How To Start Over At 40

Op mijn veertigste verloor ik mijn vrouw, mijn huis en mijn baan. En veel van mijn vrienden.

En ik schaamde me. Ik wilde de mensen niet vertellen dat mijn vrouw weg was. Ik wilde de mensen niet vertellen dat mijn huis te koop stond. En de website waar ik zeven jaar voor had geschreven, die een bedrijf had gekocht dat ik was begonnen, die mijn loyaliteit had gewonnen voor wat ik dacht dat voor altijd was, blokkeerde me nu uit hun systeem.

En ik ging failliet. Opnieuw.

Ik heb het gevoel dat als ik dit schrijf, het is alsof ik twee keer dezelfde krant schrijf. In een of andere vorm heb ik dit al zo vaak geschreven. Ik schaam me bijna om het nog een keer te schrijven.

EEN SNELLE RONDLEIDING NAAR EEN ‘JAMES ALTUCHER’ POST:

Mensen zeggen tegen me: “Dit is een typische James blogpost: Ik verloor alles, ik dacht aan zelfmoord, en toen deed ik A, B, en C om het terug te draaien….en toen verloor ik alles weer.” En dan sluit ik af met, “Ik leef nog”.

(Het leven is nooit te druk om te “spelen”). Elke dag.

Toen ik 40 werd, gaf een vriend van me een feestje. Mijn vrouw was er niet. Mijn dochters waren er niet. Mijn vrienden waren er niet.

Alleen die ene vriend die het feest “organiseerde”. Hij nodigde al zijn vrienden en zijn vriendin uit. Ze vierden allemaal de GROTE 40 voor mij. Ik kende geen van hen. Ik heb de hele avond nauwelijks gesproken. Ik betaalde de rekening.

Een jaar later had ik niets meer. En zelfs die vriend die het feest organiseerde vergat gemakshalve dat ik hem geld had geleend toen hij blut was en hij verdween.

Zoals mensen doen.

Ik was de hele tijd zo verdrietig. Ik dacht bij mezelf: “Hoe kan dit gebeuren op mijn 40e?”

Toen ik 30 was, had ik een geweldig bedrijf, een geweldige familie, een geweldige vrouw, massa’s vrienden, en ik was de hele tijd creatief.

Mijn bedrijf maakte een enorme groei door en toen ik 30 was, verkochten we het voor een hoop. Ik dacht dat ik alles had bedacht.

Ik dacht dat mijn “taak” om als mens te groeien erop zat. Dat ik nu gewoon kon stoppen met mijn leven te verbeteren en er gewoon van kon genieten. Op het moment dat ik zo begon te denken, begon het lange, afschuwelijke decennium waarin ik me realiseerde dat verbetering nooit ophoudt.

STOPPEN MET VERBETEREN is de dood. Er is geen doel. Er is geen eindbestemming. Er is alleen richting.

Leef het leven volgens thema’s en een stel waarden. Een code.

19 jaar nadat ik 30 werd, is dit mijn code:

• Eerlijkheid
• Creativiteit
• Responsibiliteit (Zekerheid), vermengd met
• Mysterie (verkenning)
• Emotionele verbinding. Wees goed voor mensen en hou van de mensen die dicht bij me staan.
• Belangrijkheid. Probeer altijd dingen te doen die mensen kunnen helpen.
• Energie. Of het nu gezondheid is, of integriteit, of spiritualiteit, doe de dingen die me energie geven om al het bovenstaande te doen.

Geld staat niet op deze lijst. Carrière staat niet op deze lijst. Roem staat niet op deze lijst.

Toen ik 41 was, was er een moment dat ik aan daghandel deed en ik verloor een ton geld.

Ik riep mijn nieuwe vrouw de kamer in. “Ik kan er niet tegen,” zei ik. Ik hou niet van mijn leven.

We maakten een wandeling. Ik woonde direct aan de oever van de Hudson River. We vonden een pad en een pad en liepen erlangs. Uiteindelijk kwamen we bij dit strand door het bos.

