Hoe werkt anesthesie?

Als u ooit bent geopereerd, hebt u dat, tenzij u supersterk bent, met verdoving gedaan. Maar hoe werken deze lichaamsverdovende elixers?

Vóór de uitvinding van de anesthesie in het midden van de 18e eeuw moesten chirurgen ledematen afhakken, wonden dichtnaaien en mysterieuze gezwellen verwijderen zonder dat de pijn van de patiënt werd verzacht met iets anders dan opium of drank. Hoewel deze drugs de patiënt verdoofden, blokkeerden zij niet altijd volledig de pijn, of wisten de herinnering eraan uit.

Sindsdien zijn artsen veel beter geworden in het verdoven van ons met medicijncombinaties die de pijn verlichten, de spieren ontspannen en, in sommige gevallen, ons in een diepe staat van hypnose brengen die ons tijdelijk amnesie geeft. Tegenwoordig zijn er twee hoofdtypen verdovingsmiddelen: middelen die het hele lichaam uitschakelen (algemeen) en middelen die alleen plaatselijk verdoven.

Lokale verdovingsmiddelen blokkeren de zenuwen die een bepaald lichaamsdeel of gebied met de hersenen verbinden, waardoor de zenuwen geen pijnsignalen naar uw hersenen kunnen overbrengen. Voorbeelden hiervan zijn novocaïne-injecties, die tandartsen gebruiken om de zenuwen in uw mond te verdoven tijdens een wortelkanaal, en epidurals, die een (relatief) pijnloze bevalling mogelijk maken door de zenuwen te blokkeren die aan de basis van het ruggenmerg ontspringen en het bekkengebied bedienen.

Voor ernstige operaties, waarbij de patiënt volledig buiten bewustzijn moet zijn, gebruiken artsen algehele anesthesie. De patiënt is dan buiten bewustzijn en kan zich niets van de operatie herinneren (hoewel de pijn van de ingreep wel merkbaar is als men wakker wordt). Het beperkt ook de fysiologische reacties op chirurgische sneden, door de bloeddruk, de afgifte van stresshormonen en de hartslag constant te houden tijdens de ingreep.

De vroegste voorbeelden van algehele anesthesie zijn ether en chloroform. Maar er is een dunne lijn tussen de hoeveelheid van deze drugs die nodig is voor een operatie en de hoeveelheid die fataal kan zijn; deze drugs werden vaak toegediend met niet meer dan een doordrenkte spons in de neus, waardoor het moeilijk was om de dosis te controleren.

Heden ten dage zijn de meest voorkomende moderne algemene anesthetica mengsels van inhaleerbare gassen, waaronder lachgas en verschillende derivaten van ether, zoals isofluraan, sevofluraan en desfluraan. Bekwame anesthesisten dienen de drugs toe via machines die de specifieke hoeveelheid meten die nodig is om de patiënt tijdens de operatie buiten westen te houden, maar niet voor altijd. Bovendien, omdat de drugs de ademhaling verstoren, worden patiënten vaak geïntubeerd – wat betekent dat een plastic of rubberen buis in de luchtpijp wordt ingebracht om de luchtweg open te houden – en aan een mechanische ventilator gehouden.

Ondanks hun noodzaak in de moderne geneeskunde, weten wetenschappers niet precies hoe anesthetica werken. De beste theorie is dat ze een deel van het vet in de hersencellen oplossen, waardoor de activiteit van de cellen verandert. Maar de precieze mechanismen blijven onbekend. Voor nu, de volgende keer dat je onder het mes gaat, wees blij dat ze het doen.

Volg Life’s Little Mysteries op Twitter @llmysteries en bezoek ons op Facebook.