Beheer van het stroomgebied van de Ebro: Past, present and future

Het stroomgebied van de Ebro (85.500 km2 in het noorden van Spanje) wordt gekenmerkt door een uitgesproken ruimtelijke heterogeniteit van zijn geologie, topografie, klimatologie en landgebruik. In de loop van deze eeuw werden vele stuwmeren (138, totale wateropslagcapaciteit 6.837 hm3) en kanalen aangelegd voor irrigatie van de landbouw, elektriciteitsproductie en huishoudelijk gebruik. Nu is irrigatie toegestaan op 778.284 ha. Er zijn ook 40 aquacultuursystemen die 35% van de totale Spaanse forelproductie produceren. De monding van de Ebro-rivier (een deltagebied van 320 km2) is zeer productief voor landbouw en visserij. Industriële activiteiten zijn gelokaliseerd in de noordwestelijke en centrale delen van het bekken, waardoor de waterkwaliteit in het fluviale systeem laag is. Verzilting van land en rivierwater treedt op in het centrale deel, als gevolg van zoutoplossing, afspoeling van geïrrigeerde velden en grondwateronttrekking. Het huidige beheer valt onder de verantwoordelijkheid van verschillende administratieve instanties. Een speciaal agentschap is verantwoordelijk voor de controle en distributie van water. Onlangs is een nieuw beheersplan opgesteld met als hoofddoel te voldoen aan de vraag naar water, die wordt geraamd op 7.000 hm3 jr-1 (18.200 hm3 jr-1 is het geraamde beschikbare water). Het grootste deel hiervan is afkomstig van de landbouw voor irrigatie (6.310 hm3 jr-1), menselijk gebruik (313 hm3 jr-1) en industriële activiteiten (414 hm3 jr-1). Er is ook water nodig uit andere stroomgebieden. Voor het jaar 2015 wordt de totale vraag naar water in het Ebrobekken geraamd op 10 771 hm3 jr-1, waarbij voor de drie belangrijkste vormen van watergebruik dezelfde verhoudingen worden aangehouden als voorheen. In de toekomst moeten waterbesparing en -recycling worden geïntegreerd in het beheer van het stroomgebied als onderdeel van een strategie om water te verdelen naargelang van het bestaande en potentiële gebruik in het stroomgebied en om land- en watergebruik te bevorderen en aan te passen aan de beschikbaarheid van de hulpbronnen, met inbegrip van inter-jaarlijkse klimaatschommelingen, en om natuurlijke habitats in stand te houden.