Culturele voorstellingen van raven
On november 7, 2021 by admin
De raaf is in de mythologieën van vele oude volkeren voorgekomen. Enkele van de meest voorkomende verhalen zijn die uit de Griekse, Keltische, Noorse, Pacific Northwest, en Romeinse mythologie.
Grieks-Romeinse oudheidEdit
In de Griekse mythologie worden raven geassocieerd met Apollo, de god van de profetie. Ze zouden symbool staan voor ongeluk, en waren de boodschappers van de god in de sterfelijke wereld. Volgens het mythologische verhaal stuurde Apollo een witte raaf, of kraai in sommige versies, om zijn geliefde, Coronis, te bespioneren. Toen de raaf hem het nieuws bracht dat Coronis hem ontrouw was geweest, verschroeide Apollo in zijn woede de raaf, waardoor de veren van het dier zwart werden. Daarom zijn alle raven tegenwoordig zwart.
Volgens Livy liet de Romeinse generaal Marcus Valerius Corvus (ca. 370-270 v. Chr.) tijdens een gevecht met een reusachtige Galliër een raaf op zijn helm neerstrijken, die de aandacht van de vijand afleidde door in zijn gezicht te vliegen.
Hebreeuwse Bijbel en JodendomEdit
De raaf (Hebreeuws: עורב; Koine Grieks: κόραξ) is de eerste vogelsoort die in de Hebreeuwse Bijbel wordt genoemd, en raven worden daarna nog talrijke malen genoemd. In het boek Genesis laat Noach na de grote overstroming een raaf uit de ark los om te testen of het water is weggetrokken (Gen. 8:6-7). Volgens de Wet van Mozes zijn raven verboden als voedsel (Leviticus 11:15; Deuteronomium 14:14), een feit dat de perceptie van raven in latere bronnen kan hebben gekleurd. In het Boek Rechters, wordt een van de koningen van de Midianieten die door Gideon werden verslagen “Orev” (עורב) genoemd, wat “Raaf” betekent. In het Boek Koningen 17:4-6, beveelt God de raven om de profeet Elia te voeden. Koning Salomo wordt beschreven als iemand met haar zo zwart als een raaf in het Hooglied 5:11. Raven zijn een voorbeeld van Gods genadige voorziening voor al zijn schepselen in Psalm 147:9 en Job 38:41. (Ook in het Nieuwe Testament worden raven door Jezus gebruikt als een illustratie van Gods voorziening in Lucas 12:24.))
Philo van Alexandrië (eerste eeuw na Christus), die de Bijbel allegorisch interpreteerde, stelde dat de raaf van Noach een symbool van ondeugd was, terwijl de duif een symbool van deugd was (Vragen en Antwoorden over Genesis 2:38).
In de Talmoed wordt de raaf beschreven als slechts één van de drie wezens op de Ark van Noach die tijdens de zondvloed copuleerden en daarom gestraft werden. De Rabbijnen geloofden dat de mannelijke raaf gedwongen werd te spuwen. Volgens de IJslandse Landnámabók – een verhaal dat lijkt op Noach en de Ark — gebruikte Hrafna-Flóki Vilgerðarson raven om zijn schip van de Faeröer-eilanden naar IJsland te leiden.
Pirke De-Rabbi Eliezer (hoofdstuk 25) legt uit dat de reden dat de raaf die Noach uit de ark losliet, niet naar hem terugkeerde, was dat de raaf zich voedde met de lijken van hen die in de zondvloed verdronken waren.
Late oudheid en christelijke MiddeleeuwenEdit
De naam van de belangrijke Frankische koning Guntram betekent “Oorlogsraaf”.
Volgens de legende van de vierde-eeuwse Iberische christelijke martelaar Sint Vincentius van Saragossa, beschermden raven, nadat Sint Vincentius was terechtgesteld, zijn lichaam tegen verslinding door wilde dieren, totdat zijn volgelingen het lichaam konden bergen. Zijn lichaam werd overgebracht naar wat nu bekend staat als Kaap St. Vincent in het zuiden van Portugal. Vincent in het zuiden van Portugal. Er werd een altaar opgericht boven zijn graf, dat bewaakt bleef worden door een groep raven. De Arabische geograaf Al-Idrisi merkte deze voortdurende bewaking door raven op, waarvoor de plaats door hem كنيسة الغراب “Kanīsah al-Ghurāb” (Kerk van de Raaf) genoemd werd. Koning Afonso Henriques (1139-1185) liet het lichaam van de heilige in 1173 opgraven en bracht het per schip naar Lissabon, nog steeds vergezeld van de raven. Deze overbrenging van de relikwieën is afgebeeld op het wapenschild van Lissabon.
