Grindcore
On oktober 16, 2021 by adminVoorlopersEdit
De vroege grindcore scene steunde op een internationaal netwerk van tapehandel en doe-het-zelf productie. De meest erkende voorlopers van het grindcore geluid zijn Siege, een hardcore punk groep, en Repulsion, een vroege death metal groep.Siege, uit Weymouth, Massachusetts, werden beïnvloed door klassieke Amerikaanse hardcore (Minor Threat, Black Flag, Void) en door Britse groepen als Discharge, Venom, en Motörhead. Het doel van Siege was maximale snelheid: “We luisterden naar de snelste punk- en hardcorebands die we konden vinden en zeiden: ‘Oké, we gaan opzettelijk iets schrijven dat sneller is dan hen'”, herinnerde drummer Robert Williams zich.
Repulsion wordt vaak gecrediteerd voor het uitvinden van de klassieke grind blast beat (gespeeld op 190 bpm), evenals de kenmerkende basklank. Shane Embury, in het bijzonder, bepleit de band als de oorsprong van Napalm Death’s latere innovaties. Kevin Sharp van Brutal Truth verklaart dat “Horrified was en is nog steeds de bepalende kern van wat grind werd; een perfecte mix van hardcore punk met metalen gore, snelheid en distortion.”
Andere groepen in de Britse grindcore scene, zoals Heresy en Unseen Terror, hebben de invloed benadrukt van Amerikaanse hardcore punk, waaronder Septic Death, evenals Zweedse D-beat. Sore Throat noemt Discharge, Disorder, en een verscheidenheid van Europese D-beat en thrash metal groepen, waaronder Hellhammer, en Amerikaanse hardcore groepen, zoals Poison Idea en D.R.I. Japanse hardcore, met name GISM, wordt ook genoemd door een aantal bedenkers van de stijl. Andere belangrijke groepen die door huidige en vroegere leden van Napalm Death als vormende invloeden worden genoemd zijn Discharge, Amebix, Throbbing Gristle, en de eerder genoemde Dirty Rotten Imbeciles. Post-punk, zoals Killing Joke en Joy Division, werd ook genoemd als een invloed op de vroege Napalm Death.
Britse grindcoreEdit
Napalm Death live in Duitsland, 1987, van YouTube, geautoriseerd door Earache Records.
Grindcore als zodanig werd in het midden van de jaren tachtig in het Verenigd Koninkrijk ontwikkeld door Napalm Death, een groep die voortkwam uit de anarcho-punkscene in Birmingham, Engeland. Hoewel hun eerste opnamen in de geest van Crass waren, werden ze uiteindelijk geassocieerd met crust punk. De groep begon steeds meer elementen van thrashcore, post-punk, en power electronics over te nemen. De groep onderging ook veel personele veranderingen. Een grote verschuiving in stijl vond plaats nadat Mick Harris de drummer van de groep werd. Punkhistoricus Ian Glasper geeft aan dat “enkele maanden lang was het publiek er niet zeker van of Napalm Death nog wel een serieuze band was, zo nieuw was de nieuwe drummer die op hypersnelle wijze zijn opwachting maakte”. Albert Mudrian’s onderzoek suggereert dat de naam “grindcore” bedacht is door Harris. Toen Harris werd gevraagd hoe hij aan de term kwam, zei hij:
Grindcore kwam van “grind”, wat het enige woord was dat ik kon gebruiken om Swans te beschrijven nadat ik hun eerste plaat in ’84 had gekocht. Met die nieuwe hardcorebeweging die in ’85 echt begon te bloeien, vond ik “grind” echt passen vanwege de snelheid, dus begon ik het grindcore te noemen.
Andere bronnen spreken de bewering van Harris tegen. In een artikel in het tijdschrift Spin over het genre verklaart Steven Blush dat “de man die vaak wordt gecrediteerd” voor het noemen van de stijl grindcore Shane Embury was, de bassist van Napalm Death sinds 1987. Embury geeft zijn eigen beschrijving van hoe het grindcore-geluid tot stand is gekomen:
Over hoe dit hele geluid is begonnen: we hielden erg van Celtic Frost, Siege – een hardcore-band uit Boston – veel hardcore- en death-metalbands, en wat industrial-noise-bands zoals de vroege Swans. Dus, we creëerden gewoon een maas van al die dingen. Het is gewoon alles met een snelheid van 160 km per uur.
Earache Records-oprichter Digby Pearson is het met Embury eens en zegt dat Napalm Death “hardcore en metal door een gaspedaal heeft gehaald”. Pearson zegt echter dat grindcore “niet alleen draaide om de snelheid van de drums, blast beats, enz. Hij beweerde dat “het eigenlijk werd bedacht om de gitaren te beschrijven – zware, downtuned, somber, harde riffing gitaren ‘grind’, dus dat is wat het genre werd beschreven als, door de muzikanten die de vernieuwers voorstanders waren.”
