “Ik heb ook de verschijning gezien van Sarah Good onder de heksen, die mij ook heeft geteisterd en mij aanspoorde om in haar boek te schrijven”. Johanna Childen verklaarde dat de verschijning van Sarah Good en haar kind op een nacht voor haar kwam en dat het kind sprak over haar moeder die een heks was. Good beweerde toen dat zij niet met de duivel te maken had zoals haar kind had verklaard. Tenslotte staat in de getuigenis van Susannah Sheldon: “Ik ben zeer dikwijls zeer smartelijk gekweld door de verschijning van Sarah Good, die mij vreselijk heeft gekweld door mij te bijten, te prikken en te knijpen, en mij bijna dood te wurgen”. Dit leidde er uiteindelijk toe dat de gemeenschap van Salem elkaar beschuldigde op basis van bewijs van horen zeggen. Dit omvatte verklaringen van buitenstaanders en bekentenissen, een bekentenis kon het gevolg zijn van een vergissing in het uitspreken van een gebed van de Heer. De mensen van Salem die werden beschuldigd konden vaak niet ontsnappen aan de beschuldigingen die tegen hen werden ingebracht, en dit leidde ertoe dat mensen voor de moeilijke beslissing kwamen te staan van mogelijke dood of toegeven dat zij hekserij beoefenden. Helaas deed de kerk in de meeste gevallen, wanneer iemand beschuldigd werd, alles om een bekentenis te verkrijgen. Dit omvatte vaak verschillende martelmethoden of gevangenisstraf. Zo werd Giles Corey bijvoorbeeld twee dagen lang met stenen geperst in een poging een bekentenis los te krijgen. Corey stierf uiteindelijk omdat hij de beschuldigingen tegen hem niet wilde toegeven. De kerk bekritiseerde de manier waarop met bewijzen werd omgegaan: “de magistraten van Salem onderzochten de beschuldigers en beklaagden niet afzonderlijk, zoals door de hedendaagse juridische verdragen werd geadviseerd, maar brachten hen samen, waardoor samenwerking tussen de beschuldigers en intimidatie van de beklaagden mogelijk werd”. Eenvoudig gezegd, als iemand beschuldigd werd, kon hij niet ontsnappen aan de controle van zijn mede-Puriteinen en de kerk. Om de schuld van de kerk nog groter te maken, “handelden de magistraten van Salem onmiddellijk naar aanleiding van de klachten over hekserij, zonder enige vorm van zekerheid. Ze vaardigden arrestatiebevelen uit, hielden voorhoorzittingen, dwongen talloze valse bekentenissen af en brachten de beschuldigden voor een proces in de gevangenis”. Er waren nog vele andere manieren waarop de predikanten van de kerk konden bewijzen of iemand een heks was. Cotton Mather had bijvoorbeeld een lijst van bewijzen die in de rechtszaal toelaatbaar zouden zijn, waaronder,

De ontdekking van het merkteken van de duivel op het lichaam van de beschuldigde, dat werd gevonden door een persoon uit te kleden en te onderzoeken. Het merkteken zou eruit zien als een kleine rode cirkel en werd meestal gevonden in de buurt van de genitaliën. Als het merkteken van de duivel werd gevonden en de prik van een speld de persoon geen pijn deed of deed bloeden, werd aangenomen dat de duivel het had veroorzaakt. De aanrakingstest werd op de beschuldigde toegepast op grond van de overtuiging dat het kwellende spook, bij aanraking, naar zijn eigenaar moet terugkeren. Dus als een aanval ophield als de beschuldigde de getroffene aanraakte, bewees dat dat het spook van de beschuldigde inderdaad de oorzaak was geweest van de kwelling.

