Hamlet’s Soliloquy

HAMLET: To be, or not to be–dat is de vraag:
Whether ’t is nobeler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune
Or to take arms against a sea of troubles
And by opposing end them. Om te sterven, om te slapen… Nooit meer… en door een slaap te zeggen dat we een einde maken… aan het hartzeer en de duizend natuurlijke schokken… waar het vlees erfgenaam van is. Het is een einde dat vurig gewenst moet worden. Sterven, slapen… Slapen… Dromen… Ja, daar wringt de schoen… Want in die doodsslaap kunnen de dromen komen… Als we van deze sterfelijke spoel zijn geschoven… Moeten we even stilstaan. Daar is de eerbied
Die rampspoed maakt van zo’n lang leven.
Wie verdraagt de zweepslagen en verachtingen van de tijd,
het onrecht van de onderdrukker, de minachting van de trotse man,
de smarten van de verachte liefde, het oponthoud van de wet,
de brutaliteit van het ambt, en de afwijzingen,
die de geduldige verdienste van de onwaardige op zich neemt,
wanneer hij zelf zijn quietus kan maken,
met een blote priem? Wie zou het willen verdragen
te knorren en te zweten onder een vermoeid leven,
maar dat de vrees voor iets na de dood,
het onontdekte land, waaruit geen reiziger terugkeert,
de wil in verwarring brengt,
en ons liever de kwalen doet verdragen die we hebben,
dan naar anderen te vluchten die we niet kennen?
Zo maakt het geweten lafaards van ons allen,
En zo wordt de aangeboren tint van de vastberadenheid bezoedeld door de bleke gloed van het denken,
En ondernemingen van groot belang en moment
worden met deze blik verward
En verliezen de naam van actie. — Zacht jij nu, de schone Ophelia! — Nimf, in uw orisons worden al mijn zonden herinnerd.