Ik word midden in de pandemie uitgezet en kan nergens heen

Terug in maart beloofde de regering dat niemand zijn huis zou verliezen als gevolg van het coronavirus en kondigde zij noodwetgeving aan die uitzettingen uit alle huurwoningen tijdens de crisis opschortte. Dit uitzettingsverbod loopt later deze maand af, maar met de economische gevolgen van de pandemie die nog lang niet voorbij zijn, waarschuwt Shelter dat naar schatting 227.000 huurders hun huis dreigen te verliezen.

Mia* is een 30-jarige yogalerares die de afgelopen tien jaar in Londen heeft gewoond. Nadat haar werk aanzienlijk was afgenomen als gevolg van het coronavirus, kon ze de huur niet meer betalen. Hier vertelt ze Ruby Lott-Lavigna wat ze van plan is te gaan doen als het huisuitzettingsverbod wordt opgeheven.

Ik was helemaal in orde in maart voordat dit allemaal begon. Ik ben yogalerares en mijn vriend is muzikant. We wonen in een flat met één bed in een voormalig gemeentehuis. We betalen de huur altijd op tijd. We begonnen het huren net zat te worden en waren van plan om op een boot te gaan wonen, maar ik ben blij dat we dat niet hebben gedaan.

Toen alles begon te veranderen, kreeg ik telefoontjes van elke yogastudio waar ik werkte, en binnen een week ging ik van een vol rooster naar niets. Ik ben ook net zelfstandige geworden, dus ik werkte eerst fulltime en werd in oktober freelancer, wat een slechte timing bleek te zijn, want het betekende dat ik geen verlof kreeg, en ik kreeg geen subsidie omdat ik geen belastingaangiften had.

In het begin maakten we ons niet echt druk om het virus. We waren gewoon, “Wat gaan we doen met de huur?” Dat was grote paniek. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld in termen van stress. Het was alsof ik het uit mijn poriën kon voelen stromen. Ik bracht het grootste deel van mijn tijd in bad door. Ik bleef mezelf maar onder water dompelen en proberen om het weg te laten gaan.

Dus, we spraken met onze huisbaas een paar dagen voordat de huur zou worden betaald en zeiden: “We gebruiken in normale tijden zo’n beetje al ons geld aan huur, en nu dat is afgesneden en er geen spaargeld voor ons is om in te duiken, dat is het, we hebben niets meer. Nu alles op slot gaat, wilt u een hypotheek vakantie doen en dat aan ons doorgeven? Kunt u misschien de huur een beetje verlagen?” Onze huur is £1,250 per maand en de huisbaas had zoiets van, “Echt niet”.

Toen zei ze, “Als jullie de huur niet gaan betalen, moeten we iemand in huis halen die dat wel kan”.

Het was alsof iemand ons een onspeelbaar spel had gegeven. We hebben het geld gewoon niet, we kunnen nergens geld verdienen, dus het is net alsof we “Oh God, we kunnen eigenlijk niets doen”. Als we iets hadden kunnen doen, hadden we als gekken rondgerend om te proberen geld te verdienen, maar we konden niets doen – er was niets te doen. Dat was wel ontspannend, op een bepaalde manier.

Ik heb een hekel aan het hele concept van huisbazen en hoe er enorm van onze generatie is geprofiteerd. Voorlopig hebben we geweigerd ook maar iets te betalen – we zijn in huurstaking gegaan. Het gaat niet alleen om dit, het gaat om de hele opzet. Ik vind het gewoon walgelijk dat deze huizen zijn opgezet als sociale huizen en dat ze nu worden gebruikt om mensen uit te buiten nadat ze voor peanuts zijn gekocht door de babyboomers. Het is gewoon onmogelijk om enige basis te hebben omdat je al je geld aan iemand anders geeft.

Dus, we hebben onze huisbaas niet betaald. Ze negeerde dat gewoon, zei vervolgens dat ze contact zou opnemen met Universal Credit om hen onze betalingen naar haar te laten doorsturen, wat verhuurders kunnen doen. Onze Universal Credit-betalingen worden nu naar haar gestuurd, die altijd onder de huur zitten.

Ze heeft een paar maanden niet met ons gecommuniceerd, wat twee heel leuke maanden waren! Toen, een week of wat geleden, stuurde ze ons een uitzettingsbevel. We hebben tot oktober de tijd om eruit gezet te worden. Mijn vriend verdient op dit moment niets. Ik verdien ongeveer 60 procent minder dan voorheen, maar dat ben ik aan het opbouwen. In wezen hebben we geen referentie, we hebben niet echt geld en we kunnen nergens anders heen. We hebben ouders, maar we kunnen niet bij hen wonen.

Dus, we verhuizen naar Berlijn. Dit land is zo vijandig tegenover mensen die huren, maar ze houden van mensen die huren omdat het iedereen mooi en rijk houdt. Het is gewoon een gekmakende situatie. We willen hier gewoon niet meer zijn. We hebben tot eind december om naar Duitsland te gaan onder dezelfde voorwaarden die we hadden toen we nog deel uitmaakten van de EU. We zijn halverwege om dat op te zetten.

Ik voel me opgewonden om opnieuw te beginnen en uit dit land te komen. Ik heb er een goed gevoel over. Maar ik accepteer ook dat het niet erg stabiel aanvoelt. Er is geen duidelijke opzet. Ik probeer gewoon optimistisch te zijn omdat ik dat moet zijn. Er is niet echt een andere optie.

*Naam is veranderd.