De oorsprong van Twerking: What It Is, What It Means, and How It Got Appropriated

“Twerking” is niet nieuw. De alomtegenwoordigheid ervan lijkt misschien plotseling, maar de mainstream media zijn slechts een inhaalslag aan het maken voor iets dat al jaren bestaat in de zwarte cultuur wereldwijd.

CHRISTIANA-MBAKWE | XOJane

Ik heb mijn hele leven al varianten van twerking gezien. Ik herinner me hoe ik naar de dansende oudere vrouwen keek in de overwegend West-Afrikaanse kerk waar ik opgroeide. Als het juiste loflied werd gezongen, pakten ze een witte zakdoek en dansten zich een weg naar de voorkant van de kerk. Ze draaiden met hun heupen en stuiterden met hun achterwerk tot ze nauwelijks boven de grond uitkwamen.

In wezen was hun kernbeweging hetzelfde als twerking – alles in de kont en heupen. Het is ritmisch en complex, het voetenwerk is ingewikkeld en ook al mengt het lichaam verschillende ritmes, het slaagt er allemaal in te vloeien als water.

De wortels van twerking zijn rijk. Varianten van de dans bestaan op de meeste plaatsen waar een hoge concentratie van mensen van Afrikaanse afkomst is. De huidige versie wordt vaak geassocieerd met de New Orleans bounce scene, maar toen ik opgroeide in Londen associeerde ik het onmiddellijk met de Dancehall scene.

Als mensen de tijd zouden nemen om de oorsprong te onderzoeken van wat de “twerk” wordt genoemd, zouden ze zich realiseren dat de oorsprong ervan in West-Afrika ligt. Het lijkt opvallend veel op de Mapouka-dans uit Ivoorkust, een dans die door vrouwen wordt gedaan en waarbij de nadruk op de billen ligt. Het bestaat al eeuwen.

Ik heb mijn hele leven al varianten van twerking gezien. Ik herinner me hoe ik naar de dansende oudere vrouwen keek in de overwegend West-Afrikaanse kerk waar ik opgroeide. Als het juiste “lof” lied werd gezongen, pakten ze een witte zakdoek en dansten zich een weg naar de voorkant van de kerk. Ze draaiden met hun heupen en stuiterden met hun achterwerk tot ze nauwelijks boven de grond uitkwamen.

In wezen was hun kernbeweging hetzelfde als twerking – alles in de kont en heupen. Het is ritmisch en complex, het voetenwerk is ingewikkeld en ook al mengt het lichaam verschillende ritmes, het slaagt er allemaal in te vloeien als water.

De wortels van twerking zijn rijk. Varianten van de dans bestaan op de meeste plaatsen waar een hoge concentratie van mensen van Afrikaanse afkomst is. De huidige versie wordt vaak geassocieerd met de New Orleans bounce scene, maar toen ik opgroeide in Londen associeerde ik het onmiddellijk met de Dancehall scene.

Als mensen de tijd zouden nemen om de oorsprong te onderzoeken van wat de “twerk” wordt genoemd, zouden ze zich realiseren dat de oorsprong ervan in West-Afrika ligt. Het lijkt opvallend veel op de Mapouka-dans uit Ivoorkust, een dans die door vrouwen wordt gedaan en waarbij de nadruk op de billen ligt. Het bestaat al eeuwen.

Ik heb mijn hele leven al varianten van twerking gezien. Ik herinner me hoe ik naar de dansende oudere vrouwen keek in de overwegend West-Afrikaanse kerk waar ik opgroeide. Als het juiste “lof” lied werd gezongen, pakten ze een witte zakdoek en dansten zich een weg naar de voorkant van de kerk. Ze draaiden hun heupen en stuiterden met hun achterwerk tot ze nauwelijks boven de grond uitkwamen.

In wezen was hun kernbeweging hetzelfde als twerking – alles in de kont en heupen. Het is ritmisch en complex, het voetenwerk is ingewikkeld en ook al mengt het lichaam verschillende ritmes, het slaagt er allemaal in te vloeien als water.

De wortels van twerking zijn rijk. Varianten van de dans bestaan op de meeste plaatsen waar een hoge concentratie van mensen van Afrikaanse afkomst is. De huidige versie wordt vaak geassocieerd met de New Orleans bounce scene, maar toen ik opgroeide in Londen associeerde ik het onmiddellijk met de Dancehall scene.

Als mensen de tijd zouden nemen om de oorsprong te onderzoeken van wat de “twerk” wordt genoemd, zouden ze zich realiseren dat de oorsprong ervan in West-Afrika ligt. Het lijkt opvallend veel op de Mapouka-dans uit Ivoorkust, een dans die door vrouwen wordt gedaan en waarbij de nadruk op de billen ligt. Het bestaat al eeuwen.

Rijkdom en voorrecht betekenen ook dat Miley zich een klein element van de zwarte culturele ervaring kan toe-eigenen voor winst en shockwaarde, terwijl de bedenkers geen van de eer of het kapitaal krijgen. Ze is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. Wil ik hiermee zeggen dat Miley probeert zwart te zijn? Natuurlijk niet. Zo’n complexe constructie als zwartheid kan niet worden samengevat in een danspas, kleding en rebellie. Dat zou kortzichtig zijn.

Het is onmogelijk om “zwart te worden” via gedrag en als er al een procedure zou zijn om zwart te worden, dan zou Miley die zeker niet ondergaan. Dat zou betekenen dat ze zou worden blootgesteld aan de systemische vooroordelen die horen bij zwart zijn – dat is te omslachtig en niet leuk. In plaats daarvan kiest Miley de delen van de zwarte cultuur die bij haar agenda passen en haar smaakpapillen prikkelen.

Op den duur zal ze zich vervelen.

Zo werken korte periodes van fascinatie voor exotische dingen. Ze worden uitgebuit voor winst, sociale invloed en cool factor, en dan afgedankt. Een beetje zoals die tijd toen mensen bindi’s droegen als een mode statement. Die Chinese kalligrafie tatoeage op je onderrug die je nu niet meer durft te laten zien. Al die Aziatisch-geïnspireerde kleding uit de jaren 90 die je aan je plaatselijke kringloopwinkel hebt gedoneerd. Als puntje bij paaltje komt, zullen de media moe worden en de mensen zich gaan vervelen.

Maar voordat je moe wordt van twerking of wat de nieuwste etnisch geïnspireerde rage ook is, spoor de wortels ervan op. Zoek uit wat het echt betekent voor mensen en hoe het geëvolueerd is. Respecteer het rijke culturele erfgoed waar het uit put, en herinner de mensen die het levend hielden lang voordat het trendy was.