Ik heb mijn eicellen gedoneerd en dit is hoe het was

2 van 3

Jenny*, anonieme eiceldonor; doneerde op 25-jarige leeftijd en verdiende $8.000

Ik was 25 toen ik mijn eicellen doneerde. Ik zag een advertentie voor een cryobank op Facebook. Ik solliciteerde deels uit nieuwsgierigheid, deels omdat ik al zo lang relatief arm was. Ik deed een relatief goedbetaalde beurs na mijn afstuderen, maar het is moeilijk om uit die mentaliteit te komen: Ik heb geen geld, ik moet doen wat ik kan om meer geld te krijgen. Vrouwen in mijn leeftijdsgroep praten er altijd achteloos over: Misschien doneer ik mijn eicellen. Ik was gewoon degene die het moest doen.
Ik had nooit interesse gehad in het krijgen van kinderen, en ik dacht dat dit een goede manier zou zijn om “de machines in gebruik te nemen”. De wetenschap dat eiceldonatie veel mensen helpt die geen kinderen kunnen krijgen en die wel kinderen willen, zat ook in mijn achterhoofd.
Het screeningproces was een heel project. Ik had te weinig werk en verveelde me op mijn werk, en ik was alleenstaand, dus het kostte veel tijd, maar het was niet al te lastig. Ze wilden de volledige medische geschiedenis van mijn familie, en er was ook een lichamelijk onderzoek en een psychologische beoordeling. Ik moest een opstel schrijven en een soort artistiek ding doen – het voelde als een 6e klas project, wat ik niet verwachtte.
Ik slaagde eerst niet voor het lichamelijk onderzoek omdat ik iets had dat een functionele cyste op mijn eierstok werd genoemd. Dat is een cyste die zich vormt als je eicel niet doorstroomt als je ovuleert, en je kunt niet doneren als je er een hebt. Ik ging elke paar maanden terug om te zien of er een cyste was. Uiteindelijk had ik een duidelijke echo. Daarna nam ik een tijdje anticonceptie, maar toen begonnen we met de hormooninjecties, en het proces ging zo snel. Het was raar om injecties te nemen en een normaal leven te leiden. Het voelde alsof ik in een lab moest zijn, maar ik was hier nog steeds te veel cola light aan het drinken en Netflix aan het kijken.
De eicel extractie was de dag na mijn verjaardag. De dag ervoor ging ik naar mijn verjaardagsfeestje, en ik ging naar een comedyshow, en ik voelde me enorm en ongemakkelijk – je komt aan in gewicht en vocht tegen het einde van de injecties. De operatievoorbereiding was vrij onopmerkelijk, maar er was een heel drama over hoeveel pijnmedicatie ik mocht hebben. Voordat je doneert, geven ze je een warm en donzig gevoel, alsof je iets goeds doet, maar na de operatie zeggen ze: Oké, wegwezen, haal je pijnstillers. Ze hebben 19 eicellen teruggehaald, wat een hoog aantal is. Ze zeiden dat ik daarna op mijn gewicht moest letten, want als ik meer zou aankomen, zou dat kunnen wijzen op het hyperstimulatiesyndroom van de eierstokken. Ik had wat vreemde, aanhoudende symptomen daarna. Er was een willekeurige dag een paar weken later dat ik me echt ziek voelde. Wat er ook gebeurde met mijn lichaam, het was niet eenvoudig.
Ik werd $8,000 betaald, en de cryobank was er erg alert op dat ik meteen betaald werd. Ik was zoveel belastingen verschuldigd dat jaar. Tussen de belastingen, gecombineerd met Seamlessing al mijn maaltijden voor een week terwijl ik in herstel was, en al de Ubers om naar afspraken te gaan, was ik als verdomd. Toen ik aan het proces begon, leek het zo veel geld. Maar na al dat, het was echt niet.
Naast de belastingen, het ding dat echt liet me met een slechte indruk van het proces was dat ze hadden me aanvankelijk verteld dat ik kon doneren tot zes keer, en na de vijfde donatie, ze zouden opzij zetten een deel van de eieren voor mijn eigen doeleinden. Maar toen ik na de eerste donatie contact opnam met de coördinator, bleef ze maar zeggen dat ze alles nog aan het bekijken waren. En toen werd ik volledig genegeerd. Ik weet niet meer wat er gebeurt als iemand mijn eicellen kiest; ik weet niet hoe ik dat moet controleren. Ik heb het gevoel dat de eieren daarbuiten zijn, en ik zal nooit weten wat er van hen wordt. Ik zou het waarschijnlijk geen tweede keer doen. Ik heb niet het gevoel dat ik schade heb opgelopen in het proces – het was niet geweldig, maar het was niet traumatisch. Ik heb geen langdurige gevolgen voor mijn gezondheid gehad, en het kan me niet schelen of het iets met mijn vruchtbaarheid heeft gedaan. Maar er is een soort eugenetisch gevoel over het proces. Als blanke vrouw met lichte ogen dacht ik er eerst niet over na, maar er is een enorme ongelijkheid – sommige mensen verdienen meer dan $25.000 per cyclus. De mensen die aan IVF doen zijn ofwel zeer bevoorrecht, of ze spenderen veel van hun vermogen om te proberen dit te laten werken. Of je nu donor of ontvanger bent, het hele proces kan een beetje uitbuitend aanvoelen.