Coyote

Coyote

Canis latrans

Living with Coyotes

Achtergronden: Coyotes kwamen oorspronkelijk niet voor in Connecticut, maar hebben hun verspreidingsgebied de laatste 100 jaar oostwaarts uitgebreid van de westelijke vlakten en het middenwesten van de Verenigde Staten, via Canada naar het noordoosten en de staten van het midden van de Atlantische Oceaan. Coyotes werden voor het eerst in Connecticut gemeld in het midden van de jaren vijftig. In de volgende 10 jaar kwamen de meeste meldingen van coyotes uit het noordwesten van Connecticut. Uiteindelijk breidden de coyotes hun verspreidingsgebied uit over de hele staat en maken ze nu deel uit van het ecosysteem van Connecticut. De coyote is een diersoort die zich heeft aangepast aan door de mens verstoorde omgevingen en kan gedijen in de nabijheid van dichtbevolkte gebieden.

Bereik: Oorspronkelijk een bewoner van de westelijke vlakten van de Verenigde Staten, komt de coyote nu voor van Alaska zuidwaarts tot in Centraal-Amerika en oostwaarts van de Atlantische provincies tot in het zuidoosten van de Verenigde Staten.

Beschrijving: Een typische coyote lijkt op een kleine, slungelige Duitse herder, maar verschillende kenmerken onderscheiden hem van een hond. Coyotes zijn meestal slanker en hebben brede, spitse oren; een lange, spits toelopende snuit; gele ogen; slanke poten; kleine voeten; en een rechte, borstelige staart die laag bij de grond wordt gedragen. De vacht is meestal grijs met een crèmekleurige of witte onderzijde, maar de kleuring is variabel bij individuen met een blonde, roodachtige en houtskoolkleurige vacht. De kleur van de vacht varieert niet tussen de geslachten. De meeste coyotes hebben donkere haren op de rug en een zwart getipte staart, die een zwarte vlek aan de basis heeft, die een kenmerkende geurklier bedekt. Niet alle coyotes hebben echter de zwarte tekening.

De oostelijke coyote is groter dan zijn westelijke tegenhanger. De meeste volwassenen zijn ongeveer 48-60 inch lang van neus tot staart en wegen tussen de 30 en 50 pond, waarbij de mannetjes meestal meer wegen dan de vrouwtjes.

Habitat en Dieet: Coyotes zijn opportunistisch en gebruiken een verscheidenheid aan habitats, met inbegrip van ontwikkelde gebieden zoals beboste voorsteden, parken, stranden, en kantoorparken. Hun vermogen om te overleven en hun voordeel te doen met voedselbronnen in en rond deze “door de mens gecreëerde” leefgebieden heeft geleid tot een toename van het aantal waarnemingen van coyotes en daarmee samenhangende conflicten. Het dieet van een coyote bestaat voornamelijk uit muizen, bosmarmotten, eekhoorns, konijnen, herten, sommige vruchten, aas en, indien beschikbaar, afval. Sommige coyotes azen ook op kleinvee, gevogelte en kleine huisdieren. In Connecticut zijn huisdieren zonder toezicht, vooral buitenkatten en kleine honden (minder dan 25 pond) kwetsbaar voor aanvallen van coyotes.

Levensgeschiedenis: Coyotes zijn monogaam. Het mannetje en het vrouwtje houden gewoonlijk gedurende meerdere jaren een paarband in stand. In Connecticut is het broedseizoen van januari tot maart, en de draagtijd is ongeveer 63 dagen. Hoewel volwassen dieren hun eigen hol kunnen graven, vergroten ze vaak een verlaten hol van een bosmarmot of vos. De jongen worden in de lente geboren (april tot half mei), en de grootte van de nesten varieert van 1 tot 12 jongen; het gemiddelde in Connecticut is 7. Beide ouders zorgen voor de jongen en zullen ze gemakkelijk verplaatsen als ze worden gestoord. De jongen worden gespeend als ze ongeveer 6 tot 8 weken oud zijn en beginnen te foerageren en te jagen met de volwassenen als ze 8 tot 13 weken oud zijn.

