Greg Valentine

Vroege carrière (1970-1976)Edit

Wisniski werd opgeleid om te worstelen door Stu Hart, worstelde zijn debuutwedstrijd in juli 1970 tegen Angelo “King Kong” Mosca (hij verloor in ongeveer vijf minuten). Zes maanden later verhuisde Wisniski naar Detroit om zijn opleiding onder de Sheik te voltooien.

In eerste instantie terughoudend om de ringnaam van zijn vader aan te nemen, worstelde Wisniski als Baby Face Nelson voordat hij Johnny Fargo werd, de ene helft van de Fargo Brothers met Don Fargo tussen 1971 en 1974. De Fargo Brothers streden aanvankelijk in de in Buffalo en Cleveland gevestigde National Wrestling Federation voordat ze naar Texas verhuisden. In 1974 gingen ze uit elkaar en Wisniski ging naar Florida, waar hij begon op te treden als Johnny Valentine Jr., in de hoop dat hij de erfenis van zijn vader kon evenaren. Later veranderde hij zijn ringnaam in Greg “the Screwdriver” Valentine, en werd hij gefactureerd als de broer van Johnny Valentine, niet zijn zoon, uit angst dat de oudere Valentine als te oud zou worden beschouwd om een legitieme bedreiging te vormen. Valentine bleef een jaar in Florida terwijl hij ook werkte in Los Angeles en in Japan onder Antonio Inoki in 1975 en begin 1976.

Mid-Atlantic Championship Wrestling (1976-1978)Edit

In augustus 1976 debuteerde Valentine in Jim Crockett Jr. en George Scott’s Mid-Atlantic Championship Wrestling, een filiaal van de National Wrestling Alliance gevestigd in de Carolinas en Virginias. Valentine werd ingehuurd om zijn vader te vervangen, die gedwongen was met pensioen te gaan nadat hij zijn rug had gebroken bij een vliegtuigongeluk in 1975. Hij begon onmiddellijk te vechten met Johnny Weaver, die hij “op pensioen” zette met een elbow drop op het hoogste touw. Valentine’s elbow drop werd gepromoot als een dodelijke beweging, met tapes waarop hij houten planken brak met zijn elleboog getoond aan het publiek voor zijn debuut.

Valentine vormde vervolgens een tag team met Ric Flair, met wie hij tweemaal de NWA World tag team titel won en de NWA Mid-Atlantic Tag Team Championship (tussen 30 juni en 22 augustus 1977). Zij versloegen voor het eerst Gene en Ole Anderson op 26 december 1976 (die negen jaar later in de verhaallijn Flair’s “neven” zouden worden) in Greensboro, waarbij Gene zo ernstig gewond raakte dat hij naar buiten moest worden gedragen. Ze hielden de titels tot 8 mei 1977, toen de Andersons hen versloegen in een stalen kooi wedstrijd in het oude Charlotte Coliseum.

Flair en Valentine heroverden de tag titels van de Andersons op 30 oktober, deze keer Ole niet in staat om op eigen kracht te vertrekken. Het team ging uit elkaar nadat ze in april 1978 door NWA president Eddie Graham van de titels werden ontdaan als gevolg van hun “onprofessioneel gedrag”. Flair zette vervolgens zijn zinnen op het NWA World Heavyweight Championship, terwijl Valentine de NWA World Tag Team Championships nog een keer met Baron von Raschke in 1978 in handen had.

Tegzelfdertijd vocht Valentine met Chief Wahoo McDaniel over het NWA Mid-Atlantic Heavyweight Championship. Wahoo had Valentine en Flair hun eerste tag team kampioenschappen gekost (Wahoo, de toenmalige aartsvijand van Flair, was de speciale scheidsrechter geweest in de stalen kooi wedstrijd), dus Valentine was uit op wraak. Op 11 juni 1977 in Raleigh versloeg hij Wahoo, waarbij hij zijn been brak. Hoewel Wahoo’s benen te dik waren voor Valentine om zijn kenmerkende Figure Four leglock toe te passen, slaagde hij erin Wahoo’s enkel te breken met een been/enkelsupplex. De hak Valentine begon toen een T-shirt te dragen met de slogan “Ik brak Wahoo’s been” op de voorkant en “No more Wahoo” op de achterkant. Wahoo keerde terug op 9 augustus 1977 en nam de titel terug. Valentine zou de titel nog een keer houden, door Wahoo op 10 september opnieuw te verslaan en op 9 april 1978 te verliezen van Ken Patera.

