9 Sarah Kay gedichten om te delen met iemand die je het gevoel geeft

Voor als je weet dat je pijn hebt, gelukkig bent, in de war, zo verliefd bent en zoveel dingen te zeggen hebt dat poëzie de enige manier is om verder te komen.

“Liefde is niet wie je verwachtte, liefde is niet wie je kunt voorspellen. Misschien is de liefde in New York City, al slapend; jij bent in Californië, Australië, klaarwakker. Misschien is de liefde altijd in de verkeerde tijdzone. Misschien is de liefde niet klaar voor jou. Misschien ben jij niet klaar voor de liefde. Misschien is de liefde gewoon niet het trouwtype. Misschien is de volgende keer dat je de liefde ziet twintig jaar na de scheiding, de liefde is nu ouder, maar nog net zo mooi als je je herinnerde. Misschien is de liefde er maar voor een maand. Misschien is de liefde er voor elk vuurwerk, elk verjaardagsfeestje, elk ziekenhuisbezoek. Misschien blijft de liefde, misschien kan de liefde dat niet. Misschien zou liefde dat niet moeten doen.

Love arrives exactly when love is supposed to,
And love leaves exactly when love must.
Wanneer de liefde arriveert, zeg dan: “Welkom. Maak het u gemakkelijk.”
Als de liefde weggaat, vraag haar dan de deur achter haar open te laten.
Zet de muziek uit, luister naar de stilte, fluister,
“Dank u voor uw komst.””

Bekijk het volledige gedicht hier.

Het type

“Besteed geen tijd met je af te vragen of je het type vrouw bent dat mannen pijn zal doen
Als hij je achterlaat met een autoalarmhart, leer je mee te zingen
Het is moeilijk om te stoppen van de oceaan te houden
Zelfs nadat hij je hijgend heeft achtergelaten, zoutig
Dus vergeef jezelf voor de beslissingen die je hebt genomen
Degene die je nog steeds fouten noemt als je ze ’s avonds instopt

En weet dit:
Weet dat jij het soort vrouw bent dat een plek zoekt om de jouwe te noemen
Laat de standbeelden afbrokkelen
Jij bent altijd de plek geweest
Jij bent het soort vrouw dat het zelf kan bouwen
Je bent geboren om te bouwen”

Bekijk het volledige gedicht hier.

Still Here

“They can give us all they got
But they won’t destroy us not as long as I’m still here
I’ve walked these shoes until they’re thin
I’ve wandered de halve wereld rondgezworven en weer terug
The road is long the night is cold when I’m out there on my own
Your face lit by the hallway lamp is how I know I’m home
Still here, still here”

Bekijk het volledige gedicht hier.

Steiger

“Ik heb geleerd dat dingen niet gebeuren en dan verdwijnen.
Als ze eenmaal gebeuren, zijn ze er nog steeds.
En je kunt verdergaan en ze vergeten, maar ze bestaan nog steeds ergens.
Dus hoe ver je ze ook achter je laat, ze wachten daar nog steeds op je.
Dit is het huis waarin ik ben opgegroeid, maar het is niet mijn thuis.
En zonder die steiger hebben deze muren het moeilijk om op eigen benen te staan.”

Bekijk hier het volledige gedicht.

Private Parts

“Er was geen geheim dat ik hem niet vertelde, er was geen moment dat ik niet deelde.
We groeiden niet op, we groeiden in, als klimop omhullend,
elkaar vormend in perfecte yins en yangs.
We kusten met open monden, ademden zijn uitademing in mijn inademing.
We hadden onder water of in de ruimte kunnen overleven, alleen de adem inademend die we uitwisselden.

We spelden liefde, g-i-v-e, ik heb mijn lichaam nooit voor hem willen verbergen –
als ik dat had gekund, had ik het allemaal weggegeven met de rest van mij.
Ik wist niet dat het mogelijk was sommige dingen voor mezelf te bewaren.”

Bekijk het volledige gedicht hier.

