HAPPY
On november 25, 2021 by adminToen Jimi Hendrix deze wereld verliet, liet hij een rokende krater in zijn kielzog achter die nog steeds niet gevuld is. De rockwereld is sindsdien nog steeds geschokt door de klap en hoewel er sindsdien vele fakkeldragers zijn geweest, zijn zij slechts een kaars voor de vlam van Hendrix’ machtige passie en ziel. Terwijl velen zich Jimi herinneren voor zijn zinderende lead breaks en showmanschap zijn het de rustige momenten waar we een zeldzame glimp krijgen van de man achter de mythe, en zijn meest blijvende werk bewijst dit: Little Wing.
Jimi Hendrix’ invloed op Stevie Ray Vaughan is direct voelbaar en integraal voor het vormen van de stijl van de jonge Texaan, zoals hij later zou worden geprezen als de redder van de bluesmuziek. Het was alsof het duo sprak vanuit het graf en een deel van Hendrix scheen nog steeds in de pure inventiviteit en virtuositeit van SRV.
Tot op de dag van vandaag is er geen enkel stuk rockmuziek dat kan tippen aan de unieke, emotionele kracht en ingewikkelde instrumentatie van Little Wing. 
Van Jimi Hendrix tot Eric Clapton tot Stevie Ray Vaughan. Dit is het verhaal van hoe Little Wing drie van de grootste gitaristen aller tijden in beweging bracht.
The Wings of Hendrix
Tijdens de drie jaar en 362 dagen dat Jimi Hendrix in Londen woonde, toverde hij – met een bodemloos genie en een onberispelijk gevoel voor geluid – de meest voortreffelijke gitaarmuziek tevoorschijn die ooit is opgenomen, daar valt weinig tegen in te brengen. Of je nu verbaasd, opgetogen, geïrriteerd of verheven bent, één gedeelde reactie van iedereen die Hendrix heeft horen spelen was verbazing met een kaakslag.
Voor een nummer dat in drie minuten is geschreven, is er een verbazingwekkende hoeveelheid diepgang. De gitaartoon is zo zuiver dat je je afvraagt of hij wel menselijk is, terwijl hij een zich ontwikkelende melancholische en toch hoopvolle toon aanslaat. In tegenstelling tot veel rocknummers, volgt het voortreffelijke gitaarspel nooit hetzelfde patroon. Zelfs als de akkoorden zich herhalen, gebruikt Hendrix zijn nu beroemde dubbele stop techniek om ze verschillende stemmingen en flair te geven. Zo ontsnapt het verhaal aan de verwachting dat het een opmerkelijke hoeveelheid diepte in zijn 2:27 duur verpakt.
“Het is gewoon dit prachtige nummer dat je, als gitarist, je hele leven kunt bestuderen en niet naar beneden kunt halen, nooit naar binnen kunt gaan op de manier waarop hij dat doet,” zei Tom Morello in dit eerbetoon aan Hendrix in Rolling Stone uit 2011. “Hij weeft akkoorden en single-note loopjes naadloos in elkaar en gebruikt akkoord voicings die in geen enkel muziekboek voorkomen.”
Hendrix onthulde later dat het nummer geïnspireerd was op het Monterey Pop Festival voordat hij zijn gitaar verbrandde en wereldberoemd werd.
In een interview onthulde Jimi dat het “gebaseerd was op een zeer, zeer eenvoudige Indiase stijl” en dat hij het idee kreeg, “toen we in Monterey waren en ik gewoon naar alles om me heen aan het kijken was. Dus ik dacht, ik neem alles wat ik zie en zet het misschien in de vorm van een meisje, zoiets, weet je, en noem het ‘Little Wing’, en dan vliegt het gewoon weg.”
Eric Clapton Soars
In de nasleep van Jimi’s overlijden, was Eric Clapton diep getekend. Een goede vriend en muzikale rivaal, Clapton streefde naar apotheose in de ondergrondse Londense clubs van de jaren 1960. CLAPTON IS GOD’ verkondigde graffiti in de hitte van de rockrevolutie. Dat was totdat Hendrix arriveerde in de ‘Square Mile’ en het spel wijd open blies.
