Bowsite.com

Hunter Comments

Don Bellusci 4405 Baughman Mill rd Lineboro Md. 21102

Broad Mouth Canyon Ranch PO. Box 472 Firth ID.

Geachte Mr. Jones;

Terwijl ik hier op mijn vlucht naar huis zit, denk ik terug aan mijn jacht op de Black Foot Mountain ranch. Ik heb er over nagedacht of ik u over mijn ervaring zou schrijven, aangezien er weinig te winnen valt met het uiten van mijn ongenoegen over mijn jacht van 10 september 2007. Eén ding staat vast: niets wat ik zeg zal het verleden veranderen. Maar door mijn jacht te beschrijven kan ik het tenminste kwijt en hoef ik het niet aan mijn vrouw te laten horen.

Ik kwam aan in Idaho Falls en werd onmiddellijk begroet door Maurice, een zeer aardige en spraakzame heer. Maurice hielp me mijn koffers in zijn truck te laden en we gingen op weg naar de ranch, niet nadat we eerst gestopt waren bij de watervallen waarnaar de stad genoemd is.

Eenmaal in het kamp werd ik hartelijk begroet door de andere jagers die al gearriveerd waren, en ook door een aantal gidsen en de kok. Ik kreeg snel mijn slaapvertrekken te zien en werd geïnstalleerd. Eenmaal gesetteld gingen we verder met je oriëntatie gevolgd door het invullen van de vrijgave overeenkomst en de jachtvergunning. Dit is waar de reis begint.

Nou, dit werpt meteen een donkere wolk over mijn jacht. Nu maak ik me zorgen over het moeten overleggen van een aankoopbewijs, contact opnemen met mijn vrouw, navraag doen bij de bank, enz. Ik was wakker om 3:00 ’s nachts zorgen te maken over wat te doen aan deze kwestie. Gingen ze me weerhouden van jagen, moest ik een nieuwe cheque uitschrijven? Ik kon er niets aan doen dat ik me hier de hele dinsdag zorgen over maakte, totdat ik eindelijk via een gesprek over de radio hoorde dat het verholpen was. Dinsdagmorgen na drie uur wakker te zijn geweest maakte ik me klaar voor de jacht van die dag, at mijn ontbijt en wachtte op een lift naar het park. Eindelijk arriveerde de Mule en Chase, zijn klanten, Ron en ik gingen op jacht. Na een late start was er nog genoeg licht en bijna onmiddellijk toen we het park binnenkwamen zagen we een grote stier. Aangezien ik op een management stier aan het jagen was, was dit van weinig belang voor mij. Wat de klanten van Chase betreft, waarvan er maar één aan het jagen was, hij wilde niet schieten na slechts twintig minuten van zijn jacht. Desondanks stond Chase erop dat ze de stier beter zouden bekijken en zij gingen op pad om te proberen hem te spotten terwijl Ron en ik in de Mule wachtten. Na ongeveer twintig minuten kwamen ze terug en gingen we verder naar ons jachtgebied. Wat ik niet wist, totdat ik tijdens het diner met Chases cliënt sprak, was dat er ook een managementstier bij die trofee was. Waarom was mij niet verteld en toegestaan om op die stier te jagen? Ron en ik hebben de rest van de ochtend gejaagd en hebben maar één stier gezien op 600 meter afstand. Die was niet te herkennen. Terug naar het kamp voor de lunch en we wachten en wachten tot bijna 17:00 uur. Eindelijk komt de Mule opdagen en we verlaten het kamp voor een rit van meer dan dertig minuten naar het einde van het park. Het is nu bijna 6:00 uur en we beginnen aan onze jacht. Niet lang na de jacht horen we twee schoten en nemen aan dat Chases cliënt gescoord heeft. Ron en ik gaan rustig terug in de richting van de Mule en besluiten ons op te stellen op een rots boven een goede oversteekplaats. We zijn er nog maar vijf minuten als Ron zegt dat Chase een stier heeft, we kunnen beter kijken of hij hulp nodig heeft en we verlaten de stand en gaan in zijn richting. Mijn vraag is nu, hoe zit het met mijn jacht en waarom moet ik mijn jacht opofferen? Ik zie geen dieren zoals het nu is. Terwijl we in de richting van Chase gaan horen we hem fluiten en een grote stier antwoordt hem. Onmiddellijk verschijnt de stier en Chase’s cliënt laat hem vallen. Chase’s cliënt had nog niet eerder geschoten en we verspilden het eerste deel van mijn avond jacht. Met de stier op de grond begonnen Ron en ik terug het bos in te gaan. Na een korte afstand realiseerde ik me dat ik in de opwinding mijn boog op de stoel had laten liggen en keerde terug om mijn wapen te pakken. We realiseerden ons dat we een voertuig hadden met vier zitplaatsen, vijf volwassen mannen en een stier van 800 pond, die er allemaal niet in pasten. Er werd besloten dat iemand terug moest gaan naar het kamp en dan terug moest gaan voor het dier. Ron reed met een van Chase’s klanten voorin en ik zat achterin, waardoor mijn avondjacht effectief eindigde. Op de terugweg naar het kamp reed Ron overdreven snel over zeer ruw terrein toen hij een grote bult in de weg raakte, waardoor ik uit mijn stoel omhoog kwam en met mijn hoofd tegen de rolbeugel sloeg. Onmiddellijk kreeg ik hoofdpijn, een grote knobbel, klemde mijn nek en maakte me behoorlijk duizelig. Toen we terugkwamen in het kamp vertelde ik Kent mijn verhaal, nam toen een aantal Advill en ging rusten omdat ik nog steeds duizelig en gedesoriënteerd was. Ik moet je zeggen dat ik nu zo van streek ben over wat er gebeurd is, dat als ik naar het kamp was gereden, ik meteen naar huis zou zijn gegaan.

