Dating violence

Individuen van alle rangen en standen kunnen zich in een gewelddadige relatie bevinden. Misbruik kan voorkomen ongeacht de leeftijd, het ras, het inkomen of andere demografische kenmerken van het paar. Er zijn echter veel kenmerken die misbruikers en slachtoffers gemeen hebben.

Het Centrum ter Bevordering van Alternatieven voor Geweld beschrijft misbruikers als obsessief jaloers en bezitterig, overdreven zelfverzekerd, met stemmingswisselingen of een geschiedenis van geweld of woedeaanvallen, die hun partner willen isoleren van familie, vrienden en collega’s, en de neiging hebben om externe stressoren de schuld te geven.

Slachtoffers van relatiemishandeling hebben ondertussen ook veel kenmerken gemeen, zoals: lichamelijke tekenen van verwonding, tijd missen op het werk of op school, afnemende prestaties op het werk of op school, veranderingen in stemming of persoonlijkheid, toenemend gebruik van drugs of alcohol, en toenemende afzondering van vrienden en familie. Slachtoffers kunnen zichzelf de schuld geven van mishandeling of de ernst van het misdrijf bagatelliseren. Dit leidt er vaak toe dat slachtoffers ervoor kiezen in een gewelddadige relatie te blijven.

Strauss (2005) stelt dat mannen weliswaar het grootste deel van de verwondingen bij huiselijk geweld veroorzaken, maar dat onderzoekers en de maatschappij in het algemeen niet over het hoofd mogen zien dat een aanzienlijke minderheid van de verwondingen door vrouwen wordt toegebracht. Bovendien merkt Strauss op dat zelfs relatief kleine daden van fysieke agressie door vrouwen een ernstig probleem zijn:

“Kleine” mishandelingen door vrouwen zijn ook een groot probleem, zelfs als ze niet tot verwondingen leiden, omdat ze vrouwen in gevaar brengen voor veel ernstiger vergeldingsacties door mannen. Er zal worden betoogd dat het, om een einde te maken aan ‘vrouwenmishandeling’, van essentieel belang is dat vrouwen ook een einde maken aan wat velen beschouwen als een ‘onschuldig’ patroon van slaan, schoppen of iets gooien naar een mannelijke partner die volhardt in een of ander buitensporig gedrag en ‘niet naar rede wil luisteren’.

Zo ook meldt Deborah Capaldi dat uit een 13 jaar durend longitudinaal onderzoek bleek dat de agressie van een vrouw jegens een man even belangrijk was als de neiging van de man tot geweld bij het voorspellen van de kans op algeheel geweld: “Aangezien veel IPV wederzijds is en zowel vrouwen als mannen IPV initiëren, moeten preventie- en behandelingsbenaderingen zowel het geweld van vrouwen als dat van mannen proberen te verminderen. Een dergelijke aanpak heeft een veel grotere kans om de veiligheid van vrouwen te vergroten.” Capaldi’s onderzoek richtte zich echter alleen op risicojongeren, niet op vrouwen in het algemeen, en is daarom mogelijk niet van toepassing op de gehele bevolking.