64 Parishes

De courir de Mardi Gras (letterlijk Mardi Gras “lopen”) is een landelijke en minder bekende Cajun-tegenhanger van de stedelijke vieringen van Vette Dinsdag in steden als New Orleans en Lafayette. Voor de courir komen vermomde feestvierders voor zonsopgang bijeen op een vooraf bepaalde plaats, meestal de boerderij van een deelnemer. Zij vormen een gekostumeerde groep die te paard of met door tractoren getrokken aanhangers door een plattelandsgemeenschap trekt en buren, familieleden en vrienden oproept. De feestvierders spelen de dubbele rol van nar en bedelaar, zingen, dansen en halen komische capriolen uit in ruil voor “een kleine vette kip”, parelhoenders, rijst, worst, uien of reuzel – alle ingrediënten voor een gemeenschappelijke gumbo die later die avond wordt geserveerd. De kippen worden meestal levend geschonken, zodat de feestvierders de kippen en parelhoenders moeten achtervolgen en vangen. De traditie fungeert als een ritueel middel om de grenzen van de plattelandsgemeenschappen in het zuiden van Louisiana te creëren, in stand te houden en af te bakenen.

Rurale en stedelijke Mardi Gras-tradities

Hoewel de courir de Mardi Gras en de festiviteiten in New Orleans er heel verschillend uitzien, hebben ze dezelfde historische antecedent. Twee dagen voor de vastentijd in 1699 bracht de Frans-Canadese ontdekkingsreiziger Pierre Le Moyne d’Iberville dit Latijnse feest naar de Amerikaanse Golfkust toen zijn maritieme expeditie ontscheepte aan de monding van de Mississippi. De francofonen van Iberville’s commando sloegen hun kamp op op een plaats die de commandant “Pointe du Mardi Gras” (Mardi Gras Point) doopte.

Hoewel de historische details van Mardi Gras in het koloniale Louisiana vaag zijn, concludeerden de antropoloog Rocky Sexton en de musicoloog Harry Oster uit mondelinge geschiedenissen dat “Mardi Gras en Mardi Gras liederen halverwege de negentiende eeuw een al lang bestaande traditie waren”. Tegen het einde van de eeuw kende Louisiana ten minste twee verschillende varianten van Mardi Gras. In stedelijke gebieden, met name in New Orleans, organiseerde de Creoolse en Anglo-Amerikaanse elite optochten en bals, terwijl de arbeidersgemeenschappen van de Cajun in de zuidwestelijke prairies van Louisiana de landelijke courir vierden.

De courirviering werd gedomineerd door mannen totdat de Tweede Wereldoorlog de Mardi Grasloop op het platteland van Louisiana onderbrak. Toen de oorlog voorbij was, waren veel gemeenschappen traag om de lokale festivals weer op te zetten. Communautaire activisten zoals Paul Tate ijverden er echter voor om de traditie in Mamou en andere gemeenschappen nieuw leven in te blazen. In de jaren 1950 begonnen ook losjes georganiseerde groepen gemaskerde vrouwen over het platteland te zwerven in Pointe Noire, Eunice, Duralde, Basile en Tee Mamou, net als hun mannelijke tegenhangers – misschien een indirect gevolg van het feit dat vrouwen in de Tweede Wereldoorlog waren gaan werken.

Hoewel er ongeveer dertig versies van de courir de Mardi Gras bestaan, kunnen de vieringen worden onderscheiden door de manier waarop de deelnemers reizen. Terwijl sommige lopers te paard reizen, rijden anderen op wagens die door tractoren worden getrokken, en enkelen gebruiken een combinatie van paarden en wagens. Er zijn tochten met alleen mannen, alleen vrouwen, gemengde geslachten en – sinds kort – met alleen kinderen. Het gebruik van zwepen is misschien wel het opvallendste verschil tussen de feestvierders. Bij zweepslagenfeesten zoals in Tee Mamou, l’Anse LeJeune en Hathaway, hanteren de aanvoerders dikke, gevlochten jute zwepen om de orde te handhaven. Geleerden geloven dat het zweepritueel afstamt van een voorchristelijk festival dat bekend staat als Lupercalia, waarbij deelnemers langs omstanders renden en hen met een string van geitenhuid sloegen als een vruchtbaarheidsdemonstratie. In sommige courirs ondergaan de feestvierders de zweepslagen, die niet gewelddadig van aard zijn, gewillig. In andere courirs maken pogingen van de lopers om de zweep van de kapitein af te pakken deel uit van de traditie.

