Elaeagnus umbellata

In zijn oorsprongsgebieden in tropisch en gematigd Azië wordt E. umbellata niet beschouwd als een invasieve soort, maar in vele wereldregio’s is hij invasief geworden in wilde en gecultiveerde gebieden, vooral in het oosten van de Verenigde Staten. In het begin van de 19e eeuw werd E. umbellata opzettelijk geïntroduceerd in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk voor beschuttingsgordels, erosiebestrijding, drooglegging, als habitat voor wilde dieren en als sierplant in tuinen. Tegen het einde van de 20e eeuw werd de struik een schadelijk onkruid en een invasieve soort in veel Amerikaanse staten van de oostkust tot de centrale prairies, en verspreidde hij zich wijd over Europa.

Dankzij zijn aanzienlijke zaadproductie en zijn gretig kiemvermogen dringt E. umbellata snel nieuwe gebieden binnen waar hij na verbranding of maaien gemakkelijk opnieuw kan uitgroeien. Omdat E. umbellata opstanden een habitat vormen voor wilde dieren, zoals voedsel en beschutting voor herten, nestplaatsen voor vogels, en bessen als voedsel voor verschillende soorten, is het aangeplant voor wildbeheer in delen van de Verenigde Staten.

In Europa heeft E. umbellata zich verspreid naar het Verenigd Koninkrijk, België, Frankrijk, en Italië, maar is gecultiveerd in Nederland en Schotland. In sommige delen van Noord-Amerika, waar hij is ingeburgerd, wordt E. umbellata beschouwd als een schadelijk onkruid, vooral in het midden en noordoosten van de Verenigde Staten. In Canada is het een “verboden schadelijk onkruid” onder de Alberta Weed Control Act 2010.

Omdat het stikstof uit de lucht in zijn wortels vastlegt, kan E. umbellata krachtig groeien en soms concurrerend zijn in onvruchtbare bodems. Het kan de bodem verrijken en ten goede komen aan planten in de buurt, en wanneer het in boomgaarden wordt gekweekt, kan het de opbrengst van aangrenzende fruitbomen tot 10% verhogen.