De feestdagen zijn voorbij en we zijn zo depressief als wat — hier is waarom

Ik heb altijd intens van de feestdagen gehouden.

Ik hou van de prachtige zee van twinkelende lichtjes die de harde straten van de stad prachtig verzachten. Mijn hart zweeft in de stralende winterlucht als ik op mijn plateaulaarzen over Fifth Avenue loop en de over-the-top, creatieve displays in de etalages van warenhuizen bekijk.

Ik ben een sucker voor alles wat dramatisch is, zoals de ongegeneerde campiness van opzichtige kerstversiering.

Ik hou van een excuus om felrode lippenstift te rocken met een vlammend rode manicure en ossenbloedrode pumps. En bovenal, ik hou van een echt f*cking stoer feest. (Breng me niet in de verleiding met een decoratieve kaasplank, kittens.)

‘Tis het seizoen om super-slushed en gushy te worden met oude vrienden. ‘T Is het seizoen om beide van mijn favoriete dingen te doen – chocoladecake eten en champagne drinken. ‘Tis het seizoen voor echt sletterige Kerstmis sex. (Glijden door mijn schoorsteen en lez maken HOLIDAY LOVE.)

En laat me je vertellen, ik mag dan een half-Joodse kleine queer meisje, maar dit kerstseizoen, ik deed het RIGHT.

Ik werd dronken in een tule feestjurk. Ik versierde een boom (een meditatief genezingsproces voor ons visueel ingestelde creatieve types). En ondanks een zware kater werd ik toch wakker in een pastelkleurige zijden pyjama op kerstochtend, wat me het perfecte valse gevoel van “saamhorigheid” gaf waar mijn hot mess-zelf naar hunkert.

Zelfs kerstdag was magisch. Het was een eindeloos feest. Mijn moeder, mijn stijlicoon, versierde de tafel met grote zilveren zwanen en stak een heleboel zwarte kaarsen aan. Ik at schuldeloos alle kerstkoekjes en bleef op om te roddelen met mijn beste vriendin van de middelbare school.

Mijn moeders BRILLE kersttafels.A photo posted by Zara Barrie (@zarabarrie) on Dec 26, 2015 at 4:59am PST

En toen kwam 26 december: ik werd wakker met een alles verterende golf van onophoudelijke droefheid. Mijn glinsterende perspectief was abrupt vervaagd. Toen ik ’s ochtends door Facebook scrolde en alle lachende “gelukkige” gezinnen zag, kreeg ik om de een of andere reden zin om te huilen.

Zo van: wat de f*ck probeer je te bewijzen? GEEN ENKELE BIJEENKOMST VAN GEZAMENLIJKE VAKANTIEJES EN KERSTOIRNAMENTEN VERHULGEN HET FEIT DAT JE 17-JARIGE ZIJN ADDERALL SNORT en JE VROUW DE TUINIER NEUKT.

En toen kwamen de verlovingsfoto’s.

Opeens kreeg ik van al die mooie diamanten ringen zin om te schreeuwen. DOE HET NIET. JE LEVEN ZAL VOORBIJ ZIJN! JE WORDT ZWANGER, VERHUIST NAAR DE BUITENWIJK EN GEEFT AL JE DROMEN OP. JE LEVEN ZAL LEEG EN SEKSLOOS ZIJN, EEN EINDELOZE STROOM VAN VOETBALBUSJES, EN XANAX, EN MARTINI’S. Binnenkort herken je je eigen gezicht niet meer in de spiegel. Een volkomen normale reactie. Waarom voelde ik me zo getriggerd, 24 uur na de opgetogenheid van Kerstmis? Misschien zijn de feestdagen te vergelijken met een smerige drug: Ze maken je sky high op het moment, maar worden gevolgd door een brute, hardcore comedown.

Ik was niet verbaasd om te ontdekken dat de meeste van mijn vrienden zijn knie-diep in de post-vakantie blues ook. Ik had een etentje met een paar van mijn beste vrienden gisteravond, en we waren allemaal in een donkere staat van zijn. Het diner was stil en triest.

Dus waarom zijn we zo f*cking blauw na Kerstmis? Wat is het?

Het is de comedown.

De feestdagen zijn “vrolijk.” De cadeautjes, de feestjes, de cocktails – ze leiden ons allemaal af van onze alledaagse problemen.

Maar zodra het tijdelijke materiële hoogtepunt van Kerstmis is weggeëbd, blijven we zitten met dezelfde problemen, angsten en zorgen die we daarvoor ook al hadden. Kerstmis is als een pleister plakken op een gapende wond: Het bedekt de lelijkheid en laat het er mooi uitzien. Maar een pleister blijft niet eeuwig zitten.

We krijgen een adrenalinestoot van ons nieuwe speelgoed en glinsterende manicures – maar dat is niet genoeg om ons echt gelukkig te maken. Zodra de nagellak eraf is, beseffen we dat het gewoon een koude, klote, ellendige winter is. En nu is er niets meer om naar uit te kijken. Wanneer krijgen we zelfs weer vrij van werk?

We crashen van onze kerst highs en voelen de steek opnieuw.

De feestdagen houden ons een spiegel voor van wat we niet hebben.

Het is de ochtend na Kerstmis, en ik scroll door Instagram. Het is één grote uitsloverij over wie wat heeft. Deze is verloofd. Die is verliefd. Deze heeft baby’s. MERRY CHRISTMAS FROM MY PERFECT FAMILY TO YOUR F*CKED UP FAMILY.

De feestdagen houden ons een spiegel voor van precies wat we niet hebben. Liefde. Geld. Een gelukkige familie met bijpassende kersttruien.

Nu zijn we gewoon dik, en hebben we een kater, en hebben we het koud.

Ik hou van de feestdagen omdat mijn ondeugden dan volledig gerechtvaardigd zijn. Ik kan zoveel drank, suiker en kaas eten als ik wil.

Wat de f*ck is een sportschool? Geef me de met honing doordrenkte Brie, en geef me een groot glas wijn, thankyouverymuch.

Nu is het 26 december, en ik kan mijn jeans niet dichtritsen. Mijn gezicht voelt gezwollen, en ik kan mijn wangen zien in mijn perifere visie. Ik haat mezelf. Ik heb het koud. Ik heb een kater. En ik heb het gevoel dat het een lange, sombere winter wordt.

We zijn zo blut.

Het is de tijd van roekeloze uitgaven. En nu zijn onze bankrekeningen leeggehaald, en hebben we niets meer.

Dat moeten we onthouden: We voelen ons misschien blut, opgeblazen, single en alleen, maar niets van dat alles betekent echt helemaal niets in het grote plan van de dingen.

Geld en een nieuwe gewatteerde Chanel-tas met een gouden ketting geven ons misschien een goed gevoel voor een hete seconde, maar het is niet echt geluk. De opgeblazenheid die ons ervan weerhoudt om in onze kleren te passen, zal verdwijnen zodra we weer in onze routines komen (en wie zegt dat een paar extra kilo’s sowieso ZO SLECHT zijn?).

En een relatie met een ander persoon zal ons nooit heel laten voelen als we ons al niet heel voelen. De relatie die je met jezelf opbouwt is degene waar je aan moet werken. En ik wed dat sommige van die pas verloofde teven niet zo’n diepe band met zichzelf hebben als jij.

Dus laten we ons samen door de post-vakantiedepressie heen slaan. Laten we onthouden dat deze blues net als al het andere – tijdelijk.

Laten we diep f*cking ademhalen, pak pen en papier en schrijf een aantal NIEUWE JAAR RESOLUTIES.

Omdat 2016 het jaar is dat we het in het leven verpletteren.