World Wide Wrestling Federation (1978-1979)Edit

Valentine begon in november 1978 op een incidentele basis te werken voor de World Wide Wrestling Federation (WWWF), toen eigendom van Vincent J. McMahon. Hij werd gemanaged door The Grand Wizard en kreeg de gimmick van een methodische worstelaar die de benen brak van al zijn tegenstanders, waaronder Chief Jay Strongbow. In februari 1979 worstelde hij met toenmalig WWWF zwaargewicht kampioen Bob Backlund tot een uur tijdslimiet gelijkspel in Madison Square Garden.

Terugkeer naar Mid-Atlantic Championship Wrestling (1979-1981)Edit

Valentine keerde eind 1979 terug naar de NWA en vroeg Flair om hun tag team te hervormen. Flair, tegen die tijd een gezicht, weigerde. Valentine hield het NWA World Tag Team Championship nog een keer vast met Ray Stevens in 1980. Vier dagen na hun overwinning vertelde de promotor, David Crockett aan Valentine en Stevens dat hij over film beschikte die bewees dat de illegale man was gepind in de tag match, waardoor de overwinning teniet werd gedaan. Toen Crockett dreigde de film naar NWA-president Bob Geigel te sturen, die zei dat hij hun overwinning ongedaan zou maken, vielen Stevens en Valentine hem aan en sneden de film kapot met een zakmes, waardoor het bewijsmateriaal werd vernietigd.

Valentine beweerde later “het licht te hebben gezien”, en vormde zijn team opnieuw met Flair, die geloofde dat Valentine nu een gezicht was. In een tag match tegen Jimmy Snuka en de Iron Sheik, liet Valentine Flair in de steek, hem in de minderheid latend. Flair werd verslagen, en toen sloeg Valentine de stok van Gene Anderson over het hoofd van Flair, waardoor zijn neus rechtmatig brak en zijn lippen splijtten. De voormalige partners begonnen ruzie te maken over Flair’s NWA United States Heavyweight Championship, waarbij Valentine uiteindelijk Flair versloeg voor de titel op 26 juli in Flair’s geadopteerde woonplaats Charlotte. Hij hield de titel tot 24 november, toen hij werd verslagen door Flair; Flair werd een van Valentine’s belangrijkste tegenstanders in het Mid-Atlantische gebied.

World Wrestling Federation (1981-1982)Edit

Valentine keerde terug naar de WWF, nu bekend als de World Wrestling Federation, voor een jaar in 1981 en bleef de titel nastreven. Op 19 oktober werd hij gepind door Backlund, maar kreeg vervolgens de titelriem overhandigd door de versufte scheidsrechter. De titel werd vastgehouden, en Backlund versloeg Valentine zuiver in de rematch van 23 november. In januari 1982 ontmoette Valentine Backlund opnieuw, dit keer in een stalen kooi, voor het WWF Heavyweight Championship in het Philadelphia Spectrum, die Backlund won.

Hij had ook ruzie met Pedro Morales over het WWF Intercontinental Heavyweight Championship, die hij “verwondde” door hem te suplexen op de betonnen vloer van de arena. Valentine was ook niet succesvol in het winnen van deze titel, en medio 1982 verliet hij de promotie.

Mid-Atlantic Championship Wrestling (1982-1984)Edit

Valentine zou nog twee keer het United States Championship houden, zijn vete met Wahoo vernieuwend in 1982 en hem verslaan voor de titel op 4 november met de hulp van zijn manager, Sir Oliver Humperdink. Roddy Piper begon de titel na te streven, en nadat Piper Valentine een taart gaf met een honden halsband erin, hadden de twee een reeks brutale honden halsband wedstrijden, het meest in het bijzonder op Starrcade 1983, waar Piper Valentine pinde in een niet-titel wedstrijd na hem herhaaldelijk geslagen te hebben met de stalen ketting. De vete werd versterkt door Valentine’s neiging om zich te richten op Piper’s oor, dat eerder in zijn carrière gewond was geraakt en gemakkelijk bloedde. Piper zou Valentine uiteindelijk verslaan op 16 april 1983, maar Valentine heroverde de titel op 30 april in Greensboro, NC; na de wedstrijd, waarin hij de US-titel van Piper heroverde, sloeg Valentine Piper met de US-titel in het oor. Hij liet de titel op 14 december vallen aan Dick Slater, vlak voordat hij hen verliet voor de World Wrestling Federation.