Een raaf zou ook de heilige Benedictus van Nursia hebben beschermd door een door jaloerse monniken vergiftigd brood weg te nemen nadat hij het had gezegend.
In de legenden over de Duitse keizer Frederik Barbarossa, die hem afbeelden als slapend met zijn ridders in een grot in de Kyffhäuser berg in Thüringen of de Untersberg in Beieren, wordt verteld dat wanneer de raven ophouden rond de berg te vliegen hij zal ontwaken en Duitsland zijn oude grootheid zal teruggeven. Volgens het verhaal zijn de ogen van de keizer half gesloten in zijn slaap, maar af en toe steekt hij zijn hand op en stuurt een jongen erop uit om te zien of de raven zijn opgehouden met vliegen.
Midden-Oosten / Islamitische cultuurEdit
In de versie van de Koran van het verhaal van Kaïn en Abel, wordt een raaf genoemd als het schepsel dat Kaïn leerde hoe hij zijn vermoorde broer moest begraven, in Al-Ma’ida (Het Feest) 5:31. {Soera 5:27-31}
Het verhaal, zoals gepresenteerd in de Koran en verder gepostuleerd in de hadith, stelt dat Kaïn, nadat hij Abel had vermoord, verstoken was van een middel om zich van het lichaam van zijn broer te ontdoen. Terwijl hij de omgeving afspeurde naar een oplossing, merkte Kaïn twee raven op, een dode en een levende. De nog levende raaf begon met zijn snavel de grond om te spitten totdat er een gat was gegraven, waarin hij zijn dode partner begroef. Toen Kaïn dit zag, ontdekte hij zijn oplossing, zoals die indirect door God was geopenbaard.
Germaanse culturen en VikingtijdEdit
Voor de Germaanse volkeren werd Odin vaak geassocieerd met raven. Voorbeelden hiervan zijn afbeeldingen van figuren die vaak als Odin worden geïdentificeerd en die geflankeerd worden door twee vogels op een 6e-eeuwse bracteaat en op een 7e-eeuwse helmplaat uit Vendel, Zweden. In de latere Noorse mythologie wordt Odin afgebeeld met twee raven, Huginn en Muninn, die dienst doen als zijn ogen en oren – huginn betekent “gedachte” en Muninn betekent “geheugen”. Elke dag vliegen de raven uit Hliðskjálf en brengen Odin nieuws uit Midgard.
Het Oud-Engelse woord voor een raaf was hræfn; in het Oud-Noors was het hrafn; het woord werd vaak gebruikt in combinaties als kenning voor bloedvergieten en strijd.
De raaf was een veelgebruikt instrument bij de Vikingen. Ragnar Lothbrok had een ravenbanier, Reafan genaamd, geborduurd met het teken van een raaf. Er werd gezegd dat als deze banier wapperde, Lothbrok de dag zou winnen, maar als hij levenloos bleef hangen, zou de strijd verloren zijn. Koning Harald Hardrada had ook een raafvaandel, genaamd Landeythan (land-verspreider). De vogel komt ook voor in de folklore van het eiland Man, een voormalige Vikingkolonie, en wordt gebruikt als symbool op hun wapenschild.
Keltische insulaire traditiesEdit
In de Ierse mythologie worden raven geassocieerd met oorlogsvoering en het slagveld in de figuren van Badb en Morrígan. De godin Morrígan streek neer op de schouder van de held Cú Chulainn in de vorm van een raaf na diens dood. Raven werden ook geassocieerd met de Welshe god Bran de Gezegende (de broer van Branwen), wiens naam vertaald kan worden met “raaf”. Volgens de Mabinogion werd het hoofd van Bran begraven in de White Hill van Londen als een talisman tegen een invasie. Hij wordt afgebeeld als reus en als koning van de Britten in een verhaal dat bekend staat als de Tweede Tak van de Mabinogi. Verscheidene andere personages in de Welshe mythologie dragen zijn naam, en raven nemen een belangrijke plaats in in de 12e of 13e eeuwse tekst The Dream of Rhonabwy, als het leger van Koning Arthur’s ridder Owain.
EngelandEdit
Volgens de legende zal het Koninkrijk Engeland vallen als de raven van de Tower of London worden verwijderd. Men denkt dat er al eeuwenlang ten minste zes raven in de toren wonen. Naar verluidt zou Charles II opdracht hebben gegeven ze te verwijderen na klachten van John Flamsteed, de Koninklijke Astronoom. Ze werden echter niet verwijderd omdat Charles toen van de legende op de hoogte werd gebracht. Charles, na de tijd van de Engelse Burgeroorlog, bijgeloof of niet, was niet bereid het risico te nemen, en liet in plaats daarvan het observatorium naar Greenwich verplaatsen.
