Ik ga dood. I May as well be cheerful about it.

Tegen de tijd dat we in de zeventig zijn, hebben we waarschijnlijk al veel mensen zien sterven. Ik heb mijn ouders en mijn man’s ouders sterven “slechte dood” met maanden van lijden en te veel medische interventie, en ik heb getuige geweest van vreedzame dood in kamers gevuld met liefde. De meesten van ons boomers weten hoe we ons moeten gedragen aan een bed en hebben een gevoel van hoe we willen handelen als het onze beurt is om degene te zijn die in bed ligt.

We hebben ook decennia lang de rituelen van de dood geobserveerd – ziekenhuizen en hospice, begrafenissen, begrafenissen en de gezamenlijke maaltijden erna. Uit deze ervaringen hebben we geleerd wat we wel en niet willen als het onze beurt is. Misschien zullen we sommige van deze tradities voortzetten, maar we zullen ook onze eigen tradities ontwerpen. Sommige van mijn vrienden met een terminale ziekte hebben afscheidsfeestjes georganiseerd in parken of in onze plaatselijke bluesbar. Wakes met dansen, muziek en verhalen vertellen zijn weer helemaal in. Velen van ons willen een dennenkist, een groene begrafenis of een crematie waarbij onze as op mooie plaatsen wordt uitgestrooid.

Wat er na de dood gebeurt, is een populair onderwerp onder de mensen die ik ken. Meningen variëren van, “We veranderen in vuil,” tot “Ik zal het gezicht van God zien.” Mijn schrijversvrienden willen dat de hemel een goede bibliotheek heeft. Een vriend gelooft dat we zullen terugkeren naar de plaats waar we waren voordat we werden geboren. Jean Nordhaus schreef: “De doden zijn overal om ons heen / de lucht bevederend met hun vleugels.” Een therapeute die haar jonge, cellospel spelende echtgenoot verloor, vertelde me dat ze zijn aanwezigheid voelt en weet dat ze geestelijk nog steeds diep met elkaar verbonden zijn. Ze vindt dat veel mensen bang zijn om te sterven omdat ze geen taal hebben voor het numineuze; maar ze is er zeker van dat noch het leven noch relaties eindigen met de dood.

Ik voel dat de dood misschien niet zo’n grote verandering is als we denken. Het is eerder als het oversteken van een rivier.

Ik denk graag dat mijn familie en vrienden aan de andere kant op me zullen wachten. Ik stel me graag grazige oevers voor en met bloemen gevulde weiden die in de zon schitteren. Ik denk graag veel dingen, maar ik weet het niet zeker.

Ik ben geen bijzonder mystiek persoon, maar ik heb mystificerende ervaringen gehad. Toen mijn tante Grace stierf, reed ik naar de Ozarks voor haar begrafenis. Haar huisje was omringd door roze verrassingslelies, die mijn neven “naakte dames” noemden. De volgende lente, ook al had ik ze niet geplant en waren ze nooit eerder opgekomen, verschenen er verrassingslelies in mijn tuin. Het jaar daarop kwamen ze weer tevoorschijn, maar op andere plaatsen. Ik concludeerde dat tante Grace me begroette. Als ik na de dood een boodschap wilde sturen, zou ik dat ook met bloemen doen.

Ik hou van de wereld, maar ik kan niet blijven. De dood is democratisch en we nemen allemaal deel aan de voltrekking ervan. Ik zal de schoonheid overal om me heen missen. Ik heb zoveel plezier beleefd aan de natuur, aan mensen en boeken, aan muziek en kunst, aan kopjes koffie en luierende katten. Als ik wist dat ik nog een maand te leven had, zou ik mijn tijd niet veel anders besteden dan ik nu doe.