Dompelen

Francois Maximilian Misson, een Franse reiziger en schrijver, legde de methode vast die in het begin van de 18e eeuw in Engeland werd gebruikt:

De manier om scheldende vrouwen te straffen is aangenaam genoeg. Ze bevestigen een leunstoel aan het uiteinde van twee balken van twaalf of vijftien voet lang, en evenwijdig aan elkaar, zodat deze twee stukken hout met hun twee uiteinden de stoel omsluiten, die ertussen hangt met een soort as, waardoor hij vrij kan bewegen, en altijd in de natuurlijke horizontale positie blijft waarin een stoel hoort te staan, zodat iemand er gemakkelijk in kan zitten, of je hem nu optilt of laat zakken. Zij zetten een paal op de oever van een vijver of rivier, en over deze paal leggen zij, bijna in evenwicht, de twee stukken hout, aan één uiteinde waarvan de stoel juist boven het water hangt. Zij plaatsen de vrouw in deze stoel en dompelen haar zo vaak in het water als het vonnis voorschrijft, om haar mateloze hitte af te koelen.

De dompelstoel kon, in plaats van op zijn plaats bij de rivier of vijver te worden bevestigd, op wielen worden gemonteerd, zodat de beschuldigde door de straten kon worden geparadeerd voordat de straf werd voltrokken. Een andere methode van onderdompeling was het gebruik van de tumbrel, die bestond uit een stoel op twee wielen met twee lange assen bevestigd aan de assen. Deze werd in een vijver geduwd en de assen werden losgelaten, waardoor de stoel achterover kantelde en de inzittende werd ondergedompeld.