De Hersenen

HERSenstam EN CEREBELLUM

Hersenstam

Het gebied van de hersenen dat de hersenen met het ruggenmerg verbindt, is de hersenstam. De hersenstam is onderverdeeld in drie gebieden: de middenhersenen, het pons, en het medulla oblongata. De hersenstam is ook de plaats waar groepen axonen (zenuwbanen) de hersenen verlaten als hersenzenuwen of verder gaan naar het ruggenmerg. Tien van de twaalf paren hersenzenuwen (III – XII) verlaten het centrale zenuwstelsel vanuit de hersenstam. Er zij ook op gewezen dat de hersenstam essentieel is voor de instandhouding van kritieke lichaamsfuncties, zoals de ademhaling en de regulering van het hart, en dat wij zonder deze functies niet kunnen overleven. We kunnen overleven zonder hersenstam, hoewel we ons niet bewust zouden zijn dat we leven, maar het lichaam kan niet overleven zonder de hersenstam.

© 2013 Encyclopædia Britannica, Inc. Gedownload van Image Quest Britannica; BYU-Idaho.

© 2013 Encyclopædia Britannica, Inc. Gedownload van Image Quest Britannica; BYU-Idaho.

De middenhersenen: De middenhersenen vormen het bovenste gedeelte van de hersenstam en bevinden zich tussen het diencephalon en het pons. Door de middenhersenen loopt een holle buis die de derde en vierde ventrikels met elkaar verbindt (De ventrikels van de hersenen zijn holle ruimten die gevuld zijn met hersenvocht). Drie unieke clusters van cellichamen (kernen) worden waargenomen in de middenhersenen; de corpora quadrigemina, de substantia nigra, en de rode kern.

Spendeer tijd aan het bekijken van de beeldzoeker over de middenhersenen.

De copora quadrigemina zijn onderverdeeld in twee gebieden, de twee superieure colliculi en de twee inferieure colliculi. De gepaarde superieure colliculi (colluculus; enkelvoud) coördineren de beweging van onze ogen als we een bewegend voorwerp volgen. Deze reflex omvat input van de ogen via de oogzenuwen, integratie van het signaal in de superieure colliculi, en efferente signalen naar de spieren die de oogbewegingen controleren via de hersenzenuwen III, IV en VI. De colliculi inferior helpen de hoofd- en oogbewegingen te coördineren als reactie op plotselinge geluiden waardoor u uw hoofd abrupt moet bewegen en uw ogen in de richting van het geluid moet draaien. Bijvoorbeeld, “Jaws,” of “Watcher in The Woods” dat soort dingen.

De substantia nigra (donkere substantie) dankt zijn naam aan zijn donkere uiterlijk in vers weefsel. Dit is te wijten aan het pigment neuromelanine (vergelijkbaar met melanine) dat in deze cellen wordt geproduceerd. De neuronen uit dit gebied produceren dopamine als neurotransmitter en neuromelanine is afgeleid van dezelfde precursor die melanine produceert, L-dopa. Neuronen uit de substantia nigra stijgen op naar de kleine hersenen en synapsen met structuren van de basale kernen, een deel van de hersenen dat betrokken is bij de controle van de skeletspieren. Degeneratie van deze neuronen is de oorzaak van de ziekte van Parkinson, een aandoening waarbij de patiënt niet in staat is ongewenste spiersamentrekkingen te onderdrukken, hetgeen resulteert in voortdurende tremoren van de ledematen.

Neuronen in de rode kern bevatten buitensporige hoeveelheden ijzer, dat wanneer het geoxideerd wordt een rode tint overbrengt. Bij veel vertEbrates is het een relaiscentrum voor motorische paden die de buiging van ledematen bewerkstelligen. Men denkt dat bij de mens de rode kern invloed heeft op de armzwaai tijdens het lopen, op het kruipen bij baby’s en op de motorische controle van enkele van de grotere schouder- en armspieren, maar niet op de benen.

De Pons: Het ponsgebied van de hersenstam bevat kernen die bijdragen aan de controle van slaap, ademhaling, slikken, blaascontrole, gehoor, evenwicht, smaak, oogbeweging, gezichtsuitdrukkingen, en houding. Het kan ook een rol spelen bij het ontstaan van dromen. Bovendien verbindt het pons (wat brug betekent) het cerebellum met de rest van de hersenen.

Het Medulla Oblongata: “Alligators zijn nukkig vanwege hun Medulla Oblongata”! (Waterjongen, 1998). Eigenlijk heeft de medulla oblongata waarschijnlijk niets te maken met ornery … verrassing! Alsof films ooit de waarheid vertellen … Hoe dan ook, de medulla oblongata heeft een cruciale rol in de homeostase van het lichaam. Neuronen in de medulla oblongata regelen de kracht en de snelheid van hartcontracties, ze genereren en wijzigen de diepte van de ademhaling en regelen andere leuke activiteiten zoals braken, hikken, hoesten en niezen. Bovendien is het medulla de plaats waar de meeste neuronen die de vrijwillige samentrekking van de skeletspieren regelen, oversteken naar de andere kant van de hersenstam. Het resultaat van deze kruising is dat de rechterkant van de hersenen de spieren aan de linkerkant van het lichaam bestuurt en de linkerkant van de hersenen de spieren aan de rechterkant van het lichaam. De structuur in de medulla waar deze kruising plaatsvindt, zijn de olijven van de medulla. De technische naam voor de kruising is decussatie. Dit woord komt van “deca” het voorvoegsel voor het getal 10 en het Romeinse cijfer voor 10 dat X is. Het symbool X betekent overkruising.

Cerebellum

Het cerebellum (“kleine hersenen”) zit onder de achterhoofdskwabben van de hersenhelften en sluit aan op de hersenstam. De structuur is vergelijkbaar met die van de kleine hersenen in die zin dat de cortex bestaat uit grijze stof met witte stof in het centrum. Ook het oppervlak van het cerebellum is samengesteld uit plooien die folia worden genoemd. Het functioneert bij het motorisch leren, de motorische coördinatie en het evenwicht. Soepele, gecoördineerde skeletspierbewegingen vereisen een goed functionerend cerebellum. Bij het oefenen en leren van complexe bewegingen is het cerebellum van cruciaal belang voor de fijnafstemming van de bewegingen. Wanneer de motorische cortex van de frontale kwabben opdrachten geeft aan de spieren om een bepaalde taak uit te voeren, wordt een kopie van die opdrachten naar het cerebellum gestuurd. Het cerebellum ontvangt op zijn beurt feedback van de proprioceptoren in de spieren en gewrichten en van het binnenoor met betrekking tot evenwicht en balans, en vergelijkt wat er werkelijk gebeurt met wat de motorische cortex heeft opgedragen. Op basis van deze vergelijkingen wordt informatie teruggesluisd naar de motorische cortex in de kleine hersenen om de motorische activiteit bij te stellen. Het eindresultaat is de ontwikkeling van soepele, gecoördineerde bewegingen en behendigheid voor taken als: typen, autorijden, pianospelen, dansen enz. Bovendien worden hier procedurele herinneringen opgeslagen voor taken als lopen of fietsen. Andere studies met behulp van hersenbeelden en observaties van patiënten met hersenletsel suggereren dat het cerebellum ook een rol speelt bij taal, gedachtenverwerking en emoties.

**U kunt de knoppen hieronder gebruiken om naar de volgende of vorige lezing in deze module te gaan**