De vroegst bekende verwijzing naar een Tower raaf is een afbeelding in de krant The Pictorial World in 1883, alsmede een gedicht en illustratie die in hetzelfde jaar werden gepubliceerd in het kinderboek London Town. Deze en een aantal andere literaire en visuele verwijzingen uit het einde van de 19e tot het begin van de 20e eeuw plaatsen de raven in de buurt van het monument ter herdenking van de onthoofden op de toren, in de volksmond bekend als het “schavot”. Dit wijst er sterk op dat de raven, die er berucht om zijn zich bij galgen te verzamelen, oorspronkelijk werden gebruikt om verhalen over gevangenschap en executie in de toren te dramatiseren die door de gierigaards aan toeristen werden verteld. Er zijn aanwijzingen dat de oorspronkelijke raven door de graven van Dunraven aan de toren werden geschonken, misschien vanwege hun associatie met de Keltische ravengod Bran. Het is echter mogelijk dat wilde raven, die vroeger overvloedig aanwezig waren in Londen en vaak werden gezien rond vleesmarkten (zoals in het nabijgelegen Eastcheap) op zoek naar restjes, in vroegere tijden in de Tower hebben gebroed.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen de meeste raven in de Tower om door shock tijdens bombardementen, waardoor alleen een paartje met de namen “Mabel” en “Grip” overbleef. Kort voordat de Toren weer open ging voor het publiek, vloog Mabel weg, Grip moedeloos achterlatend. Een paar weken later vloog Grip ook weg, waarschijnlijk op zoek naar zijn partner. Het incident werd in verschillende kranten gemeld, en in sommige verhalen werd voor het eerst melding gemaakt van de legende dat het Britse Rijk zou vallen als de raven de toren zouden verlaten. Aangezien het Empire kort daarna werd ontmanteld, zouden bijgelovigen de gebeurtenissen kunnen interpreteren als een bevestiging van de legende. Voordat de toren op 1 januari 1946 weer voor het publiek werd opengesteld, werd ervoor gezorgd dat er een nieuw stel raven was geplaatst.
Servische epische poëzieEdit
Ravens komen als standaardfiguren voor in verschillende traditionele Servische epische gedichten. Net als in veel andere culturen wordt de raaf geassocieerd met de dood – meer in het bijzonder met de nasleep van een bloedige of belangrijke veldslag. Raven verschijnen vaak in paren en spelen de rol van voorbodes van tragisch nieuws, meestal de aankondiging van de dood van een held of een groep helden. Ze verschijnen meestal in combinatie met vrouwelijke personages als ontvangers van het nieuws. Gewoonlijk wordt een moeder of een echtgenote van een held op de hoogte gebracht van de dood van de held door een bezoek van een stel raven. Soms worden deze behandeld als bovennatuurlijke wezens die in staat zijn met mensen te communiceren en die rechtstreeks verslag uitbrengen over gebeurtenissen. Een andere mogelijkheid is dat het gewone vogels zijn die afgegraven lichaamsdelen meebrengen, zoals een hand of een vinger met een ring, waaraan het lot van de held zal worden herkend. De meest opmerkelijke voorbeelden van dit patroon zijn te vinden in de liederen “Car Lazar i Carica Milica” (Tsaar Lazar en Tsarina Militsa) en “Boj na Mišaru” (Slag bij Mishar).
Hindoe / Zuid-AziëEdit
In het Verhaal van Bhusunda, een hoofdstuk van de Yoga Vasistha, herinnert een zeer oude wijze in de vorm van een kraai, Bhusunda, zich een opeenvolging van tijdperken in de geschiedenis van de aarde, zoals beschreven in de Hindoe kosmologie. Hij overleefde verschillende verwoestingen en leefde op een wensvervullende boom op de berg Meru. Kraaien worden in het hindoeïsme ook beschouwd als voorouders en tijdens Śrāddha is het gebruik om voedsel of pinda’s aan kraaien te offeren nog steeds in zwang.
De hindoegodheid Shani wordt vaak voorgesteld als gezeten op een reusachtige zwarte raaf of kraai. De kraai (soms een raaf of een gier) is Shani’s Vahana. Als beschermer van eigendom is Shani in staat de dievenneigingen van deze vogels te onderdrukken.
