A comprehensive review of opioid-induced hyperalgesia

Opioid-induced hyperalgesia (OIH) wordt gedefinieerd als een toestand van nociceptieve sensitisatie veroorzaakt door blootstelling aan opioïden. De aandoening wordt gekenmerkt door een paradoxale respons waarbij een patiënt die opioïden krijgt voor de behandeling van pijn in feite gevoeliger kan worden voor bepaalde pijnprikkels. Het type pijn dat wordt ervaren kan hetzelfde zijn als de onderliggende pijn of kan anders zijn dan de oorspronkelijke onderliggende pijn. OIH lijkt een duidelijk, definieerbaar en karakteristiek fenomeen te zijn dat het verlies van werkzaamheid van opioïden bij sommige patiënten zou kunnen verklaren. Bevindingen over de klinische prevalentie van OIH zijn niet beschikbaar. Echter, verschillende observationele, cross-sectionele en prospectieve gecontroleerde trials hebben de expressie en de potentiële klinische betekenis van OIH bij mensen onderzocht. De meeste studies zijn uitgevoerd met gebruikmaking van verschillende cohorten en methodologieën met gebruikmaking van voormalige opioïd verslaafden op methadon onderhoudstherapie, perioperatieve blootstelling aan opioïden bij patiënten die een operatie ondergingen, en gezonde menselijke vrijwilligers na acute blootstelling aan opioïden met behulp van experimentele pijntesten bij mensen. Het precieze moleculaire mechanisme van OIH, hoewel nog niet begrepen, varieert aanzienlijk in de basiswetenschappelijke literatuur, evenals in de klinische geneeskunde. Over het algemeen wordt gedacht dat het het resultaat is van neuroplastische veranderingen in het perifere en centrale zenuwstelsel (CZS) die leiden tot sensibilisatie van pronociceptieve paden. Hoewel er vele mechanismen voor OIH zijn voorgesteld, zijn 5 mechanismen waarbij het centrale glutaminerge systeem, spinale dynorfines, descenderende facilitatie, genetische mechanismen, en verminderde heropname en versterkte nociceptieve respons betrokken zijn, beschreven als de belangrijke mechanismen. Hiervan wordt het centrale glutaminerge systeem als de meest gangbare mogelijkheid beschouwd. Een andere is de hypothese dat N-methyl-D-aspartaat (NMDA) receptoren bij OIH activering, remming van het glutamaat transporter systeem, facilitatie van calcium gereguleerde intracellulaire proteïne kinase C, en cross talk van neurale mechanismen van pijn en tolerantie omvatten. Artsen moeten OIH vermoeden wanneer het effect van een opioïdbehandeling lijkt af te nemen in afwezigheid van ziekteprogressie, vooral wanneer dit wordt aangetroffen in de context van onverklaarde pijnmeldingen of diffuse allodynie die geen verband houdt met de oorspronkelijke pijn, en toenemende pijnniveaus bij toenemende doseringen. De behandeling bestaat uit het verlagen van de opioïdendosering, het afbouwen ervan, of het aanvullen met NMDA-receptormodulatoren. Dit uitgebreide overzicht behandelt terminologie en definitie, prevalentie, het bewijs voor mechanisme en fysiologie met analyse van verschillende factoren die leiden tot OIH, en effectieve strategieën voor het voorkomen, omkeren, of beheren van OIH.