World Wrestling FederationEdit

Intercontinentaal Kampioen (1984-1985)Edit

Valentijn ging in 1984 terug naar de WWF, voorspellend dat Vince McMahon’s plan voor nationale expansie zou slagen. Zijn eerste manager was Captain Lou Albano, en hij werd later gemanaged door Jimmy Hart.

Op 24 september 1984 in Londen, Ontario versloeg Valentine Tito Santana voor het Intercontinentaal Zwaargewicht Kampioenschap, waarbij hij zich de hele wedstrijd richtte op de geblesseerde knie van Santana. Santana dacht aanvankelijk dat hij de wedstrijd gewonnen had, maar had in feite slechts een twee-telling bereikt. Terwijl Santana aan het vieren was, rolde Valentine hem op voor de pin en de titel. Na de overwinning plaatste Valentine Santana in het figuur vier beenblok, waardoor hij opnieuw geblesseerd raakte. Terwijl Santana aan de kant stond voor een beenoperatie, vocht Valentine met de Junkyard Dog, tegen wie hij het opnam in een Intercontinental Heavyweight Championship titelgevecht op de allereerste WrestleMania die gehouden werd in Madison Square Garden. Valentine pinde de JYD na gebruik van de touwen, maar Santana kwam naar de ring en informeerde de scheidsrechter, die de wedstrijd herstartte. Valentine liep toen naar buiten, verloor de wedstrijd door count-out maar redde zijn titel. Santana genas uiteindelijk en vocht tegen Valentine in vele wedstrijden. Hij won de titel op 6 juli 1985 in een stalen kooi wedstrijd in Baltimore en maakte een einde aan Valentine’s 285 dagen durende bewind, de vijfde langste in de geschiedenis van de Intercontinentale titel. Valentine, woedend over het verliezen van de kampioenschapsgordel, vernietigde deze in de stalen kooi, waardoor de WWF gedwongen werd een nieuwe Intercontinentale zwaargewicht kampioenschapsgordel aan te schaffen (in werkelijkheid was dit vooraf gepland, omdat de WWF al een nieuwere, modernere Intercontinentale zwaargewicht kampioenschapsgordel had laten maken en het vernietigen van de oude titelgordel werd gezien als de perfecte manier om de nieuwe te introduceren).

The Dream Team (1985-1987)Edit

Valentine zou vervolgens een tag team vormen met Brutus Beefcake bekend als The Dream Team, gemanaged door Luscious Johnny V. Aanvankelijk werd het team gemanaged door zowel Jimmy Hart als Johnny V, maar de WWF liet Hart uit de groep vallen en hij ging verder met het managen van The Hart Foundation (Bret “Hitman” Hart en Jim “The Anvil” Neidhart). Op 24 augustus 1985 in The Spectrum in Philadelphia versloeg het Dream Team The U.S. Express (Barry Windham en Mike Rotundo) voor het WWF Tag Team Kampioenschap toen Beefcake (kayfabe) de aangestoken sigaar van Johnny V in Windham’s ogen wreef waardoor hij gespeld werd. Ze hielden de titels tot 7 april 1986 toen ze werden verslagen op WrestleMania 2 door The British Bulldogs (Davey Boy Smith en de Dynamite Kid). Op WrestleMania III versloegen The Dream Team The Rougeau Brothers (Jacques en Raymond) als gevolg van inmenging van Johnny V en Dino Bravo. Valentine was boos vanwege een gemiste beweging van Beefcake tijdens de wedstrijd, en vertrok met Bravo en liet Beefcake in de steek, wat resulteerde in Brutus die later op de avond een gezicht werd.

