How to Put Up With Your Bitchy Pregnant Baby Mama

Zo, je vrouwtje is zwanger, en opeens heb je het gevoel dat je een relatie hebt met Mussolini – of op z’n minst met een onvoorspelbare, schreeuwerige, scheten latende, huilerige, klagende slangenbeestdictator. Ongeacht uit welke cirkel van de hel je zeker weet dat ze is gerepareed, er is een schandalig eenvoudige oplossing om er mee om te gaan.

Ja, voor de goede orde, sommige zwangere vrouwen hebben het helemaal voor elkaar en gaan helemaal op in het hele nieuwe-leven-met-je-actuele-lichaam-gedoe. (En sommige mannen zijn fantastische partners tijdens de zwangerschap, en lijken instinctief te weten hoe ze hun partner kunnen helpen verzorgen en thuis de handen uit de mouwen kunnen steken). Deze super zwangeren zijn dauwfrisse, mooie en serene zwangerschapsmachines, emotioneel gemeten, gehydrateerd en gevoed, komen nooit te veel aan, mediteren dagelijks, en slagen erin een vreugdevolle innerlijke kracht en wijsheid over te brengen. Ze bestaan! Ik heb ze gezien bij Whole Foods. De rest van ons verandert in Susie Greene.

En het zijn de Susie Greenes die de neiging hebben om adviescolumnisten over te schrijven. Dat was het geval toen een advieszoekster contact opnam met Mariella Frostrup van The Guardian met de vraag: “Het is moeilijk om te gaan met mijn zwangere vrouw die zo prikkelbaar is.” Het hete hangijzer:

Ik heb een vurige en superkortademige vrouw, die haar kalmte verliest op het moment dat iets niet gaat zoals zij wil. Soms flapt ze er echt nare dingen uit, waardoor ik bang ben dat ze me begint weg te duwen. Soms laat ze haar woede los op onze tweejarige zoon. Maar ik hou heel veel van haar en ik wil haar een gelukkig leven geven, want als ze rustig is, is ze een geweldig mens om mee om te gaan en we zijn blij dat we deze maand een dochter verwachten. Ik weet echt niet hoe ik haar moet benaderen of kalmeren zonder haar te irriteren, dus neem ik afstand van haar om haar de ruimte te geven, wat soms wel werkt, maar zelfs dat irriteert haar soms, omdat ze denkt dat ik mokkend ben als ik wegblijf en niets tegen haar zeg. Ze is een goed mens in hart en nieren, maar ik wil echt de belachelijk kortademige kant van haar kunnen verwijderen.

Dit is wat je noemt het begraven van de kiem. Als de advieszoeker gewoon duidelijk had gemaakt dat zijn vrouw 8 maanden zwanger was, had elke vrouw in het universum de rest gelezen en zoiets gehad van:

Dit telefoontje komt van binnen uit het huis, snap je?

Frostrup beantwoordt de vraag op verdienstelijke wijze als iemand die niet in de laatste fase van het baren van een mens zit. Ze vraagt hem geduldig of hij de babyboeken heeft gelezen en wijst hem op de waanzin die veel vrouwen ten deel valt als hun lichaam en brein volledig worden geassimileerd door de alien die zich te zijner tijd de troon zal toe-eigenen.

Dan komt zij aan de beurt:

In uw geval, als u de maanden acht tot en met negen opzoekt, vindt u misschien niet alleen de oorzaak maar ook de remedie voor het korte lontje van uw vrouw, samen met een “te doen”-lijst voor uzelf. Dat is het eenvoudige antwoord. Ze is acht maanden zwanger, heeft een peuter van twee jaar om voor te zorgen en nog maar een paar weken tot Kerstmis. Wat is er niet leuk aan die lijst?

Wat is er niet leuk aan het ingewikkelde antwoord, nu we toch bezig zijn?

Frostrup geeft een paar adviesnummers die je in het Verenigd Koninkrijk kunt bellen als je je zorgen maakt over mishandeling en gezinsbegeleiding, alvorens over te gaan in een nogal beleefde, ontzagwekkende afstraffing:

De jouwe is niet de eerste brief die ik ontvang van een partner met een woedende echtgenote die zijn lot betreurt. Afgaande op mijn post en ontmoetingen in het echte leven, woedt er een epidemie van woede over het land, die vooral vrouwen infecteert. Het is bijna grappig om getuige te zijn van uw verbijstering over deze aanval van prikkelbaarheid, vooral wanneer u, net als zoveel andere mannen, blind bent voor de oorzaken. Niet dat ik een wetenschappelijke diagnose kan stellen, maar er zijn genoeg aanwijzingen dat we onszelf in een hoek hebben gedrongen. Ik begrijp dat de lezers van dit fraaie orgaan geëmancipeerde mensen zijn, die de huishoudelijke taken delen, vaderschapsverlof omarmen en hun vrouwen smeken weer te gaan werken, zodat zij thuis kunnen blijven bij de baby’s. Onder de meerderheid van de bevolking is dat gewoon niet waar. Vrouwen hebben een onmogelijke wereld geërfd waarin ze naast hun toch al voltijdse rol in het huishouden en het ouderschap, ook nog eens voltijds werken.

