Informele kleding

Informele kleding wordt tegenwoordig beschouwd als een vorm van kleding die gewoonlijk geschikt is voor alle formele gelegenheden, die niet expliciet een witte of zwarte stropdas vereisen. Het wordt bijvoorbeeld vaak gedragen bij religieuze diensten en begrafenissen, in overheidsgebouwen en op scholen. Voor sommige beroepen, zoals rechten of financiën, kan het verplicht zijn. Tegenwoordig is informele kleding de typische kleding bij bruiloften overdag in de Verenigde Staten, ter vervanging van de steeds zeldzamer wordende ochtendjurk.

Als “rokkostuum” wordt de term beschouwd als een seculiere versie van “zondagse kleding” of “kerkelijke kleding”, waarmee kleding wordt aangeduid die door sommige christenen naar kerkdiensten wordt gedragen.

Omwille van de sterke associatie met de zakenwereld, staat informele kleding ook bekend als internationale standaard business dress, business professional of business formal.

Jongens en mannenEdit

• Geklede sokken, onderscheiden van normale sokken door een strakkere pasvorm en donkere kleuren
• Onderbroeken, gezien als vereist door casual en hoger.
• Broeken, over het algemeen monochroom, en in een donkere kleur. Normaal gesproken geen spijkerbroek
• Geklede schoenen, bruine of zwarte leren schoenen
• Geklede overhemden, traditioneel wit, crème of lichtblauw, maar pastelroze en lavendel kunnen ook als passend worden beschouwd; geruite en gestreepte overhemden worden in de meeste omstandigheden aanvaardbaar geacht
• Poloshirt, ter vervanging van het geklede overhemd, dat vanaf het midden tot het einde van de jaren 2010 sterk in de mode is gekomen.
• Stropdas, meestal met een knoop zoals de Windsor-knoop

Meisjes en vrouwenEdit

Condoleezza Rice, minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, en Abdullah Gül, president van Turkije, in informele kleding (2010).

• Panty’s, kniehoge kousen of kousen, waarbij het over het algemeen goed gebruik is de benen te bedekken
• Onderkleding, zoals een beha en een slipje, waarbij het laatste als vereist wordt gezien in casual en hoger
• Een van:
  • Een pantalon en een blouse of
  • Een rok en een blouse of
  • Een jurk
• Geklede schoenen, zie hierboven
• Make-up, echter steeds meer mensen dragen minder make-up

EvenementenEdit

Deze worden meestal gedragen voor:

• Witte kraag werkomgevingen
  • Kantoren
• Plaatsen van aanbidding
• Graduations
• Feestelijke feestdagen
  • Thanksgiving
  • Nationale feestdag
  • Verjaardagen en verjaardagsfeestjes
• Bar- en Bat Mitzvahs
• Bezoekfeesten
• Familiebijeenkomsten
  • Get-samenkomsten met bezoekende schoonfamilie
• Bezoek aan chique restaurants, of een restaurant in de avond
• Soms in plaats van traditionele formele kleding voor meer formele evenementen zoals:
  • Bruiloften
  • Begrafenissen
  • Kerst
  • Pasen

WerkplekEdit

Man en vrouw in gewone zakelijke kleding

In de Verenigde Staten is het dagelijks dragen van een pak naar het werk vaak een indicatie van leidinggevende of professionele status. Bij een sollicitatiegesprek of zakelijke bijeenkomsten dragen veel mannen die anders geen pak dragen, dit wel als teken van respect en formaliteit. Veel “how-to” boeken voor mannen bevelen het dragen van een conservatief gestileerd pak aan voor een sollicitatiegesprek, zelfs als de man niet verwacht ooit een pak te dragen op het werk.

