Ganoderma lucidum

De geschiedenis van het taxon Ganoderma lucidum is verbonden met de geschiedenis van de oprichting van Ganoderma als genus. Karsten beschreef de Ganoderma voor het eerst in 1881 en nam slechts één soort in het geslacht op, G. lucidum (Curtis) Karst. Voordien werd het Boletus lucidus Curtis (1781) genoemd en daarna Polyporus lucidus (Curtis) Fr. (1821). Patouillard heeft Karsten’s genus Ganoderma herzien om alle soorten met gepigmenteerde sporen, aanhangende buisjes en laccate crusted pilei op te nemen, hetgeen resulteerde in een totaal van 48 soorten die in zijn monografie van 1889 onder het genus Ganoderma werden ingedeeld.

Ondanks deze erkenning van bijkomende soorten en latere ontdekkingen van nieuwe Ganoderma-soorten, zoals 17 nieuwe Noord-Amerikaanse soorten die in 1902 door Murrill North werden geïdentificeerd, is de taxonomie van Ganoderma-soorten chaotisch gebleven, en wordt de soortnaam Ganoderma lucidum nog steeds gebruikt voor de meeste laccate Ganoderma-soorten, waaronder de vaak foutief geïdentificeerde Ganoderma lingzhi (ook bekend als reishi-paddenstoel (Japan) of lingzhi/ling chih (China)), de gezochte rode laccate Ganoderma-soort die in de traditionele Aziatische geneeskunde wordt gebruikt. Het is belangrijk op te merken dat G. lucidum geen synoniem is van G. lingzhi en niet tot dezelfde clade behoort: op basis van moleculaire fylogenetische analyses is G. lucidum nauwer verwant aan de Noord-Amerikaanse soorten Ganoderma tsugae en Ganoderma oregonense dan aan G. lingzhi, waarvan de zustertaxa Ganoderma curtisii en Ganoderma ravenelii zijn.

Deze genetische analyses testten soortconcept-hypothesen om te bepalen hoe de laccate Ganoderma taxa verwant zijn. Eén zo’n studie vond zes grote clades onder de 29 bestudeerde monsters. Monsters die als G. lucidum werden gelabeld, werden in vijf van de zes clades aangetroffen, waaruit blijkt hoe groot de verwarring rond soortidentificatie is. Een andere studie vond soortgelijke resultaten en toonde ook aan dat Ganoderma resinaceum uit Europa en het Noord-Amerikaanse monster dat ten onrechte als G. lucidum werd bestempeld, zustertaxa waren en ook nauwer aan elkaar verwant waren dan de Europese G. lucidum sensu stricto. Een recente multilocus fylogenie, gebruikmakend van ITS, tef, rpb1, en rpb2, onthulde dat de wereldwijde diversiteit van de laccate Ganoderma soorten drie ondersteunde grote lijnen omvatte. Deze resultaten komen overeen met verscheidene vroegere werken die zich vooral concentreerden op morfologie, geografie en gastheervoorkeur, maar met statistische ondersteuning die de Europese en Noord-Amerikaanse taxa scheidt. Het fylogenetische soortconcept dat gebruik maakt van een multilocus benadering is momenteel de meest robuuste en aanvaarde methode voor het aanwijzen van soortgroepen voor de schimmels.