Worst Poetry

“Ik weiger mijn woorden te laten zinken tot zo’n niveau van gruwel,
weiger me te onderwerpen aan “Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw, mijn poëzie zuigt en het is allemaal dankzij jou!” Maar je verandert mijn brein in brij en het is zo moeilijk om mijn gedachten niet te laten afdwalen
op momenten van belachelijke romantiek en irrelevante metaforen zoals-
Mijn tong en handen in de verfbus van mijn geest dopen,
spetter ik kleverige klodders van gedachten op de muur,
en dan toekijkend hoe de rest van de wereld mijn liefdesbabbel probeert te begrijpen,
ze komen met zwarte stiften en proberen de puntjes met elkaar te verbinden,
vormen door de mens gemaakte constellaties van mijn onzinnige gedachten…”

Bekijk het volledige gedicht hier.

Postkaarten

“Is er een woord voor het moment dat je touwtrekken wint,
wanneer het gewicht meegeeft en al dat extra touw naar je toe komt tuimelen?
Hoe je, ook al heb je gewonnen, toch nog modderige knieën en schrammen op je handen overhoudt? Is daar een woord voor? Ik wou dat dat er was.
Ik zou het gezegd hebben, toen we eindelijk samen alleen op je bank zaten,
geen van ons beiden nog iets te zeggen hadden.
Nog steeds stuur ik brieven de ruimte in,
in de hoop dat een postbode je ergens op het spoor komt,
en je herkent aan de beschrijvingen in mijn gedichten,
dat hij de stapel in je handen legt en je zegt,
“Er is een meisje dat je nog steeds schrijft. She doesn’t know how not to.””

Bekijk het volledige gedicht hier.

Dreaming Boy

“Toen ik je uiteindelijk vroeg of je misschien met jongens uit wilde, hield ik mijn adem in terwijl je er een lang, stil moment over nadacht.
“Ik heb er nog niet een ontmoet met wie ik uit zou willen,” zei je. “En op dit moment ben ik behoorlijk verliefd op jou, als dat goed is.”
En zomaar, verlangde ik niet naar taal die ik altijd dacht nodig te hebben.
En zomaar reikte een hand naar achteren in een verre droom en zei: “Kom op dan, we hebben een meisje te redden.”
Ik denk dat ik wil zeggen dat je me als een jongen laat voelen, als de jongen die ik altijd ben geweest.

Staonds klim ik in bomen en draag ik vrachtbroeken. Ik steel gebouwen en ik sticht vuren.
Als ik wakker word, lig ik gekruld op je rug, de gelukkigste grote lepel in mijn la.
Je bent naakt en zwaar ademend, de man van wie ik hou.
Ik houd je lichaam vast als het geschenk dat het is, en zink veilig weg in dromen.”

Bekijk hier het volledige gedicht.

Als ik een dochter zou krijgen

“Ze gaat leren dat dit leven je zal raken,
hard, in het gezicht, wachtend tot je weer opstaat zodat het je in de maag kan schoppen.
Maar de wind uit je lijf geslagen krijgen is de enige manier om je longen eraan te herinneren hoe lekker ze lucht vinden.
Er is hier pijn, die niet met pleisters of poëzie kan worden verholpen,
dus de eerste keer dat ze zich realiseert dat Wonder-vrouw niet komt,
zal ik ervoor zorgen dat ze weet dat ze de cape niet in haar eentje hoeft te dragen.
Omdat het niet uitmaakt hoe ver je je vingers strekt,
je handen zullen altijd te klein zijn om alle pijn op te vangen die je wilt genezen.
Geloof me, ik heb het geprobeerd.”

Bekijk het volledige gedicht hier.

P.S. Samen met de gedichten, deel je liefde voor Moeder Aarde door bomen te schenken aan degene die je het gevoel geeft – https://forestnation.com/shop/product-category/tree-gifts/love/ – we planten 10 bijpassende bomen voor elke boom die je schenkt!