Wanneer een beschuldigde voor de rechter moest verschijnen, was dat niet eerlijk voor hem of haar, want de jury bestond vaak uit de beschuldigers. Sommige historici menen dat de puriteinse predikanten hun macht politiek en sociaal misbruikten om meer kerkbezoek en fondsen te werven. Er wordt gezegd dat “hekserij in Massachusetts niet kan worden begrepen buiten de context van de puriteinse theologie – het was afgeleid van cruciale veronderstellingen binnen de puriteinse geloofsovertuigingen”. Met al het bewijs dat gebaseerd was op wat predikanten als hekserij zagen, werden de mensen van Salem voor een dilemma gesteld: ze accepteerden wat er gebeurde in een poging om niet tegen God in te gaan.

Genderbias

Puriteinse mannen geloofden dat vrouwen aan hen waren gegeven om goede echtgenotes en helpers te zijn. Vrouwen werden gezien als huismoeders die voor de kinderen zorgden, kookten en schoonmaakten, terwijl de mannen moesten werken en voor hun gezin moesten zorgen. Omdat mannen de plicht hadden om voor hun gezin te zorgen, zagen vrouwen het huwelijk als de enige manier om financiële zekerheid te krijgen, omdat zij zo beperkt waren in wat zij konden doen. Vrouwen waren overgeleverd aan de mannen en moesten alles doen wat hen werd opgedragen. De redenering dat vrouwen inferieur zijn aan mannen komt voort uit het verhaal van Adam en Eva. Eva at van de verboden vrucht nadat ze was verleid door de slang, die de duivel was, en was ongehoorzaam aan God. Door Eva’s toedoen worden alle vrouwen gezien als zwak en kwetsbaar voor een zondig leven. Vrouwen werden meestal beschuldigd van hekserij vanwege hun vatbaarheid voor zwakheid. Vrouwen boven de veertig of gescheiden werden vaker beschuldigd van hekserij omdat zij geen man in hun leven hadden om voor hen te zorgen. Vaak werd een vrouw die land van haar familie erfde beschuldigd, omdat men vond dat alleen mannen geacht werden eigendom te hebben. Historica Sandra VanBurkleo stelt: “het geloof in de vatbaarheid van vrouwen voor Satan vond zijn oorsprong niet alleen in lichamelijke zwakte, maar ook in het vermeende geringe redeneervermogen van het geslacht en in de voortdurende kracht van Genesis”. Mannen geloofden niet dat vrouwen het vermogen hadden om een moreel correct leven te leiden en meenden dat God hen de macht gaf om vrouwen te behandelen op elke manier die zij nodig achtten.

Het is de menselijke natuur om instincten te volgen en te doen wat moreel correct lijkt. Mensen zijn emotionele wezens en doen hun best om de wereld om hen heen te begrijpen. Vaak is religie een manier om om te gaan met de bekende en onbekende aspecten die de wereld te bieden heeft. In het geval van de Puriteinen geloofden zij echt dat wat zij deden in het voordeel van God was. Zij volgden Hem en zijn leringen en probeerden een leven te leiden dat Hem zou behagen. Toen zij geconfronteerd werden met situaties en gebeurtenissen die voor hen niet logisch waren, wendden zij zich tot hun geloof en voelden zij zich alsof God hen op de proef stelde. God liet de duivel onder hen rondlopen om te zien wie voor zijn verleidingen zou bezwijken. De Puriteinen deden wat zij het beste wisten, namelijk trouw zijn aan God en hen straffen die tegen Hem ingingen. Zij gebruikten geen fysiek bewijs om te bewijzen of iemand het boek van de Duivel ondertekende om krachten te verkrijgen, maar zij vertrouwden op hun geloof. Hun geloof beheerste hun leven en hun daden gingen hand in hand met gebeurtenissen die zij probeerden te verklaren, maar niet echt begrepen. De heksenprocessen van Salem waren een gebeurtenis waarbij de kracht van religie en de invloed daarvan op mensen sterk samenhingen en mensen lieten handelen op een manier die in de huidige maatschappij geen steek houdt. Deze processen tonen aan dat een persoon niet schuldig kan worden bevonden aan een misdaad tegen de mensheid op basis van woorden of bijgeloof, omdat veel onschuldige mensen stierven. Het toont het belang aan van fysiek bewijs en het belang van betrouwbare getuigenissen die niet worden gevoed door vooroordelen.

Bibliografie