De raaf is de nationale vogel van Bhutan, en hij siert de koninklijke hoed, die de godheid Gonpo Jarodonchen (Mahakala) met een Ravenkop voorstelt; een van de belangrijke beschermgodheden.
ZoroastrismeEdit
In de Perzische heilige literatuur trad een vogel op als de afgezant voor de verspreiding van de Zoroastrische religie onder de wezens die in Yima’s omheining (vara) leefden. De naam van de vogel wordt gegeven als Karšiptar of Karšift. Volgens de wetenschap zou zijn naam “zwartvleugelig” betekenen (van Karši- “zwart”, verwant met Sanskriet kṛṣṇá en Slavisch chjerno; en ptar-, verwant met Grieks pterón). De naam verwijst mogelijk naar een raaf, aangezien deze vogel in verschillende mythologieën de rol van goddelijke boodschapper speelt.
Noord-Amerika Pacific NorthwestEdit
De raaf speelt ook een prominente rol in de mythologieën van de inheemse volkeren van de noordwestkust van de Stille Oceaan, waaronder de Tsimishians, Haidas, Heiltsuks, Tlingits, Kwakwaka’wakw, Coast Salish, Koyukons, en Inuit. In de mythologie van deze inheemse volkeren is de raaf de Schepper van de wereld, maar hij wordt ook beschouwd als een bedriegergod. In de Tlingit-cultuur bijvoorbeeld zijn er twee verschillende raaffiguren die kunnen worden geïdentificeerd, hoewel ze niet altijd duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn. De ene is de scheppende raaf, die verantwoordelijk is voor het ontstaan van de wereld en die soms wordt beschouwd als de persoon die licht in de duisternis bracht. De andere is de kinderlijke raaf, altijd egoïstisch, sluw, samenzweerderig en hongerig. Toen de Grote Geest alle dingen schiep, hield hij ze apart en bewaarde ze in cederhouten kisten. De Grote Geest schonk deze dozen aan de dieren die voor de mens bestonden. Toen de dieren de dozen openden, ontstonden alle dingen waaruit de wereld is opgebouwd. De dozen bevatten zaken als bergen, vuur, water, wind en zaden voor alle planten. Eén zo’n doos, die aan Zeemeeuw werd gegeven, bevatte al het licht van de wereld. Zeemeeuw begeerde zijn doos en weigerde hem te openen, terwijl hij hem onder zijn vleugel hield. Alle mensen vroegen Raaf om de meeuw over te halen het kistje te openen en het licht vrij te geven. Ondanks smeken, eisen, vleien en pogingen om hem te verleiden de doos te openen, weigerde de meeuw nog steeds. Uiteindelijk werd Raaf boos en gefrustreerd, en stak een doorn in de voet van Seagull. Raaf duwde de doorn er dieper in totdat Seagull door de pijn het doosje liet vallen. Toen kwamen uit het doosje de zon, de maan en de sterren die licht op de wereld brachten en de eerste dag lieten beginnen.
Bill Reid maakte het beeld van De Raaf en de Eerste Mensen dat een scène uit een Haida-mythe uitbeeldt die de Raaf verenigt als zowel de bedrieger als de schepper. Volgens deze mythe vond en bevrijdde de raaf, die zich verveelde en goed te eten had, enkele wezens die gevangen zaten in een mossel. Deze bange en schuchtere wezens waren de eerste mensen van de wereld, en zij werden door de raaf uit de mosselschelp gehaald. Al snel verveelde de raaf zich met deze wezens en was van plan ze terug te brengen naar hun schelp. In plaats daarvan besloot de raaf op zoek te gaan naar de vrouwelijke tegenhangers van deze mannelijke wezens. De raaf vond een aantal vrouwelijke mensen gevangen in een chiton, bevrijdde hen, en werd vermaakt toen de twee seksen elkaar ontmoetten en begonnen samen te werken. De raaf, die altijd bekend heeft gestaan als een bedrieger, was verantwoordelijk voor het paren van de mensen en voelde zich zeer beschermend over hen. Omdat de Raaf als de schepper wordt gezien, wordt in veel mythen en legenden van de Haida de raaf vaak voorgesteld als een leverancier aan de mensheid.
Een ander raafverhaal uit de Puget Sound-regio beschrijft de “Raaf” als iemand die oorspronkelijk leefde in het land van de geesten (letterlijk vogelland) dat bestond vóór de wereld van de mensen. Op een dag verveelde de Raaf zich zo in vogelland dat hij wegvloog, een steen in zijn snavel dragend. Toen de Raaf moe werd van het dragen van de steen en hem liet vallen, viel de steen in de oceaan en breidde zich uit tot het firmament waarop de mensen nu leven.