In een later interview is Clapton nog steeds zichtbaar gebroken door het verlies van zijn vriend als hij uitlegt: “Na Jimi’s dood was ik ongelooflijk boos omdat ik dacht dat het, niet egoïstisch van zijn kant was, maar gewoon een heel eenzaam gevoel om alleen gelaten te worden. Daarna bleef ik mensen tegenkomen die hem door mijn strot duwden en zeiden ‘Heb je deze gehoord hij is nog nooit op plaat geweest.’ Om deze jonge kinderen gitaar te laten spelen die komen en zeggen ‘Ik kan dit allemaal doen’, ik zou zeggen vergeet het maat het is al gedaan.”
De pijn bloedt bijna uit zijn ogen, “De nacht dat hij stierf zou ik hem ontmoeten in het Lyceum om Sly Stone te zien spelen. Ik had een linkshandige Stratocaster bij me, ik had hem net gevonden… hij zat in een doos daar en ik zat in een doos hier. Ik kon hem zien, maar we kwamen nooit bij elkaar en de volgende dag, whack hij was weg en ik bleef achter met deze linkshandige Stratocaster.”
Twee maanden na Jimi’s vertrek, Eric Clapton met Derek and the Dominos een schitterende, maar emotioneel verbrijzelende vertolking van Little Wing als een eerbetoon aan zijn overleden vriend waardoor de aangrijpend eenvoudige tekst ‘Fly on, little wing’ een griezelige nieuwe laag van betekenis krijgt.
De definitieve versie hiervan werd live opgenomen in de Fillmore East, in New York, en bewees dat Clapton zijn enige echte hedendaagse rivaal was.
Stevie Ray Vaughan
De definitieve versie van Little Wing zou pas 21 jaar later komen met Stevie Ray Vaughan’s postume vijfde album The Sky Is Crying. Het grote verschil is dat Vaughan, ondanks het feit dat hij een meer dan bekwame blueszanger was, de zang achterwege liet en zich uitsluitend concentreerde op de dapperheid van zijn spel, waardoor het nummer tot 7 minuten werd verlengd.
Voordat Stevie Ray Vaughan voortijdig van de wereld werd weggenomen bij een helikopterongeluk – een van de vele Southern rock gitaristen die onderweg om het leven kwamen – nam hij in 1984 Little Wing op, waarmee hij het zich eigen maakte en tegelijkertijd een eerbetoon bracht aan zijn primaire inspiratie.
Met een minimale productie en zijn befaamde Double Trouble trio ter ondersteuning, kruipt Stevie Ray diep in het nummer en zit comfortabel geaard in de beweging ervan. Terwijl Clapton’s gitaar steeds hoger stijgt, grijpend naar meer, haalt SRV vakkundig alle mogelijke emotie uit de zes snaren. Halverwege de jam gaat Stevie over in een kleine selectie octaven, rustig tokkelend, voordat hij explodeert in een kakofonie van geluid, de gitaar piepend en snerpend, voordat hij zich weer vastklikt in de onweerstaanbare groove waar zijn toon klinkt met de rijkdom van geplet fluweel en de helderheid van kristal. Zoek niet verder voor een meesterwerk van pathos en vaardigheid. It’s all here, the pride and the joy, the pain and the devastation, the Texas flood.
De cover zou Vaughan zijn zesde Grammy opleveren, voor Best Rock Instrumental Performance, in 1992. De postume onderscheiding zou het nummer opnieuw verbinden met de dood, maar onweerlegbare vreugde. Hoewel zowel Clapton als Stevie Ray Vaughan’s versies er uiterlijk beter uitzien dan het origineel, kon niemand zich zo in het nummer inleven als Jimi.
Net zoals Hallelujah dat is voor zangers of Blowin’ In The Wind voor dichters, moeten alle beste songs openstaan voor heruitvinding en de prikkelende belofte van bevrijding bieden. Zo zal Little Wing niet vergaan en blijft Jim Hendrix’ meest nederige, maar onsterfelijke creatie.
Nu je hier toch bent, kijk dan ook eens naar:
- All Along The Watchtower: From Dylan to Hendrix
- Hurt: From Reznor to Cash
- Mad World: from Tears for Fears to Gary Jules
- Blue Suede Shoes: from Perkins to Presley
- Knockin’ On Heaven’s Door: Van Dylan tot Guns N’ Roses
Geef een antwoord