Hoewel schurend, bereikte grindcore een zekere mate van mainstream zichtbaarheid. New Musical Express plaatste Napalm Death op de cover in 1988 en verklaarde hen “de snelste band ter wereld”. James Hoare, adjunct-hoofdredacteur van Terrorizer, schrijft:
It kan worden aangevoerd dat geen enkele tak van extreme metal (met een vleugje hardcore en post-punk als smaakmakers) buiten de besloten gemeenschap van patch-jacks en circle-pits zo’n grote invloed heeft gehad als grindcore in het Verenigd Koninkrijk. Het genre maakt deel uit van de Britse muzikale ervaring.
De seismische impact van Napalm Death inspireerde andere Britse grindcore-groepen in de jaren tachtig, waaronder Extreme Noise Terror, Carcass en Sore Throat. Extreme Noise Terror, uit Ipswich, werd opgericht in 1984. Met als doel “de meest extreme hardcore punk band aller tijden” te worden, nam de groep in 1987 Mick Harris over van Napalm Death. Ian Glasper beschrijft de groep als “pissed-off hateful noise met zijn wortels ergens tussen het vroege Discharge en Disorder, met Dean en Phil die hun handelsmerk vocale extremiteit tot het absolute uiterste drijven”. In 1991 werkte de groep samen met de acid house groep The KLF, en verscheen op het podium met de groep op de Brit Awards in 1992. Carcass bracht Reek of Putrefaction uit in 1988, dat John Peel uitriep tot zijn favoriete album van het jaar, ondanks de zeer slechte productie. De focus van de band op gore en anatomisch verval, zowel in teksten als in hoesillustraties, inspireerde het goregrind subgenre. Sore Throat, dat volgens Ian Glasper “misschien wel de meest compromisloze anti-muziek houding” aannam, werd geïnspireerd door zowel crust punk als industriële muziek. Sommige luisteraars, zoals Digby Pearson, beschouwden hen gewoon als een in-joke of parodie op grindcore.
In het daaropvolgende decennium werden twee pioniers van de stijl steeds meer commercieel levensvatbaar. Volgens Nielsen Soundscan verkocht Napalm Death 367.654 eenheden tussen mei 1991 en november 2003, terwijl Carcass 220.374 eenheden verkocht in dezelfde periode. De opname van Napalm Death’s “Twist the Knife (Slowly)” op de Mortal Kombat soundtrack bracht de band veel meer zichtbaarheid, want de compilatie scoorde een Top 10 positie in de Billboard 200 chart en werd platina in minder dan een jaar. De bedenkers van de stijl hebben enige ambivalentie geuit over de latere populariteit van grindcore. Pete Hurley, de gitarist van Extreme Noise Terror, verklaarde dat hij er geen belang bij had om herinnerd te worden als een pionier van deze stijl: “grindcore was een legendarisch domme term, bedacht door een hyperactief joch uit de West Midlands, en het had helemaal niets met ons te maken. ENT waren, zijn, en – vermoed ik – zullen altijd een hardcore punk band blijven… geen grindcore band, een stankcore band, een trampcore band, of welke andere sub-sub-sub-core genredefiniërende term je ook maar kunt verzinnen.” Lee Dorian van Napalm Death gaf aan dat “Helaas denk ik dat hetzelfde is gebeurd met grindcore, als je het zo wilt noemen, als wat er met punkrock is gebeurd – alle grote originele bands werden gewoon geplagieerd door een miljard andere bands die hun stijl gewoon identiek kopieerden, waardoor het niet langer origineel en niet langer extreem was.”
Noord-Amerikaanse grindcoreEdit
Journalist Kevin Stewart-Panko stelt dat de Amerikaanse grindcore van de jaren negentig leende van drie bronnen: Britse grindcore, de Amerikaanse voorlopers, en death metal. Aangezien de vroege Napalm Death albums niet wijd verspreid waren in de Verenigde Staten, hadden Amerikaanse groepen de neiging om inspiratie te halen uit latere werken, zoals Harmony Corruption. Amerikaanse groepen gebruiken ook vaak riffs uit crossover thrash of thrash metal. Vroege Amerikaanse grind beoefenaars waren onder meer Terrorizer en Assück. Anal Cunt, een bijzonder dissonante groep die geen bassist had, was ook bijzonder invloedrijk. Hun stijl werd soms aangeduid als “noisecore” of “noisegrind”, door Giulio van Cripple Bastards omschreven als “het meest anti-muzikale en nihilistische gezicht van extreme muziek in die tijd.” Brutal Truth was een baanbrekende groep in de Amerikaanse scene aan het begin van de jaren negentig.
