10 Belangrijkste verwezenlijkingen van de oude Inca-beschaving

De term Inka betekent “heerser” of “heer” in het Quechua, de hoofdtaal van het Inca-rijk. Het werd gebruikt om te verwijzen naar de heersende klasse van het rijk, maar de Spanjaarden, die hun beschaving in de 16e eeuw veroverden en vernietigden, gebruikten het om te verwijzen naar alle mensen van hun rijk. Het Inca-rijk groeide in de 15e eeuw uit tot het grootste rijk in het precolumbiaanse Amerika. De Inca’s waren grote architecten en ingenieurs, en zij bouwden enkele van de meest wonderbaarlijke en vermaarde bouwwerken van welke beschaving dan ook. Een uitstekend voorbeeld van hun buitengewone ingenieurskunst is de plaats die bekend staat als Machu Picchu, die werd uitgeroepen tot een van de Nieuwe Zeven Wereldwonderen. De Inca’s bouwden geavanceerde aquaducten en drainagesystemen; en het meest uitgebreide wegennet in precolumbiaans Amerika. Zij vonden ook de techniek van het vriesdrogen uit; en de touwhangbrug, onafhankelijk van invloeden van buitenaf. Het is belangrijk te vermelden dat de Inca dit alles tot stand brachten zonder het gebruik van het wiel, een behoorlijk lastdier en een schrijfsysteem. Kom meer te weten over de wonderbaarlijke prestaties van de Inca-beschaving aan de hand van hun 10 belangrijkste verwezenlijkingen.

#1 Het Inca-rijk was het grootste rijk in het precolumbiaanse Amerika

De Andes-beschaving, die zich naar schatting al in de 4e eeuw v.Chr. heeft ontwikkeld, wordt beschouwd als de eerste beschaving in Zuid-Amerika. Het is een van de vijf beschavingen in de wereld die door geleerden als “ongerept” worden beschouwd, dat wil zeggen inheems en niet afgeleid van andere beschavingen. Het Inca volk maakte deel uit van de Andes beschaving. Zij waren een herdersstam die rond de 12e eeuw de streek van Cusco in het huidige Peru bewoonde. In het midden van de 15e eeuw begon de Inca heerser Pachacuti met een reeks veroveringen die door zijn opvolgers werden voortgezet om de meeste culturen van de Andes te verenigen in het Inca Rijk. In zijn grootste omvang omvatte het Inca-rijk grote delen van het huidige Peru, Chili, Ecuador en Bolivia, alsmede het noordwesten van Argentinië en het zuidwesten van Colombia. Met een oppervlakte van meer dan 2 miljoen vierkante kilometer en een bevolking van ongeveer 12 miljoen mensen was het Inca-rijk het grootste rijk in precolumbiaans Amerika. Het was vergelijkbaar met de historische rijken van Eurazië en in het begin van de 16e eeuw misschien wel het grootste rijk ter wereld.

#2 Hun architectuur omvat enkele van de beste steenhouwwerken uit een oude beschaving

De architectuur van de Inca’s is de belangrijkste en beroemdste precolumbiaanse architectuur, waaronder enkele van de fijnst bewerkte stenen bouwwerken uit een oude beschaving. Het fijne steenwerk omvat muren met precies gesneden en gevormde stenen die nauw op elkaar aansluiten zonder mortel. Deze stenen zijn zo precies geplaatst dat zelfs een vel papier niet in de voegen kan worden gestoken. Een beroemd voorbeeld van geavanceerd Inca-steenwerk is de twaalfhoekige steen in Cuzco, Peru, die wordt begrensd door twaalf andere stenen. Een ander indrukwekkend kenmerk van de Inca-gebouwen zijn de massieve stenen die erin zijn verwerkt, waarvan sommige meer dan 100 ton wegen. Er zijn verschillende theorieën over hoe zulke massieve stenen met zo’n precisie werden vervoerd en gemonteerd. Er is echter geen bewezen verklaring. Aangezien de Inca’s in een aardbevingsgevoelig gebied leefden, hebben hun gebouwen een ongeëvenaarde seismische weerstand dankzij een hoge statische en dynamische stabiliteit en de afwezigheid van resonantiefrequenties en spanningsconcentratiepunten. Ze zijn al meer dan 500 jaar bestand tegen aardbevingen.

#3 Ze hebben geweldige prestaties geleverd op het gebied van civiele techniek en waterbouw

De Inca’s hebben geweldige prestaties geleverd op het gebied van civiele techniek en waterbouw; en hun kennis van deze gebieden wordt als zowel geavanceerd als volledig beschouwd. Zij bouwden indrukwekkende waterwerken, waaronder kanalen, fonteinen, aquaducten en drainagesystemen. De aquaducten van de Inca’s waren gemaakt van steen en waren waterdicht. Zij werden hoofdzakelijk gebruikt voor de irrigatie van landbouwterrassen en om de steden van vers water te voorzien. Een van de aquaducten van de Inca’s die van de hooglanden naar de zee voerden, was 579 km lang en 4 meter diep. Sommige van de door de Inca’s gebouwde aquaducten zijn eeuwen na hun bouw nog steeds in gebruik. Tambomachay, dat in de buurt van de Inca-hoofdstad Cusco ligt, bestaat uit een reeks aquaducten, kanalen en watervallen die door de terrasvormige rotsen lopen. Andere plaatsen waar indrukwekkende staaltjes van Inca-hydraulica te zien zijn, zijn Machu Picchu, Moray en Tipon.

