Daalt Hamlet langzaam af naar echte krankzinnigheid? – Is Hamlets waanzin een misleiding?

Hamlets geestelijke toestand is altijd een punt van discussie geweest in veel literaire analyses van Hamlet, geschreven door William Shakespeare. De reden voor het benadrukken van het belang van zijn geestelijke toestand is dat het het publiek helpt Hamlet zelf beter te begrijpen en zijn acties tijdens het stuk beter te begrijpen. Veel verschillende critici geloven dat Hamlet altijd al krankzinnig was en andere critici geloven dat zijn krankzinnigheid een act was die hij de hele tijd speelde. Aan de andere kant interpreteren sommigen het stuk zo dat Hamlet’s geestelijke toestand in de loop van het stuk verslechtert en hij uiteindelijk echt gek wordt. In de loop van het stuk wordt Hamlet krankzinnig door gebeurtenissen die hem mentaal onstabiel en krankzinnig maken, waardoor we zijn daden beter kunnen doorgronden en meer kennis van het stuk krijgen.

Het stuk begint met het tragische verlies van Hamlets eigen vader, wat het begin is van Hamlets geestelijke ontreddering. Hij is echter nog niet gek. Op dit moment was Hamlet niet krankzinnig, maar ongelukkig met het verlies van zijn vader. Kort na het verlies van zijn vader trouwt Hamlets moeder, koningin Gertrude, met de broer van Hamlets vader, Claudius. Het huwelijk creëert een keerpunt in Hamlets mentale toestand, omdat hij het huwelijk als incestueus beschouwt en het verkeerd vindt dat zijn moeder met de broer van zijn vader trouwt. Het belangrijkste keerpunt in Hamlets mentale toestand is het citaat uit acte 1, scène 5, wanneer Hamlet, Marcellus en Horatio voor het eerst de geest van Hamlets vader zien. Hamlet zegt: “Hier als voorheen, nooit, zo helpe u genade, hoe vreemd of vreemd ik mezelf soms draag dat u, op zulke momenten dat u mij ziet, nooit zo met armen omringd zult zijn, of dit hoofdschudden.” Hamlet zegt dat het in de nabije toekomst goed is om een beetje gek te doen. Hij is een voorbode van zijn afgang naar gek worden en legt uit dat het goed zou zijn. Sayre N. Greenfield, professor Engels aan Pitt-Greensburg, stelt in zijn essay Hamlet int the Early Seventeenth Century dat “het toneelstuk voor altijd verbonden zal blijven met het thema gekte en dus ook met prins Hamlet”. Greenfield legt verder uit dat “de gekte in het stuk het middelpunt moet zijn van literaire reacties.” Zijn essay over Hamlet gaat verder met het ondersteunen van het thema van de waanzin en dat Hamlets aftakeling tot waanzin doorheen het stuk de aandacht moet krijgen. Het thema van de waanzin in Shakespeare’s tragedie Hamlet is een terugkerend thema dat niet over het hoofd gezien mag worden in literaire analyses. Door dit thema in het stuk te begrijpen zijn we in staat het beter te interpreteren. Hoewel sommige critici zeggen dat Hamlet de hele tijd krankzinnig was en anderen dat Hamlet de hele tijd deed alsof hij krankzinnig was, is het duidelijk dat het stuk begon met Hamlet die bij zijn volle verstand was. Alleen door de gebeurtenissen die in de tragedie plaatsvonden, werd Hamlet krankzinnig. Hamlets geestestoestand neemt in de loop van het stuk af tot het punt waarop Hamlet werkelijk krankzinnig wordt.