De familiegroep valt gewoonlijk uiteen in de herfst of het begin van de winter als de jongen zich verspreiden. Jonge coyotes kunnen lange afstanden afleggen op zoek naar nieuwe territoria, waardoor deze soort een snelle mogelijkheid tot kolonisatie heeft. Hoewel bijna volgroeid in hun negende maand, kunnen oostelijke coyotes zich pas voortplanten als ze bijna 2 jaar oud zijn.

Intressante feiten: Oostelijke coyotes zijn over het algemeen groter in omvang dan hun westelijke tegenhangers. Recent genetisch onderzoek heeft de grotere omvang van de oostelijke coyote toegeschreven aan kruisingen met Canadese grijze wolven.

Coyotes zijn biologisch in staat om zich voort te planten met gedomesticeerde honden, hoewel ze dat vanwege verschillende barrières zelden doen. Zo zijn zowel mannelijke als vrouwelijke coyotes slechts gedurende een korte periode van het jaar vruchtbaar. Ook overleven jonge coyotes zelden omdat mannelijke huishonden die met vrouwelijke coyotes paren niet bij haar blijven om te helpen bij de ouderlijke zorg. De nakomelingen van een coyote/gedomesticeerde hond paring zijn vaak onvruchtbaar.

Coyotes gebruiken een verscheidenheid van vocalisaties om met elkaar te communiceren. Brullen, gillen en hoge kreten zijn het meest bekend, maar ze blaffen, grommen, jammeren en piepen ook. Familiegroepen die eenstemmig jammeren kunnen de illusie wekken van een dozijn of meer die samen optreden. Coyotes worden het vaakst gehoord rond zonsopgang en zonsondergang. Ze kunnen echter op elk moment van de dag of nacht reageren op sirenes en brandalarm.

De sociale eenheid van een coyote bestaat uit het volwassen paar en hun jongen; ze kunnen alleen, in paren, of in groepen van drie of meer worden aangetroffen. Gekoppelde paren onderhouden territoria die zijn voorzien van geurmarkeringen en worden verdedigd tegen andere coyotes en vossen.

De gehoor-, gezichts- en reukzin van een coyote zijn goed ontwikkeld.

Coyotes rennen normaal gesproken 25 tot 30 mijl per uur, maar kunnen 35 tot 40 mijl per uur rennen als ze worden achtervolgd. Het zijn ook sterke zwemmers.

Leven met coyotes

Naarmate coyotes algemener zijn geworden, is de publieke bezorgdheid over coyotes die huisdieren en mensen, vooral kinderen, aanvallen, toegenomen. Hoewel sommige coyotes in de buurt van mensen brutaal gedrag kunnen vertonen, is het risico dat een coyote een mens aanvalt uiterst klein. Dit risico kan toenemen als coyotes opzettelijk worden gevoerd en dan leren om mensen met voedsel te associëren.

Coyotes zullen huisdieren aanvallen en doden, vooral katten en kleine honden (minder dan 25 pond). De beste manier om huisdieren te beschermen is ze niet vrij te laten rondlopen. Katten moeten binnenshuis worden gehouden, vooral ’s nachts, en kleine honden moeten altijd aangelijnd zijn en onder streng toezicht staan. Het plaatsen van een kennel of coyote-proof omheining is een langetermijnoplossing om huisdieren te beschermen. Bovendien moeten huiseigenaren andere bronnen van aantrekkingskracht voor coyotes elimineren, waaronder voedsel voor huisdieren dat buiten wordt achtergelaten, tafelresten op composthopen, en rottend fruit onder fruitbomen.