In de jaren negentig bloeiden internetbedrijven en zo ook de ontspannen kledingnormen die werden genoten door onconventionele dot-com zakenmensen. Er was een nieuwe vorm van kledij ontstaan, business casual, die bestaat uit een nette broek, vaak chino’s of khakis, en een polo of overhemd met korte mouwen. Tegenwoordig is dit aanvaardbare en gangbare kleding op technisch georiënteerde zakelijke bijeenkomsten en in semiprofessionele omgevingen, en wint het steeds meer terrein ten opzichte van de traditionele zakelijke kleding.

De norm voor vrouwen is ook in beweging. In de jaren zeventig werd vrouwen die een leidinggevende of professionele status ambieerden geadviseerd zich “te kleden voor succes” door kleding te dragen die het mannelijke zakenpak imiteerde: jasje en bijpassende rok, gedragen met een effen blouse en discrete accessoires. De effen bloes wordt aangeduid als een overhemd met lange mouwen en knoopsluiting, dat in de taille goed in de rok wordt gestopt. Sommige vrouwen droegen een broekpak in plaats van een rok, maar daarmee riskeerden ze het ongenoegen van velen die vonden dat vrouwen geen broek mochten dragen.

Nu accepteren zelfs conservatieve westerse werkplekken meer broeken voor vrouwelijke werknemers. Zij kunnen echter nog steeds van vrouwelijke werknemers verwachten dat zij de formaliteit van mannenpakken aan de dag leggen. Vrouwen in “creatieve” beroepen, zoals reclame, webdesign of mode, kunnen zich meestal met meer kleur en flair kleden.

Zakelijke kleding van mannen is ook genuanceerd. Keuze van kleding en accessoires verkondigt sociale en financiële status. Een goedkoop confectiepak heeft niet het cachet van een maatpak dat door een beroemde kleermaker is gemaakt. Op maat gemaakte overhemden, handgemaakte leren schoenen, fijne manchetknopen en dure horloges kunnen wijzen op rijkdom, en in bepaalde beroepen kan dit in feite neerkomen op een “dresscode” (bijv. in investeringsbankieren).

Westerse zakelijke kleding is standaard op veel werkplekken over de hele wereld, zelfs in landen waar de gebruikelijke dagelijkse kleding een kenmerkende nationale kleding kan zijn.

Sommige niet-westerse zakenmensen dragen niettemin nationale kleding. Een Saoedi-Arabische sjeik kan de traditionele gewaden en hoofdtooi dragen naar een internationale conferentie; diplomaten van de Verenigde Arabische Emiraten in het bijzonder staan bekend om het bijwonen van bijeenkomsten van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in volledige keffiyeh en thawb. Diplomaten van de Volksrepubliek China dragen bij internationale evenementen het Mao-pak; Indiase leiders dragen vaak Nehru-jassen, waarbij Manmohan Singh een pak-achtige combinatie draagt met onder meer een dergelijk jasje en zijn Sikh-tulband. Het dragen van nationale kleding in dergelijke contexten kan nationale trots uitstralen, of gewoon een extreem hoge status die de drager in staat stelt de conventie te trotseren. Soms wordt een element van de nationale klederdracht, zoals een hoed, gecombineerd met een westers zakenpak; zo stond Yasser Arafat bekend om het dragen van de eerder genoemde kaffiyeh met een westers militair uniform, een afgeleide van het pak.

Het aloha shirt, dat op het vasteland van de Verenigde Staten als vrijetijdskleding wordt beschouwd, wordt op Hawaii als aanvaardbare zakelijke kleding beschouwd, waar het goed past bij het warme en vochtige klimaat van die staat. Op dezelfde manier wordt in Japan, vooral in het zuiden van het land, de Kariyushi-stijl aangemoedigd, om meer comfort op de werkplek te bieden en om kleding aan te moedigen die voldoet aan de Cool Biz-richtlijnen. Akihiko Higa, een onderzoeker van Kaiho Soken die heeft gewerkt aan een Kariyushi-stijl project voor een Okinawan kledingfabrikant, zei: “Het (de Kariyushi shirt) is gemakkelijk te dragen en zeer functioneel voor het dragen in een kantoorsituatie of in een resort.”