Sharp geeft echter aan dat ze meer geïnspireerd waren door de thrash metal van Dark Angel dan door de Britse groepen. Discordance Axis had een meer technische speelstijl dan veel van de voorgangers, en had een veel sierlijker visuele en productiestijl. Scott Hull is prominent aanwezig in de hedendaagse grindcore scene, door zijn deelname aan Pig Destroyer en Agoraphobic Nosebleed. ANb’s Frozen Corpse Stuffed with Dope is door Village Voice criticus Phil Freeman omschreven als “de Paul’s Boutique van de grindcore”, vanwege zijn “hyperreferentiële, onmogelijk dichte spervuur van samples, blast beats, berichten van antwoordapparaten, en onbegrijpelijk gebrulde rants. Pig Destroyer laat zich inspireren door thrash metal, zoals Dark Angel en Slayer, de sludge metal van de Melvins, en grindcore beoefend door Brutal Truth, terwijl Agoraphobic Nosebleed zijn inspiratie haalt uit thrashcore en powerviolence, zoals D.R.I. en Crossed Out. Pig Destroyer’s stijl wordt soms aangeduid als “deathgrind”, vanwege de overheersende death metal-invloeden, net als Cattle Decapitation.
Pig Destroyer’s “Gravedancer”, van YouTube, geautoriseerd door Relapse Records.
The Locust, uit San Diego, laten zich ook inspireren door powerviolence (Crossed Out, Dropdead), first-wave screamo (Angel Hair), obscure experimentele rock (Art Bears, Renaldo and the Loaf), en death metal. The Locust werden soms omschreven als “hipster grind” vanwege hun fanbase en kledingkeuzes. In Los Angeles, werd Hole aanvankelijk ook beïnvloed door grindcore in hun vroege releases, met name op hun singles “Dicknail” en “Teenage Whore”, evenals op hun debuutalbum, Pretty on the Inside (1991), die allemaal seksueel provocerende en gewelddadige teksten bevatten, evenals de zware vervorming en het fluctuerende tempo die het genre onderscheidden. Frontvrouw Courtney Love verklaarde dat ze de onderscheidende elementen van grindcore wilde vastleggen terwijl ze meer pop-gebaseerde melodische structuur opnam, hoewel de band zich distantieerde van de stijl in hun latere releases.
Andere latere prominente grindcore groepen van Noord-Amerika zijn Brujeria, Soilent Green, Cephalic Carnage, Impetigo, en Circle of Dead Children. Fuck the Facts, een Canadese groep, beoefent klassieke grindcore, gekarakteriseerd door “metronoom-precisie drumming en riffs in overvloed, evenals vocale screams en growls” door AllMusic recensent Greg Prato.
Continentale Europese grindcoreEdit
Europese groepen, zoals Agathocles, uit België, Patareni, uit Kroatië, en Fear of God, uit Zwitserland, zijn belangrijke vroege beoefenaars van de stijl. Filthy Christians, die in 1989 bij Earache Records tekenden, introduceerden de stijl in Zweden, D.D.T. & Fear of Dog pionierde met grind & noise in Servië sinds midden eind ’80, Extreme Smoke 57 in Slovenië aan het begin van de ’90, terwijl Cripple Bastards Italiaanse grindcore vestigde. Giulio van Cripple Bastards beweert dat de naam zelf enige tijd nodig had om te migreren vanuit Groot-Brittannië, waarbij de stijl een tijd lang in Europa “death-thrashcore” werd genoemd.Nasum, die opkwam uit de Zweedse death metal scene, werd een populaire groep, die politieke onderwerpen aankaartte vanuit een persoonlijk perspectief.
Anders Jakobson, hun drummer, meldde dat “Het waren al deze verschillende soorten mensen die genoten van wat we deden. We maakten grindcore een beetje makkelijker om naar te luisteren ten koste van de diehard grindcore fans die dachten dat we, nou ja, geen sellouts waren, maar niet echt trouw aan de oorspronkelijke essentie van grindcore.” Andere Zweedse groepen, zoals General Surgery en Regurgitate, beoefenden goregrind. Inhume, uit Nederland, Rotten Sound, uit Finland, en Leng Tch’e, uit België, waren latere Europese groepen die grindcore met death metal invloeden beoefenden. In de jaren 2000, was het in België gevestigde Aborted “uitgegroeid tot de rol van belangrijke bijdragers aan de death-grind genres”.
Grindcore in Aziatische landenEdit
In 2010, tekende de Singaporese band Wormrot een platencontract met Earache Records.
Geef een antwoord