Zowel de vrouwelijke als de mannelijke courirs worden geleid door ongemaskerde mannelijke capitaines. De mannen dragen vaak een cowboyhoed of baseballpet en dragen vlaggen die hun autoriteit symboliseren. Capitaines treden op als bemiddelaars tussen de Mardi Gras lopers en de gemeenschap. In ruil voor het vermaak van de gemeenschap, zorgen zij voor de ingrediënten van de gumbo. Bovendien is het de verantwoordelijkheid van de capitaine om de huiseigenaren te verzekeren dat de feestvierders niet van hen zullen stelen of hun eigendommen zullen beschadigen.

Courir de Mardi Gras Kostuums

Kostuums variëren sterk van gemeenschap tot gemeenschap in overeenstemming met de plaatselijke gebruiken. Sommige deelnemers verkiezen mortierborden, bisschopsmutsen of in de handel verkrijgbare Halloweenmaskers te dragen, die alles voorstellen van monsters tot presidenten van de Verenigde Staten. Kapucijners, of kegelvormige hoeden, behoren tot de meest voorkomende Mardi Gras-regalia. Gemeenschappen zoals Tee Mamou staan erop dat de lopers naast capuchons ook handgemaakte zeefdruk- of naaldsteekmaskers dragen, waardoor een nichemarkt ontstaat voor maskermakers zoals Suson Launey, Renée Frugé Douget, Allen en Georgie Manuel en Jackie Miller. Gezamenlijk hebben deze vrouwen honderden maskers en kleurrijke kostuums gemaakt van met de hand genaaide restanten. Vaak worden verschillende groteske kenmerken aan de maskers toegevoegd; gevulde kousen, bijvoorbeeld, worden soms gebruikt om een absurd lange neus of overdreven lippen te creëren.

In sommige gemeenschappen schilderen gespecialiseerde personages, nègre en nègresse genaamd, hun gezichten zwart in plaats van maskers. Deze twee personages, die vaak elk jaar door dezelfde personen worden uitgebeeld, fungeren als onofficiële aanvoerders terwijl ze in blackface optreden als eindmannen uit een minstrelshow. Deze traditie heeft niet alleen de discussie aangewakkerd over de rassenpolitiek van de nègre en de nègresse, maar heeft ook spanningen veroorzaakt tussen gemeenschappen en etnografen. In Afro-Creoolse gemeenschappen hebben gekleurde mensen ook een wit gezicht aangetrokken. Deze gewoonte wordt gezien als een manifestatie van de traditionele Mardi Gras-maskeringsgewoonte om voor de feestdag een tegenovergestelde of duidelijk andere identiteit aan te nemen.

Mardi Gras-liederen

Zingen is een ander belangrijk onderdeel van de landelijke Mardi Gras-viering, en er zijn twee basisvarianten te vinden in de vieringen in heel Acadiana. Het eerste type – gezongen liederen met instrumentale arrangementen – is georganiseerd met een kleine modale akkoordprogressie. Deze liederen beschrijven de kenmerken en het doel van de Mardi Gras loop: “We komen één keer per jaar samen om liefdadigheid te vragen, al is het maar een magere kip, of drie of vier korenaren.” Het lied eindigt met een uitnodiging “join us for gumbo later tonight.” Een aantal Cajun-muzikanten, waaronder de Balfa Brothers en Nathan Abshire, hebben verschillende versies van deze compositie opgenomen. De tweede liedvariant is een Frans drinklied dat a capella wordt uitgevoerd als feestvierders een huis naderen. In de Tee Mamou Mardi Gras, bijvoorbeeld, staan ongeveer tien mensen in een rij naast elkaar en zingen het lied terwijl ze langzaam naar hun buurman toe kruipen. Deze specifieke variant beschrijft een slinkende fles alcohol.

De meeste deelnemers komen uit de gemeenschap die het festival ondersteunt, hoewel buitenstaanders in toenemende mate zijn gaan deelnemen. De belangstelling van buitenaf en de aanhoudende lokale betrokkenheid hebben de courir de Mardi Gras in stand gehouden. De lange levensduur en vitaliteit van het festival overtrof soortgelijke Frans Noord-Amerikaanse tradities, zoals la Guignolée, een ritueel op oudejaarsavond waarbij van deur tot deur een Frans bedellied wordt gezongen (nog steeds in gebruik in de Franse nederzettingen Prairie du Rocher, Illinois, en Ste. Genevieve, Missouri) en charivari, een volksgebruik waarbij vaak werd geschreeuwd, gezongen en met potten en pannen werd geslagen bij het huis van een pasgetrouwd stel.