Coyotes vallen allerlei soorten vee aan, maar schapen en pluimvee lopen het meeste risico. Coyotes vormen weinig gevaar voor paarden en runderen. De kans op een aanval door een coyote kan worden verkleind door vatbaar vee en gevogelte ’s nachts op te sluiten. Sommige omheiningen sluiten coyotes doeltreffend uit, maar vergen zorgvuldig onderhoud. Waakhonden zijn met succes ingezet om het aantal aanvallen door coyotes te verminderen. Als preventieve maatregel is het sterk aan te bevelen om dood pluimvee en vee te verwijderen en op de juiste manier af te voeren. In de open lucht achtergelaten kadavers kunnen coyotes aantrekken, waardoor ze vaker in contact komen met levende dieren. Veehouders kunnen gebruik maken van vallen of schieten om coyotes die hun dieren hebben aangevallen te verwijderen.

Coyotes die in de buurt van huizen of in woonwijken worden gezien, vormen zelden een bedreiging voor de veiligheid van mensen. Coyotes zijn talrijk in heel Noord-Amerika, maar slechts een zeer klein aantal aanvallen op mensen zijn ooit gemeld. Zoals veel dieren, kunnen coyotes gewend raken aan gebouwen en menselijke activiteit.

NOOIT coyotes voeren! Plaats GEEN voedsel buiten voor zoogdieren. Huiseigenaren moeten alle voedselbronnen die aantrekkelijk kunnen zijn voor coyotes verwijderen. Ruim vogelzaad onder voederbakken, voer voor huisdieren en gevallen fruit op. Zet afval en compost vast in dierveilige containers.

U kunt proberen coyotes af te schrikken door harde geluiden te maken (schreeuwen, luchthoorn, of met potten en pannen slaan) en agressief te handelen (bijv. met uw armen zwaaien, stokken gooien, spuiten met een tuinslang). Huiseigenaren moeten zich realiseren dat als ze in de buurt van geschikt leefgebied wonen, omheining de enige methode kan zijn om coyotes volledig uit de buurt van huizen te houden. In zeldzame gevallen kunnen pogingen om coyotes te verwijderen gerechtvaardigd zijn.

Coyotes zijn het meest actief ’s nachts, maar kunnen ook overdag actief zijn, vooral tijdens de opgroeiperiode van de jongen en de langere zomerdagen. Dagactiviteit alleen is geen indicatie voor rabiës. Coyotes lijken weinig gevoelig te zijn voor de wasbeerstam of de mid-Atlantische stam van rabiës die in Connecticut voorkomt. Coyotes zijn wel gevoelig voor stammen van rabiës die elders in Noord-Amerika voorkomen en voor andere veel voorkomende hondenziekten, zoals hondendistemper. Sarcoptische schurft, een parasitaire ziekte, kan grote aantallen coyotes treffen, vooral als de populatie dicht is en de kans op overdracht groot. In Connecticut worden ook veel coyotes op de weg gedood door auto’s.

Het is legaal om coyotes in Connecticut te vangen en te bejagen. Jagers en vallenzetters zijn verplicht zich aan strenge wetten en regels te houden. Jagers en vallenzetters zijn verplicht om coyote pelzen te melden en te merken voordat ze worden verkocht, gelooid of gemonteerd. Van 1 december tot en met 31 januari zijn er speciale bepalingen voor het gebruik van landuitzettingen voor het vangen van coyotes op particulier land. Meer informatie over de jacht- en vangstseizoenen voor coyotes is te vinden in de Connecticut Hunting and Trapping Guide.

De informatieve serie technische bijstand wordt voor 75 procent gefinancierd door de Federal Aid to Wildlife Restoration – Pittman-Robertson (P-R) Program. Het P-R-programma wordt gefinancierd via een accijnsheffing op de verkoop van sportvuurwapens, munitie en boogschietuitrusting. De resterende 25 procent van de financiering wordt gematcht door de Connecticut Wildlife Division. (herzien. 2/2009)