#4 Zij bouwden een monumentaal wegennet op een van de moeilijkste terreinen

Om hun enorme rijk te besturen, hadden de Inca-heersers een manier nodig om de verschillende delen van hun rijk met elkaar te verbinden. Daarom breidden zij de bestaande wegen uit tot een uitgebreid wegennet dat zich over ongeveer 40.000 kilometer uitstrekte en toegang verschafte tot meer dan 3.000.000 vierkante kilometer grondgebied. Het bestaat uit twee hoofdwegen: de westelijke route die langs de kust loopt en de oostelijke route die landinwaarts langs het Andesgebergte loopt. Kortere wegen verbonden de twee hoofdroutes. Het Inca-wegennet is aangelegd over een van de moeilijkste terreinen op aarde, dat varieerde van kustwoestijn tot hoogvlakte en van bergketens tot diepe valleien. Dit, samen met het feit dat de wegen na eeuwen van gebruik nog steeds in vrij goede staat verkeren, getuigt van de buitengewone ingenieurskunst van de Inca’s. Het grootste en meest uitgebreide transportsysteem in precolumbiaans Amerika, het Inca-wegenstelsel wordt beschouwd als een van de monumentale ingenieursprestaties in de geschiedenis. In 2014 werd het een UNESCO Werelderfgoed.

#5 Hun relaissysteem kon berichten overbrengen met een snelheid van 240 kilometer per dag

Het Inca-wegenstelsel was essentieel voor de politieke cohesie van hun rijk en voor de herverdeling van goederen binnen het rijk. De wegen werden gebruikt om de grondstoffen naar andere delen van het rijk te sturen die ze nodig hadden. Bovendien konden de legers van de Inca’s zich zo snel verplaatsen tijdens gevechten. De Inca bouwden een aantal structuren langs hun wegen, bekend als tambos. Deze bevatten voorraden, dienden als onderkomen voor het overheidspersoneel en werden gebruikt voor het bijhouden van registers. De Inca gebruikten een relaissysteem met boodschappers die chasquis werden genoemd. De chasquis waren behendig, goed getraind en fysiek fit. Een chasqui liep van de ene tambo naar de andere om een boodschap over te brengen of kleine voorwerpen af te leveren bij de volgende chasqui; en dit proces werd herhaald. Men schat dat berichten 150 mijl (240 km) per dag konden afleggen via het relaissysteem van de Inca’s.

#6 Zij vonden onafhankelijk van invloeden van buitenaf de touwhangbrug uit

De Inca’s gebruikten verschillende middelen om waterlopen te overbruggen, waarvan de bekendste hun touwhangbruggen zijn. De Inca vonden de touwhangbrug uit onafhankelijk van invloeden van buitenaf. Hangbruggen waren echter al lang in gebruik in bergachtige streken in Azië. De touwbruggen van de Inca’s werden gebouwd door natuurlijke vezels tot draden te weven die op hun beurt tot nog grotere touwen werden gevlochten. Aangezien er geen voertuigen op wielen waren, werkten de touwbruggen uitstekend voor voetgangersverkeer. De bruggen werden jaarlijks vernield en herbouwd door lokale dorpen om hun sterkte en betrouwbaarheid te behouden. De laatste overgebleven touwbrug van de Inca’s is Q’iswa Chaka, of Q’eswachaka, die de Apurimac-rivier overspant nabij Huinchiri in het district Quehue in Peru. De bewoners van de regio vernieuwen de brug jaarlijks om hun traditie in ere te houden. Tests wijzen uit dat Q’eshwachaka 16.000 pond kan dragen en geschat wordt dat de sterkste Inca-touwbruggen 200.000 pond konden dragen. De langste Inca-touwbruggen overspanden minstens 150 voet, wat langer was dan om het even welke brug in Europa in die tijd.

#7 De Inca bouwden Machu Picchu, een van de wereldwonderen

De Inca bouwden vele prachtige steden, waarvan de meeste door de Spanjaarden werden verwoest en vernietigd. Een van de plaatsen van de Inca’s die aan de Spanjaarden ontsnapte was Machu Picchu, die in 1911 werd herontdekt. Het ligt op een bergrug op 2.430 meter boven de zeespiegel in de Peruaanse Cusco-vallei en werd vermoedelijk gebouwd als een landgoed voor de Inca-keizer Pachacuti. Machu Picchu is een van de meest spectaculaire plaatsen, niet alleen in Zuid-Amerika, maar in de hele wereld; en het is een uitstekend voorbeeld van de buitengewone ingenieurskunst van de Inca’s. Het bevat vele beroemde monumenten, waaronder de Intihuatana steen, die zo is geconstrueerd dat de zon op 11 november en 30 januari bijna boven de pilaar staat en helemaal geen schaduw werpt; de Tempel van de Zon, waarvan de ramen, de rots en de zon precies op één lijn liggen op de zomerzonnewende; en de Kamer van de Drie Vensters, die uitkijkt op de zonsopgang en het centrale plein van het fort van Machu Picchu. In 1983 verklaarde de UNESCO Machu Picchu tot werelderfgoed en in 2007 werd het uitgeroepen tot een van de nieuwe zeven wereldwonderen in een peiling die meer dan 100 miljoen stemmen verzamelde.