De volgende morgen, beseffend dat de kans om met een boog in de buurt van een management stier te komen klein tot nihil was, om nog maar te zwijgen van het zien van een management stier, besloot ik te jagen met een geweer. De ochtendjacht leverde drie stieren op. De eerste stier was op 250 yds. Maar door de schittering van de zon en de slechte optiek van de gids kon niet worden vastgesteld wat de stier was, management of anderszins. De tweede stier werd slechts vluchtig gezien en de derde stier was een trofee die later door Tom’s klant werd meegenomen. Daarna bleven we doelloos rondkijken in hetzelfde gebied, steeds maar weer. Ik vroeg Ron waarom we de eerste stier niet konden volgen om hem beter te kunnen zien. Ron zei dat er misschien iemand anders aan de andere kant van de bergkam was en dat we dat niet konden. Uiteindelijk beklommen we de heuvel in de richting van waar we Tom’s klant eerder hadden horen schieten en zagen Tom met een neergeschoten stier. We ontmoetten Tom en omdat Kent de muilezel had meegenomen om het dier op te halen, namen we hun paarden mee om meer terrein te kunnen bestrijken en mogelijk de hele dag op pad te kunnen blijven ter voorbereiding op de avondjacht. Dat werkte niet. Blijkbaar heeft Ron wat knieklachten en doet paardrijden hem pijn. Dus terug naar het kamp. In het kamp eten we lunch en wachten en wachten en wachten. Een van de andere jagers vroeg me waarom ik niet in het veld was, het is al laat, ja ik weet het. Ik vroeg Ron wanneer we er op uit zouden gaan en hij zei dat we moesten wachten tot Kent terugkwam met de muilezel.

Tot nu toe is mijn jacht op zijn best slecht geweest en ik denk dat ik waarschijnlijk met lege handen naar huis ga. Mijn humeur is erg laag en ik heb absoluut geen plezier.

Ik zat voorin met m’n gordel om, de telescoop op schoot en m’n geweer in m’n rechterhand. Omdat ik in een ongemakkelijke positie zat, zette ik mijn geweer op terwijl ik nog steeds in de muilezel zat en keek even naar de stier. Hij was maar 100 meter weg en heel goed te zien. Ik dacht even dat ik dit dier niet ging nemen. Hij is niet volwassen, voldoet slechts aan een vijf bij vijf als je stickerpunten meetelt en geen enkele uitdaging. Ik dacht na over wat garantie betekende en een gesprek dat ik hoorde met Chase en zijn cliënt waarin garantie werd uitgelegd, per definitie als je een kans hebt op een stier in je klasse en je neemt hem niet, zo eindigt je garantie. Ik dacht aan een gesprek dat ik op de radio had gehoord over een mogelijk probleem met het slachten van een dier op de dag van de slachting en als ik nu niet schiet, ga ik waarschijnlijk met lege handen naar huis, bovenop een waardeloze reis. Omdat ik het muildier niet kon verlaten, maakte ik de kamer klaar en schoot op de stier.

Ik voelde geen opwinding, geen gevoel van vervulling, meer nog ik voelde wroeging, want dit was geen jagen, dit was nemen.

Rulon, ik jaag al sinds m’n negende en ik heb nog nooit zo’n afkeer gehad van het oogsten van een dier als nu.

Nu ik het einde van mijn reis nader vraag ik me af waarom mijn klantenservice zo slecht was. Waarom de service die ik kreeg zoveel minder was dan die van de andere jagers. Waarom ik bij de minst ervaren gids terecht kwam, waarom we altijd te laat in het veld waren en waarom beloftes niet werden nagekomen. Ik vraag me af of dit een bait and switch zwendel was. Ik had overwogen om te upgraden, maar ik zag niet eens een stier van de klasse 340 om te upgraden. Ik kan het niet helpen, maar denk dat als ik 10 of 14K had uitgegeven, ik een betere jacht zou hebben gehad.

Rulon, ik heb op verschillende groot wild jacht, sommige goed, sommige niet zo goed, maar dit is veruit de slechtste jacht die ik tot nu toe heb meegemaakt.

Ik zou een antwoord op prijs stellen of tenminste een bevestiging dat je deze brief hebt gelezen.

Werd de outfitter op de hoogte gebracht van de problemen? – JA