hybriditeit

Een centraal kenmerk van koloniaal racisme is de noodzaak geweest om “rassen” te categoriseren en te scheiden. Het valse geloof in verschillende ‘rassen’ in 19e-eeuwse vertogen over wetenschappelijk racisme was gebaseerd op een onveranderlijke grens tussen blanke Europeanen en hun raciale ‘anderen’. De term hybriditeit is gebruikt om een toestand te beschrijven waarin deze grenzen van identiteit worden overschreden, resulterend in onwettige rassenvermenging. Scheldnamen als “halfbloed” en “bastaard” duiden op deze negatieve raciale ontmoetingen. De zuiverheid en fixiteit van een “blanke” identiteit wordt in stand gehouden door die gemengde “anderen” als zowel raciaal als cultureel onzuiver te bestempelen. De angst voor rassenvermenging of rassenvermenging leidde ertoe dat hybriden werden geassocieerd met ziekte en moreel verval. Het bestaan van inter-seksuele relaties – de ongeoorloofde vereniging van ‘blanken’ met ‘zwarten’ – onthulde ook een verborgen koloniaal verlangen naar het raciale ‘andere’ (Robert Young, Colonial Desire, 1995).

Meer recentelijk is hybriditeit opnieuw toegeëigend door sociale en culturele critici. De transformatie ervan tot een positieve voorwaarde voor culturele verandering en creativiteit heeft geprobeerd vaste of essentialistische beschrijvingen van identiteit en cultuur in twijfel te trekken. De raciale aanspraken op zuiverheid van afkomst zijn ondermijnd door een trangressieve hybriditeit, die impliceert dat het overschrijden van raciale en culturele grenzen een normatief kenmerk van maatschappelijke ontwikkeling is. Hybriditeit erkent dat identiteit wordt gevormd door een ontmoeting met verschil. In het bijzonder is de conditie van culturele hybriditeit belicht door het onderzoeken van de postkoloniale culturen van migranten, die gebaseerd zijn op fusies en vertalingen van bestaande elementen. De meest ontwikkelde theorie over hybriditeit van Homi Bhabha (The Location of Culture, 1994) beschouwt hybriditeit niet als het louter versmelten van bestaande culturele elementen. Hybriditeit verwijst veeleer naar het proces van het ontstaan van een cultuur, waarin haar elementen door onstuitbare ontmoetingen voortdurend worden getransformeerd of vertaald. Hybriditeit biedt de mogelijkheid om bestaande vormen van culturele autoriteit en representatie te ondermijnen.

Echter, positieve beschrijvingen van hybriditeit zijn bekritiseerd omdat ze geen rekening houden met andere sociale verschillen van klasse, sekse, of locatie (Giyatri Spivak, In Other Worlds, 1988). Het gevaar bestaat dat sommige beschouwingen van hybriditeit op banale wijze de alledaagse culturele vermenging vieren, in plaats van de machtsverhoudingen te analyseren die sociale verschillen en politieke antagonismen voortbrengen. Zie ook identiteit.