Diuretica bij nierinsufficiëntie

Vochtretentie na verlaging van de glomerulaire filtratiesnelheid veroorzaakt extracellulaire vloeistofvolumevergroting die de tubulaire reabsorptie door resterende nefronen vermindert, waardoor de externe natriumbalans in stand wordt gehouden. De prijs die hiervoor wordt betaald is zout-afhankelijke hypertensie. Daarom zijn lusdiuretica de beste behandeling voor uremische hypertensie. Diuretica worden ook gebruikt bij chronisch nierfalen om oedeem als gevolg van nefrotisch syndroom en congestief hartfalen (CHF) te behandelen. Bij nefrotische patiënten is oedeem vaak ongevoelig voor diuretica vanwege een laag plasma-eiwitgehalte, depletie van het intravasculaire compartiment, afname van de eiwitgebonden fractie van het diureticum in peritubulair bloed en toename van tubulair vocht. Daarom zijn hogere doses nodig. Bij uremici met CHF kan de werkzaamheid van diuretica worden belemmerd door de verminderde nierdoorbloeding. Het toedienen van dopamine (1-1,5 microg/kg lichaamsgewicht/min) kan deze weerstand overwinnen; verbetering van de hartfunctie door ultrafiltratie van de dialyse kan ook helpen. Diureticaresistentie wordt soms waargenomen; deze kan worden overwonnen door de volgende procedures: bij CHF door het gebruik van digitalis en/of angiotensine-converterende enzymremmers; door vervanging van een ineffectief lisdiureticum door een ander; door het gebruik van grotere doses diureticum; door intraveneuze infusie in plaats van bolustherapie, en door een combinatie van diuretica die in verschillende segmenten van de tubulus werken: lisdiureticum+thiazide+amiloride. Intraveneuze infusie van 20% albumine is ook voorgesteld.