Een oud verhaal dat op Haida Gwaii wordt verteld, vertelt hoe Raaf hielp om de Zon, Maan, Sterren, Vers water en Vuur naar de wereld te brengen:
Lang geleden, nabij het begin van de wereld, was Grijze Adelaar de bewaker van de Zon, Maan en Sterren, van Vers water en van Vuur. Grijze Adelaar haatte de mensen zo erg dat hij deze dingen verborgen hield. De mensen leefden in duisternis, zonder vuur en zonder zoet water.
Grijze Adelaar had een prachtige dochter, en Raaf werd verliefd op haar. In het begin was Raaf een sneeuwwitte vogel, en als zodanig beviel hij de dochter van Gray Eagle. Zij nodigde hem uit in haar vaders langhuis.
Toen Raaf de zon, de maan en de sterren zag, en vers water zag hangen aan de zijkanten van Arends hut, wist hij wat hij moest doen. Hij keek uit naar zijn kans om ze te grijpen als niemand keek. Hij stal ze allemaal, en ook een brandmerk, en vloog door het rookgat het longhouse uit. Zodra Raaf buiten was, hing hij de zon aan de hemel. Het maakte zoveel licht dat hij ver kon vliegen naar een eiland in het midden van de oceaan. Toen de Zon onderging, bevestigde hij de Maan aan de hemel en hing de sterren op verschillende plaatsen rond. Bij dit nieuwe licht bleef hij vliegen, het zoete water en het brandmerk van vuur dat hij had gestolen met zich meevoerend.
Hij vloog terug over het land. Toen hij de juiste plaats had bereikt, liet hij al het water vallen dat hij had gestolen. Het viel op de grond en werd daar de bron van alle zoetwaterstromen en meren in de wereld. Toen vloog Raaf verder, met het brandmerk in zijn snavel. De rook van het vuur blies over zijn witte veren en maakte ze zwart. Toen zijn snavel begon te branden, moest hij de vuurbrand laten vallen. Het sloeg tegen rotsen en verstopte zich daarin. Dat is de reden waarom, als je twee stenen tegen elkaar slaat, er vonken van vuur uitvallen.
Raven’s veren zijn nooit meer wit geworden nadat ze zwart waren geworden door de rook van het vuurbrand. Daarom is Raaf nu een zwarte vogel.
Andere opmerkelijke verhalen vertellen over de Raaf die de zon steelt en weer vrijlaat, en over de Raaf die de eerste mensen uit een mosselschelp verleidt. Een ander verhaal gaat over de Kwakiutl of Kwakwaka’wakw van Brits Columbia die de placenta van jongens blootstelden aan raven om toekomstige profetische visioenen aan te moedigen, waardoor de raaf geassocieerd werd met profetie, vergelijkbaar met de tradities in Scandinavië.
In één legende transformeerde Raaf zichzelf in een dennennaald die wordt ingeslikt door de ongetrouwde dochter van de eigenaar van de doos met daglicht, die vervolgens zwanger wordt en in vermomming Raaf baart.
Siberië, Noord-AziëEdit
De raafgod of geest Kutcha (of Kutkh, (Кутх)) is belangrijk in de sjamanistische traditie van de Koryaks en andere inheemse Chukotko-Kamchatkan volkeren van het Russische Verre Oosten.
Kutcha wordt van oudsher door verschillende volkeren in verschillende gedaanten vereerd en komt in vele legenden voor: als sleutelfiguur in de schepping, als vruchtbare voorvader van de mensheid, als machtige sjamaan en als bedrieger. Hij is een geliefd onderwerp van de animistische verhalen van het Tsjoektsjen-volk en speelt een centrale rol in de mythologie van de Koryaks en Itelmens van Kamtsjatka. Veel van de verhalen over Kutkh lijken op die over de Raaf bij de inheemse volkeren van de Noordwestkust van de Stille Oceaan, hetgeen wijst op een lange geschiedenis van indirect cultureel contact tussen Aziatische en Noord-Amerikaanse volkeren.
Twee raven of kraaien, die in de strijd boven het hoofd van de krijger vliegen, symboliseerden in de Yakoetische mythologie de Ilbis Kyyha en Ohol Uola, twee boze geesten van oorlog en geweld. Sommige andere goden of geesten in het yakoet sjamanisme, waaronder Uluu Suorun Toyon en Uluutuar Uluu Toyon, worden beschreven als “grote raaf van bewolkte hemel”.
Geef een antwoord