Het vervangen van Beefcake door Dino Bravo, Valentine vormde The New Dream Team. Valentine was niet gelukkig met het team met Bravo, met wie hij weinig chemie voelde. Nadat de WWF hem vroeg om Matilda, de bulldogmascotte van The British Bulldogs, te “ontvoeren”, nam Valentine ontslag. Hij werd kort daarna teruggehaald, met Jimmy Hart weer als zijn nieuwe manager (terwijl de “kidnap”-hoek werd doorgeschoven naar The Islanders), maar werd gebruikt in een sterk verminderde rol tussen 1987 en 1990.

Vete’s met Don Muraco en Ron Garvin (1988-1990)Edit

Valentine werd ingeschreven in het WWF World Heavyweight Championship toernooi op WrestleMania IV, waar hij Ricky “The Dragon” Steamboat versloeg in de eerste ronde voordat hij verloor van “Macho Man” Randy Savage, de uiteindelijke winnaar van het toernooi, in de kwartfinales.

In mei 1988 voorzag Jimmy Hart Valentine’s linkerscheenbeen van een scheenbeschermer, verwijzend naar een mysterieuze blessure bij zijn worstelaar, en verkondigde de scheenbeschermer als Valentine’s “weg naar het goud.”

Later in 1988 kreeg Valentine een vete met “The Rock” Don Muraco, die een jaar eerder gezicht was geworden. De vete kwam op gang toen Valentine Muraco’s manager, voormalig WWF Zwaargewicht Kampioen Superster Billy Graham, gemeen aanviel. Graham, die met een stok liep, probeerde tussen te komen toen Valentine de figure-four leglock op jobber Ricky Ataki hield, nadat hij de wedstrijd al gewonnen had. Valentine zette vervolgens de figure-four leglock op Graham, die een plastic heup had. De vete werd abrupt beëindigd toen Muraco werd ontslagen door de WWF, ondanks Valentine’s pleidooien om Muraco niet te ontslaan zodat het veelbelovende programma kon blijven lopen. (Kayfabe magazine Inside Wrestling had een verhaal over de vete gepubliceerd, waarin werd beweerd dat het Muraco was, verlangend om Graham’s verwondingen persoonlijk te wreken, die de WWF had gesmeekt om Valentine niet te ontslaan).

In april 1989 begon hij een vete met “Rugged” Ronnie Garvin. Twee weken na WrestleMania V (waar hij een team vormde met de door Jimmy Hart geleide Honky Tonk Man in een verlies tegen de nu babyface Hart Foundation), versloeg hij Garvin in een pensioneringswedstrijd op Superstars of Wrestling door een small package om te keren en zich vast te houden aan de touwen. Garvin werd scheidsrechter tot Valentine en Hart erin slaagden hem te laten ontslaan. Garvin werd toen een ring announcer, en begon Valentine te irriteren. Op SummerSlam 1989, voor zijn wedstrijd met Hercules, kondigde Garvin aan dat Valentine de “zogenaamde tegenstander” van Hercules was en er met zijn 249 pond volgens Garvin uitzag alsof hij “dertig pond te zwaar” was toen hij de ring naderde. Andere beledigingen van Garvin tijdens de introductie waren dat Valentine niet wist of hij “kwam of ging” en dat hij de enige worstelaar was die Garvin kende die “twee linkervoeten” had en dat hij een “pipsqueak, slecht excuus voor een manager” had. Na de wedstrijd kondigde Garvin Hercules aan als de winnaar toen Valentine vals speelde om te winnen, ondanks dat de scheidsrechter Valentine als winnaar had uitgeroepen. Valentine sloeg Garvin uit de ring voordat hij nog een stootgevecht had met Hercules terwijl Garvin terug in de ring klom en Valentine neersloeg. The Screwdriver en Jimmy Hart eisten uiteindelijk dat Garvin weer in de ring zou komen, zodat ze in de ring konden vechten.

