Atlantoaxial Instability Treatment

De chirurgische behandeling voor Atlantoaxiale instabiliteit, wanneer deze zich alleen manifesteert zonder occipitocervicale instabiliteit, bestaat voornamelijk uit een posterieure fusie van de eerste halswervel (C1 of Atlas) en de tweede halswervel (C2 of Axis).

In de Axis zijn pedikelschroeven gewoonlijk de eerste keuze, hoewel, afhankelijk van de anatomie van de patiënt, plaatsing van isthmische schroeven kan worden overwogen. Atlas’ schroeven worden meestal in de laterale massa geplaatst. Atlas- en asschroeven worden aan weerszijden verbonden door laterale staven die het geïnstrumenteerde fusiesysteem verenigen. In de meeste gevallen is het handig om bottransplantaat te plaatsen, meestal autoloog, afkomstig van de crista iliaca of van de eigen rib van de patiënt. In de gevallen waarin het niet mogelijk is autoloog bottransplantaat te verkrijgen, kan ook heteroloog transplantaat (kunstbot) worden gebruikt.

Wanneer Atlantoaxiale instabiliteit optreedt samen met craniocervicale instabiliteit, ook bekend als occipitocervicale instabiliteit (d.w.z. instabiliteit ook aanwezig tussen schedel en eerste halswervel of Atlas), dan moet fusie bestaan uit het toevoegen van een fixatie aan het schedelbot door middel van occipitale of condylaire schroeven, hetgeen ons als geheel een C0 -C1-C2 posterieure fusie zou geven.

De persoonlijke evaluatie van elk geval is altijd nuttig omdat het zeer belangrijk is dat afwijkingen van de anatomie van de wervelslagader worden uitgesloten evenals de mogelijke anatomische verschillen betreffende de indeling en de afmetingen van de wervelpedikels, laterale massa’s en andere botelementen.

Na de preoperatieve analyse van de Magnetic Resonance Imaging (MRI) en CT-scan van elke patiënt, voeren wij een dunne preoperatieve CT uit die gericht is op de neuronavigatie die tijdens de operatie zal worden uitgevoerd. Vóór de operatie maken wij een chirurgische planning van de intraoperatieve neuronavigatie om de trajecten van de schroeven en de speciale anatomische disposities van de structuren te bevestigen. Het is ook belangrijk om de bijkomende ziekten of comorbiditeiten te kennen en te evalueren die vaak voorkomen bij patiënten die lijden aan Ehler Danlos, zoals POTS, Mast Activation Syndrome, hartafwijkingen … enz. Dit wetende kan men anticiperen op eventuele problemen in de postoperatieve periode.

Eenmaal in de operatiekamer, wordt de operatie uitgevoerd onder algehele anesthesie, met neurofysiologische monitoring (SSEP – somatosensorische evoked potentials), neuronavigatie begeleiding en intra-operatieve fluoroscopie begeleiding. Zo controleren wij het ruggenmerg en de zenuwen (craniaal en cervicaal) om mogelijke schade aan deze belangrijke structuren te voorkomen. De hulp bij de neuronavigatie leidt ons door de hele operatie heen, en vermindert dus de risico’s bij het plaatsen van de schroeven voor de fusie (maar neemt ze niet weg). Zowel neurofysiologische bewaking als neuronavigatiebegeleiding zijn veiligheidsmaatregelen voor de patiënt.

Postoperatief verblijft de patiënt 1 dag op de ICU-afdeling en daarna op de neurochirurgische afdeling. Het postoperatieve verblijf in het ziekenhuis duurt gewoonlijk ongeveer 7 dagen. Wakker worden en lopen begint op de tweede dag na de operatie. Na het ontslag uit het ziekenhuis controleren de artsen de patiënten gewoonlijk ten minste eenmaal per week poliklinisch om na te gaan of alles in orde is voordat zij naar huis terugvliegen; daarom wordt aanbevolen om na het ontslag 10-15 dagen in Barcelona te blijven.

Bronnen:

-Dr. Vicenç Gilete, MD, Neurochirurg & Wervelkolomchirurg.

-Mummaneni PV, Haid RW. Atlantoaxiale fixatie: overzicht van alle technieken. Neurol India. 2005 Dec;53(4):408-15. Review.

Last Update

Telefoon: +34 93 220 28 09 [email protected]