#8 De Inca’s beheersten terraslandbouw en gebruikten het als onderdeel van hun drainagesysteem

Terraslandbouw is een methode waarbij een stuk hellend vlak wordt versneden tot een reeks opeenvolgend terugwijkende platte vlakken, die lijken op trappen, voor een effectievere landbouw. De Inca’s beheersten terraslandbouw en een uitstekend voorbeeld hiervan is te zien bij Machu Picchu. De Inca bouwden terrassen in Machu Picchu niet alleen om landbouwgrond te creëren, maar ook om te voorkomen dat hun stad zou wegglijden als gevolg van de overvloedige regenval in de regio. De eerste stap bij de aanleg van terrassen was het bouwen van stenen steunmuren. Deze absorbeerden de warmte van de zon overdag en straalden die ’s nachts weer uit, zodat de gewassen ’s nachts niet bevroren. De onderste laag van het terras bestond uit grind en grotere stenen; het midden bestond uit zandige aarde; en de top bevatte rijke bovengrond waarop gewassen werden verbouwd. Zelfs als er veel regen viel, bewoog het water zich door deze progressieve laag van materialen naar beneden, waardoor erosie werd voorkomen. De terrassen leverden dus niet alleen voedsel, maar hielpen ook aardverschuivingen voorkomen en maakten deel uit van een geavanceerd drainagesysteem. De Inca’s plaatsten ook ongeveer 130 afvoerkanalen in Machu Picchu om het water via muren en andere structuren af te voeren.

#9 De Inca’s vonden de techniek van het vriesdrogen uit om voedsel duurzaam te maken

Qullqa (“depot, opslagplaats”) is een term die wordt gebruikt voor de voorraadschuur van de Inca’s. Qullqa’s werden met tienduizenden gebouwd in het Inca-rijk, waardoor zij meer voedsel konden opslaan dan enige andere beschaving tot die tijd. De reden hiervoor is waarschijnlijk de onzekerheid van de landbouw in de regio. Qullqas werden gebouwd langs wegen en in de buurt van steden en politieke centra. Zij verschaften voedsel en andere goederen aan Inca-functionarissen en -legers die onderweg waren; aan arbeiders; en aan het grote publiek in geval van mislukte oogsten en voedseltekorten. In de opslagplaatsen van de Inca’s werden onder meer Charqui, gedroogd vlees, en Chuño, of gevriesdroogde aardappelen, opgeslagen. De Inca’s gebruikten de vriestemperaturen ’s nachts in de Andes om vorstbestendige aardappelsoorten in te vriezen en stelden ze vervolgens bloot aan het intense zonlicht van overdag. Chuno was uiterst duurzaam en kon tot vier jaar in de opslagplaatsen worden bewaard. De Inca’s worden beschouwd als het eerste volk dat de techniek van het vriesdrogen ontwikkelde.

#10 Zij beheerden met succes een enorm rijk zonder geld en interne markteconomie

De Inca’s gebruikten geen geld als ruileenheid of markten om handel te drijven, hoewel zij wel handel dreven met gebieden buiten het rijk. De plaatselijke boeren in het rijk bewerkten het land, maar zij mochten slechts een deel van de opbrengst houden; de resterende twee delen werden gebruikt om de Inca-regering en de religieuze leiders te ondersteunen. Alle volwassen mannen in het rijk moesten verplichte openbare diensten verrichten, bekend als Mita. Elke persoon kreeg een specifieke taak toegewezen, afhankelijk van zijn vaardigheden. Zo werd een bekwaam wever aangesteld om stoffen te maken, terwijl een goede loper een chasqui werd. De Inca-bouwwerken werden gemaakt met behulp van Mita-arbeiders. In ruil daarvoor zorgde de Inca-regering voor veiligheid, voedsel, huisvesting, kleding, onderwijs, gelegenheidsfeesten en technische hulp om de productiviteit van de landbouw te verhogen. In feite wordt algemeen aangenomen dat de terrassen op de Inca site van Moray proefvelden waren om te bepalen welke gewassen onder welke omstandigheden zouden groeien om zo ecozones efficiënter te kunnen exploiteren. Het economische systeem van de Inca’s, dat zonder munt en zonder interne markteconomie functioneerde, was toch zeer succesvol in het uitbreiden en in stand houden van een enorm rijk. Men gelooft dat niemand honger leed in het Inca-rijk.