Valentine droeg al enige tijd een scheenbeschermer, die hij draaide (zodat het zijn kuit bedekte, niet zijn scheenbeen) om de druk te verhogen die werd uitgeoefend door de Figure Four Leglock. Hij refereerde aan de scheenbeschermer als de “Heartbreaker”. Valentine maakte de scheenbeschermer ook (illegaal) vast aan zijn arm om zijn elleboogstoten te accentueren. In de loop van de vete, counterde Garvin met een eigen gedraaide scheenbeschermer, die hij de “Screwdriver Diver” noemde. De vete bereikte zijn hoogtepunt in een submission match op de Royal Rumble van 1990. Garvin gebruikte de “Hammer Jammer” tijdens de wedstrijd, om Valentine’s figuur-vier beenklem te “counteren” toen Valentine deze toepaste op Garvin tijdens de wedstrijd (in plaats van te kronkelen van de pijn zoals normaal tijdens de greep, lachte Garvin en trok gezichten naar Valentine). Jimmy Hart slaagde erin de “Hammer Jammer” uit Garvin’s been te verwijderen, waarna Valentine Garvin’s been systematisch versleet, maar uiteindelijk verloor nadat Garvin hem met de Heartbreaker sloeg en een sharpshooter toepaste, waardoor Valentine gedwongen werd zich over te geven.

Rhythm and Blues, vertrek (1990-1991)Edit

Valentine (links) met zijn Rhythm and Blues tag team partner The Honky Tonk Man

Kort daarna vormde Valentine een tag team met The Honky Tonk Man. Ongeveer acht maanden lang verzette Valentine zich tegen het zwart verven van zijn haar (een idee van Jesse “The Body” Ventura), maar uiteindelijk gaf hij toe en het team werd bekend als Rhythm and Blues en werd gemanaged door Jimmy Hart. Rhythm and Blues vochten met The Bushwhackers (Butch en Luke) en The Hart Foundation, maar werden overschaduwd door de Legion Of Doom (Animal en Hawk), die tegen die tijd de tag divisie domineerden. Beroemd in de tijd van Rhythm and Blues, verkondigde WWF-omroeper Gorilla Monsoon elke keer dat Valentine aan de microfoon kwam en zong (terwijl hij ook probeerde gitaar te spelen) dat “als je The Screwdriver ophing omdat hij een goede zanger was, je een onschuldig persoon zou ophangen”.

Medio december vertrok zijn partner The Honkytonk Man uit de World Wrestling Federation. Een hoek werd opgenomen op 28 december 1990 in Madison Square Garden waar hij werd verslagen door Saba Simba nadat hij per ongeluk werd geraakt door de gitaar van Jimmy Hart; daarna viel hij bijna zijn manager aan en begon te worden toegejuicht door de fans. Op 7 januari 1991 werd de invalshoek verder gezet. In een wedstrijd waarin Davey Boy Smith Dino Bravo versloeg, werd Valentine opnieuw per ongeluk geraakt door Jimmy Hart’s megafoon. Deze keer viel Valentine Jimmy Hart aan en werd hij een gezicht. Een paar maanden later verliet Valentine echter het bedrijf. Honkytonk Man die de WWF verliet annuleerde de geplande vete met Valentine.

Universal Wrestling Federation (1991)Edit

Herb Abrams had agressieve plannen voor zijn Universal Wrestling Federation en kondigde het tekenen aan van naamworstelaars zoals Andre the Giant, Steve Williams, The Killer Bees, en Bob Orton. Aan deze lijst werd Greg Valentine toegevoegd, die zich op 9 januari 1991 bij het bedrijf aansloot. Hij maakte die avond zijn debuut op een televisie taping in het Penta Hotel in New York City, waar hij Sonny Blaze versloeg. Hij versloeg later Mike Durham op dezelfde taping, en werd geïnterviewd door Lou Albano in het “Captain Lou’s Corner” segment op UWF televisie. Maar zijn verblijf in de UWF was technisch gezien alleen voor die TV opname; net als bij Andre the Giant, reageerde Vince McMahon op Abram’s aankondiging door Greg Valentine terug te lokken naar de WWF. In een interview in 2000 verklaarde Valentine dat Abrams wraak nam door betaling te onthouden voor zijn optredens in de UWF.