Ik leegde mijn zakken. Sleutels, telefoons, geld, bankpasjes.

Ik ging het water in. Ik ging onder water en bleef daar. Drijvend met al mijn kleren aan. Ik wilde niet gaan. De zon ging onder. Ik voelde het water kouder worden.

Op een gegeven moment riep ze me om weer aan land te komen.

Dat deed ik.

De volgende dag begon ik te bloggen over mijn persoonlijke problemen. Over alles wat ik fout had gedaan in de afgelopen twintig jaar. Met name wat ik in mijn dertiger jaren fout had gedaan.

Schreef ik over alles? Nee. Nog niet. Maar ik schreef over veel dingen.

Geld verliezen. Vrienden verliezen. Mijn gevoel verliezen dat ik wilde leven. Jarenlang depressief zijn.

Zelfs op mijn veertigste, geen idee hebben waar mijn leven was. Niet eens beseffend dat ik daar achter moest komen.

Ik had het gevoel dat ik eerst geld nodig had. Ik was zo bang voor geld en wat mensen van me dachten, dat ik niet eens wilde nadenken over wat mijn “echte” code was. De waarden waarnaar ik wilde leven.

Ik schrijf sindsdien elke dag over mijn verhalen. En die verhalen hebben me zoveel kansen gegeven dat het mijn leven heeft veranderd in wat het nu is en ik ben er zo dankbaar voor.

Het blijkt dat het hebben van die code op de eerste plaats komt. En dan is al het leven een neveneffect daarvan.

Een code om naar te leven, waarden om voor te staan, creativiteit om de verlangens van mijn hart te voeden… dit is wat er in een goed leven gaat.

En dan is de output sterkere relaties, sterkere mogelijkheden, meer zekerheid, meer creativiteit, en uiteindelijk succes.

Elk jaar is moeilijk. Het leven is hard. Geen jaar is gemakkelijk. Geen bedrijf is gemakkelijk. Geen enkele relatie is gemakkelijk.

Dit afgelopen jaar is een van mijn moeilijkste ooit in relaties en in zaken.

Maar ik ben creatiever dan ooit. En ik leef volgens mijn hierboven beschreven code. Dus nu worden dingen sneller opgelost dan toen ik 40 was. Sneller dan toen ik 30 was. Sneller dan toen ik 20 was.

Een kind lacht gemiddeld…300 keer per dag.

Een volwassene lacht gemiddeld…5 keer per dag.

Ik zit op zo’n 50 keer per dag. Misschien meer.

Iedere dag hebben we ongeveer 10.000 keuzes te maken. Kleine en grote. Mijn doel is elke dag meer en meer keuzes te maken omdat ik het wil. Niet omdat iemand anders wil dat ik die keuzes maak.

Dat is hoe ik meer lach. Zo geniet ik meer. Dat is hoe 40 was slechts een startpunt voor mij. Dat is waarom zelfs vandaag voor mij een beginpunt is. Ik kijk zo uit naar de rest van mijn dag.

Ik ga een podcast doen met een van mijn helden en ik ben er doodsbang voor.

Dan ga ik lezen om me voor te bereiden op meer podcasts. Dan vanavond ga ik standup comedy proberen en ik ben doodsbang. Ik heb de hele ochtend mijn grappen doorgenomen.

Onlangs is een vriend van me, een groot kunstenaar en fotograaf, in zijn slaap overleden. Ik ken hem al 22 jaar en drie daarvan werkten we samen in enkele van de meest creatieve jaren van mijn leven.

Hij was jonger dan ik, maar had AIDS en misschien had zijn dood daarmee te maken.

Ik herinner me dat we samen aan een project werkten. Hij nam een prachtige foto van een travestiet die in de vleesverpakkingsbuurt werkte.

Hij legde haar verdriet vast, haar wanhoop over haar levenssituatie, het licht dat nauwelijks haar chirurgische schoonheid belichtte, haar schaduw die groot achter haar opdoemde.

Hij is dood. Ik leef nog.