500 Greatest Albums: The Drake Era Kicks Into High Gear on ‘Take Care’

Drake was niet de eerste die deze technieken toepaste, maar weinigen hebben ze zo smakelijk gemaakt voor zo veel luisteraars. Zelfs op zijn meest wraakzuchtige – “I’m just saying you could do better,” zingt Drake, schuld-tripping een ex via dronken-dial – Take Care gaat naar beneden glad, een zoete cocktail verbergen een vicieuze geest.

Nadat hij zich haastte van zijn doorbraak-EP So Far Gone naar zijn debuutalbum Thank Me Later, dat minder dan een jaar later uitkwam, kon Drake 17 maanden besteden aan het perfectioneren van Take Care. “We hadden deze keer een beetje meer de gelegenheid om thuis te blijven,” zei producer Noah “40” Shebib, de hoofdarchitect van Take Care. En dankzij wat commercieel succes, “hadden we echt geen grenzen,” voegde de producer eraan toe. “We konden zo’n beetje doen wat we wilden.”

Dit wordt weerspiegeld in Take Care’s overvloed aan prominente samples, van SWV’s “Anything” tot Gil Scott-Heron’s “I’ll Take Care of You,” en in de vervaging van de songstructuur van het album, de manier waarop “Marvin’s Room” overgaat in “Buried Alive Interlude” en “Cameras” oplost in “Good Ones Go Interlude.” Drake was ook in staat om Stevie Wonder te strikken om harmonica te spelen op de melancholische outro van “Doing It Wrong,” een cameo zo klassiek dat het eigenlijk gedurfd is, en hij scoorde een tongwringende vers van de kwikzilveren rapper Andre 3000.

De extra tijd betekende ook dat Drake en Shebib in staat waren om hun naadloze mix van hiphop en R&B te perfectioneren tot het punt waarop ze zelfs midden in de lettergreep tussen de twee konden schakelen. R&B was een van de dingen die de twee mannen aanvankelijk met elkaar verbond, die een band kregen over “alles van SWV en Jon B tot Silk en Playa. … Zelfs Tank, dat intro van Sex, Love, and Pain, dat soort langzame R&B vibe die blijft hangen.” Dit is kleverige zoete muziek die maar al te vaak werd genegeerd door rappers omdat het zo kwetsbaar klonk, en door critici omdat het zo verdomd gelikt klonk.

Maar dat plangent, mooie geluid is eigenlijk een natuurlijke metgezel voor bluster; het maakt de boasts op albumopener “Over My Dead Body” en de come-ons die bezaaid “Camera’s / Good Ones Go Interlude” klinken als kansen tartende daden van heldendom. En wanneer Drake zich op klassieke borstklopperij stort – “We’ll Be Fine,” met zijn onmogelijk lage baslijn, of “HYFR (Hell Ya Fucking Right),” dat de beste vloekzang heeft sinds D’Angelo’s “Shit, Damn, Motherfucker” – slaat het nog veel harder in, als een ploertendoder verborgen in een pluche kussensloop.

Toen Shebib de definitieve master voor Take Care kreeg, nam hij zijn auto voor een ritje om het album af te spelen en begon te huilen. “Het is de vreemdste ervaring voor mij,” vertelde hij aan Rolling Stone. “Ik ben zo emotioneel in elkaar geslagen, uitgeput, verregend, gestrest, moe – en dan trots en blij dat we het eigenlijk hebben gedaan.”