World Wrestling Federation, vertrek (1991-1992)Edit

Valentine keerde terug op 13 januari 1991 tijdens een thuisshow in Albuquerque, New Mexico en versloeg Saba Simba. Op 19 januari 1991 nam Valentine deel aan de vierde jaarlijkse Royal Rumble wedstrijd. Hij hield het vierenveertig minuten vol. Hij bleef worstelen met tegenstanders in zijn eerste maand terug. Op de 17 februari 1991 editie van Wrestling Challenge, zond de WWF beelden uit van het incident met Jimmy Hart in Madison Square Garden aan het einde van 1990. Dit begon het televisieproces van zijn face turn. Valentine verloor van de door Jimmy Hart geleide Earthquake op WrestleMania VII, en werd op SummerSlam 1991 opnieuw verslagen door Irwin R. Schyster. Hij nam deel aan de Royal Rumble van 1992 voor het vrijgekomen WWF Kampioenschap, waar hij zijn oude rivaal Ric Flair aanviel voor hij uitgeschakeld werd door de Repo Man. Later die maand beëindigde hij zijn run bij het bedrijf door Skinner te verslaan tijdens een house show op 25 januari 1992 in Chicago, Illinois.

World Championship Wrestling (1992)Edit

Zich bewust van zijn tanende status, verliet Valentine de WWF en tekende bij World Championship Wrestling (WCW) in 1992. Hij maakte zijn debuut op 4 februari 1992 tijdens een huis show in Norfolk, Virginia. Samen met Terry Taylor versloeg het duo Marcus Alexander Bagwell en Tom Zenk. Op 15 februari 1992 maakte hij zijn debuut op televisie. Twee weken later versloeg hij samen met Terry Taylor Ron Simmons en Big Josh om het WCW United States Tag Team Kampioenschap te winnen. Gedurende het voorjaar verdedigde het duo met succes de gordels tegen Zenk en Bagwell op verschillende house shows. Op 17 mei 1992 tijdens WrestleWar 92 verloren ze de titels aan The Freebirds. Op Beach Blast pinde Valentine Marcus Bagwell. In juli raakte hij betrokken in een hoek met Dusty Rhodes en Dustin Rhodes waar hij de confrontatie aanging met het vader/zoon duo op WCW Worldwide. Beide Rhodes vielen Valentine aan, om vervolgens vergeld te worden door Dick Slater en The Barbarian.

Valentine confronteerde Dustin Rhodes op meerdere huisshows die zomer en was zonder overwinning. Terwijl in deze serie, begon Valentine ook regelmatig samen te werken met Dick Slater. Het duo worstelde met The Freebirds en Barry Windham & Dustin Rhodes. Op Clash of the Champions XX, versloeg Bobby Eaton & Arn Anderson Slater en Valentine in een zeldzame hiel vs hiel wedstrijd. In september 1992 ging Valentine een huis show vete aan met Van Hammer en was ongeslagen. In de herfst bleef hij samenwerken met Slater in wedstrijden tegen The Steiner Brothers. Op televisie ging het steeds minder goed met Valentine. Op de 11 oktober 1992 editie van WCW Pro werd hij verslagen door Shane Douglas. Op de 19 oktober 1992 taping van WCW Saturday Night kwam hij aan om te horen dat hij Sting zou verliezen op de taping van die avond. Bovendien zou hij niet meer geboekt worden op komende evenementen, en Valentine nam ontslag bij de promotie.

World Wrestling Federation (1993-1994)Edit

Hij verscheen opnieuw in de WWF op de Survivor Series van 1993 onder een masker als The Blue Knight in een eliminatiewedstrijd waarin Shawn Michaels (die inviel voor Jerry Lawler) en zijn drie “ridders” (waaronder ook Barry Horowitz als de Rode Ridder en Jeff Gaylord als de Zwarte Ridder) het opnamen tegen de Hart Familie. Hij zou nog eens terugkeren, als Greg Valentine, tijdens de Royal Rumble van 1994, waar hij het meer dan twintig minuten volhield voordat hij werd uitgeschakeld door Rick Martel. Die zomer zou Valentine drie keer worstelen op een juli house show tour, waarbij hij telkens tegenover Bob Backlund kwam te staan.

World Championship Wrestling (1996-1998)Edit

Op 1 juli 1996 keerde Valentine terug naar WCW en stond tegenover Randy Savage op WCW Monday Nitro in Landover, Maryland. Valentine werd voornamelijk gebruikt op televisie, tegenover The Giant, Harlem Heat, en Lex Luger. Het jaar daarop werd hij ook spaarzaam gebruikt, weer op televisie, maar had een 6-2 record, met nederlagen tegen Mike Enos, Bobby Eaton, en Billy Kidman. Valentine worstelde vier keer voor de promotie in 1998 en was 3-1. Hij eindigde zijn WCW-run met een overwinning op Pat Tanaka op 17 februari 1998.