Er is geen werkende vrouw die ik ken die niet ten einde raad is in dit “seizoen om vrolijk te zijn”, dus ik weet zeker dat het geen toeval is dat u mij schrijft in de aanloop naar Kerstmis. Ik heb nog nooit een man horen zeggen dat Kerstmis hem gestrest maakt, maar het aantal van mijn vrouwelijke vrienden dat niet bang is voor de verdubbeling van taken ter viering van een religieus feest waar weinigen van ons in geloven, is op twee handen te tellen.

Uw vrouw heeft ook nog de sleur van de peuterzorg en de uitputting van de zwangerschap om het hoofd te bieden. Mijn advies is, kruip niet in een hoekje weg van de uitbarstingen van je vrouw, maar stroop de mouwen op, halveer de klusjes en zie hoe echte gelijkheid ons op wonderbaarlijke wijze weer tot het eerlijkere, zoetere geslacht maakt.

Oh mooie kerstman, kunnen we het in steen etsen en het met de hand aan iedere man in het universum bezorgen? Of zou dat alleen maar meer werk voor ons betekenen?

Een beetje advies, mannen: Klaag nooit over je zwangere vrouw. Nooit. Tenzij ze aan het plunderen en moorden is, is het enige medeleven dat je zult krijgen een paar klontjes steenkool in je oude kous.

Lees natuurlijk de babyboeken. Als je dat niet doet, verdien je elke curveball die je kant op komt, en kijk uit – ze zijn winderig.

Ook:

Stel haar niet verantwoordelijk

Ik zeg niet dat een zwangere vrouw niet verantwoordelijk moet worden gehouden voor haar daden, maar ik kan je verdomme wel vertellen dat ze acht maanden na haar bevalling niet veel aan haar gevoelens kan doen. Ik was een blubberend, geïrriteerd, verdrietig, wild gelukkig maar totaal bang wildebeest, want waarom? Omdat de shit echt werd. Rilly rill. Zoals, ik zit hier in het donker, echt te huilen. Het was niet elke minuut zo – ik hield het bij elkaar om mijn werk te doen – maar dat was alles wat ik had, en als het overweldigend werd, kijk dan verdomme uit. Als iemand me had gezegd dat ik een klootzak was, dan was dat net zoiets geweest als tegen iemand met een gebroken been zeggen dat hij te hard jammert.

Maak haar kwaad, niet op haar!

Ze is zwanger, ze heeft je empathie en medeleven nodig, niet je oordeel en spot. Wat haar boos maakt, moet jou ook boos maken – en als jij het bent, stop ermee.

Houd deze mantra vol: Ik weet niet hoe het is

Het kan me niet schelen hoeveel boeken je hebt gelezen, of hoeveel gedetailleerde PowerPoints ze je heeft gegeven over hoe gemeen brandend maagzuur is dat het begin kan zijn van jarenlange slapeloosheid, je weet het niet echt, je weet het niet echt, je weet het eigenlijk niet, je kunt het eigenlijk niet weten. OK?

Doe alle dingen

Schoon het huis alsof je leven ervan afhangt, pas op het andere kind, doe de boodschappen, kook het eten. Wordt een glanzende klootzak van huishoudelijke dienstbaarheid zodat zij gewoon zwanger en comfortabel kan zijn zoveel mogelijk. Ze werkt waarschijnlijk ook nog. Dat is dubbel werk. Jij doet de rest. Alles. Elk laatste beetje ervan. En dit deel is het belangrijkste: Wacht niet tot je iets gevraagd wordt, en klaag niet.

Erken haar inspanningen

Vertel haar elke dag dat wat ze doet geweldig en ontzagwekkend is, want dat is het ook. Spoel.

Neem haar nooit ergens mee naartoe zonder stoelen

Je zou niet geloven hoeveel plaatsen er zijn waar geen stoelen zijn. Net zoveel als het aantal plaatsen dat geen luiertafel heeft. Als er geen stoelen zijn, WORD EEN STOEL.

Moedig haar aan tot of help haar bij haar zelfzorg

Geef haar het geschenk van ontspanning thuis of elders. Koop een comfortabele pyjama voor haar. Als ze hem haat en in tranen uitbarst, neem hem dan terug. Klaag nooit, in geen geval, dat de beha die ze moet kopen en die maar een maand meegaat 45 dollar kost of dat de tube spul die ze op haar borsten smeert zodat ze niet ontploffen 19 dollar kost.

Grow Up

Tot slot, als er één boodschap is die mannen luid en duidelijk moeten ontvangen wanneer hun vrouw zwanger raakt om hun kind te baren, dan is het wel deze: Nu is het tijd om je laatste beetje volwassen te worden. Voor sommige mannen, is het misschien al het opgroeien. Voor anderen is het de laatste hand leggen aan iets dat al op volwassenheid lijkt. Dat is prima. Maar hoe dan ook, het opgroeien moet gebeuren. Wees niet nog een baby waar je vrouw voor moet zorgen. Wees een gelijke, wees een helper, en voor deze periode in het leven van je vrouw, wees absoluut de beste versie van jezelf die er ooit is geweest. Sta op voor de gelegenheid!

Ik weet dat het moeilijk is je te verbazen over Godzilla’s vuurballen als ze recht op je af worden geslingerd, maar je moet je toch vooral inspannen om je kind de wereld in te loodsen, met dien verstande dat het schip waardoor het aankomt een hels gek moment beleeft om het te vergemakkelijken. Van jullie twee is er één minder hormonaal. Wat is uw excuus?

Image via .