Hemoperitoneum

Initiële behandeling bestaat uit onmiddellijke bloedtransfusie als de patiënt in hemorragische shock verkeert. Klassiek was hemoperitoneum een indicatie voor een spoedoperatie om de bron van de bloeding te lokaliseren en ook om gemorst bloed uit de peritoneale holte te recupereren en te gebruiken voor autotransfusie als het niet verontreinigd was door gescheurde darminhoud. De wijze van controle is afhankelijk van de bron van het bloedverlies. Vasculaire bloedingen, d.w.z. bloedingen uit een bloedvat, worden behandeld door het afklemmen en afbinden van het bloedvat in kwestie, of door reparatie van het bloedvat in het geval van grote slagaders zoals de aorta of de mesenteriale slagaders. Bloedingen uit de milt vereisen meestal splenectomie, of verwijdering van de milt, meestal maar niet altijd in de vorm van een totale splenectomie. Bloedingen uit de lever kunnen onder controle worden gehouden door toepassing van hemostatische sponzen, trombine, of, meer recentelijk, door cauterisatie met argonstralen.

Met moderne diagnostische hulpmiddelen zoals computertomografie (CT) kunnen bepaalde letsels, zoals laaggradige scheuringen van de milt, vroegtijdig worden gediagnosticeerd en geobserveerd, waarbij chirurgische opties worden uitgesteld tenzij klinische verslechtering daartoe verplicht. In zeldzame gevallen kan een ruptuur van een abdominaal aorta-aneurysma worden hersteld via een endovasculaire techniek, hoewel dit over het algemeen niet wordt uitgevoerd in de setting van een acute ruptuur.