Onafhankelijk circuit (1994-heden)Edit

Valentine ging op tournee in het onafhankelijke circuit, worstelend in Japan, met de in Hamilton gevestigde International Championship Wrestling-promotie en met de American Wrestling Federation. Vanaf de zomer van 1996 verscheen Valentine een aantal keren bij WCW in de loop van de volgende twee jaar. Hij werd gebruikt op een pay-per-appearance basis, maar werd zelden gebruikt en mocht blijven worstelen in het onafhankelijke circuit. Op 10 oktober 1999 was hij te zien op de beruchte Heroes of Wrestling pay-per-view, waar hij George “The Animal” Steele wist te verslaan met de hulp van Sherri Martel. Hij worstelde op de tour van 2000 in het Verenigd Koninkrijk, waarbij Yokozuna stierf. Hij was ook betrokken bij de kortstondige X Wrestling Federation als een investeerder en als een in-ring performer. In de jaren 2000 begon hij zijn onafhankelijke data te verminderen om een carrière in onroerend goed na te streven.

Valentine (rechts) in de ring met Reid Flair in 2009

Op 29 januari 2005 tijdens WrestleReunion won Valentine een zeventien-man battle royale om de IWA zwaargewicht kampioen te worden. Hij verloor de titel aan Tito Santana op WrestleReunion #2 op 27 augustus van dat jaar. Valentine worstelde ook voor verschillende onafhankelijke promoties, waaronder AWA Superstars of Wrestling, die in New England optraden. In AWA Superstars of Wrestling worstelde Valentine regelmatig met Tony Atlas.

In mei 2007 versloeg Valentine Quinson Valentino om het Canadese Grand-Prix Wrestling Championship te winnen in Morrisburg, Ontario. Op 24 augustus 2007 keerde Valentine terug naar Ontario om het CGPW Kampioenschap te verdedigen tegen Koko B. Ware in Cornwall, nadat Koko Valentine had verslagen in een niet-titelgevecht, de vorige avond, in Ottawa. Valentine was succesvol in het verslaan van Koko in Cornwall, hoewel de titel werd vrijgegeven wegens inactiviteit.

In het najaar van 2007 maakte Valentine een verschijning in JCW of Juggalo Championship Wrestling waar hij het Dream Team hervormde met Brutus Beefcake. in een 8-team eliminatie wedstrijd voor de toen vacante JCW Tag-Team Titels. Waar ze het eerste team waren dat werd uitgeschakeld na een lichtelijk mislukte sunset flip van Necro Butcher.

Op 29 januari 2011 werd Valentine ingewijd in de Legends Pro Wrestling “Hall of Fame” door Jack Blaze in Wheeling, West Virginia, op hun jaarlijkse “LPW Over The Edge” -evenement. Valentine deed mee aan twee wedstrijden in 2018, beide waren tag team wedstrijden.

World Wrestling Entertainment (2004, 2005, 2008)Edit

Op 13 maart 2004 werd Valentine door zijn voormalige manager Jimmy Hart opgenomen in de WWE Hall of Fame-klasse van 2004. De volgende nacht, op WrestleMania XX in Madison Square Garden, kreeg Valentine luid applaus toen de klasse van 2004 werd voorgesteld. Kort nadat hij in de WWE Hall of Fame was opgenomen, droeg Valentine de plaquette die hij kreeg op aan zijn overleden vader door te zeggen: “Deze is voor jou pop, Johnny Valentine”. Op 3 oktober 2005 was Valentine te zien op WWE Homecoming, en op 23 oktober werd hij verslagen door Rob Conway (die toen een gimmick gebruikte die leek op die van Randy Orton’s gimmick “the legend killer”) in een aflevering van WWE Heat nadat Eugene voor hem tussenbeide kwam, waardoor de scheidsrechter de overwinning toekende via diskwalificatie aan Conway. Hij was aanwezig bij de pensioneringsceremonie van zijn oude vriend, Ric Flair, tijdens de aflevering van 31 maart 2008 van WWE Raw.